لزوم افزایش نقش داروسازان در روند درمان

امروزه بسیاری از مردم جهان با بیماری‌های مزمنی دست‌وپنجه نرم کرده و پیش‌بینی می‌شود این رقم در آینده بیشتر و بیشتر شود. برای مثال تا سال ۲۰۲۰، صد و پنجاه و هفت میلیون نفر در ایالات‌متحده با حداقل یک بیماری مزمن زندگی خواهند کرد. بیماری‌هایی نظیر دیابت، فشارخون بالا و کلسترول در صدر این گروه بیماری‌ها قرار دارند که درمان و مواجهه با آن‌ها نیازمند مدیریت و اتخاذ راهبردهای مناسبی در مراقبت‌های اولیه است.

قرار دادن یک داروساز در گروه مراقبت می‌تواند واکنش‌های نامطلوب دارو را در بیماران کاهش داده و هزینه‌ها را نیز کم کند. از سوی دیگر اگر بیماران می‌توانند برای کنترل روزمره بیماری خود به داروساز بروند، پزشکان می‌توانند زمان بیشتری را برای دیدن بیمارانی که واقعاً به تخصصشان نیاز دارند، صرف کنند.

تخمین زده می‌شود در عرض ۱۰ سال آینده شاهد کمبود ۲۷ درصدی خدمات مراقبت‌های اولیه در ایالات‌متحده باشیم. از سوی دیگر در این کشور حدود ۳۰۰ هزار داروساز وجود دارد و تعداد داروسازان در سال‌های آتی افزایش خواهد داشت. برای نمونه بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۳، تعداد داروسازان در ایالات‌متحده حدود ۱۹ درصد افزایش نشان می‌دهد.

داروسازان بر اساس آموزش‌ها و مهارت‌هایی کسب می‌کنند، قادر به پر کردن شکاف به وجود آمده براثر افزایش نیاز به مراقبت‌های ویژه هستند. البته این موضوع نیازمند ارائه آموزش‌های بیشتری به آن‌ها بوده و این مسئله نیازمند تدوین قوانین جدیدی است.

داروسازها چه اطلاعاتی در این رابطه دارند؟

 داروسازها به‌طور حرفه‌ای آموزش‌هایی درزمینهٔ انواع داروها دریافت می‌کنند و باید در شاخه‌هایی مانند شیمی، زیست‌شناسی و ریاضیات متبحر باشند. البته، داروسازان آموزش گسترده‌ای درزمینهٔ مدیریت دارو به دست آورده و مراقبت‌های پزشکی ارائه‌شده توسط داروسازان باهدف بهینه‌سازی درمان دارویی و بهبود نتایج درمانی برای بیماران و تفاوت‌های ظریف بین داروها است.

در کنار این موارد، داروسازان مراقبت‌های پیشگیرانه، مشاوره و مراقبت از بیمار و سلامت را نیز می‌آموزند. آن‌ها می‌دانند چگونه یک طرح درمان برای مدیریت بیماری‌های مزمن، ازجمله فشارخون بالا، دیابت و کلسترول بالا توسط یک پزشک آغازشده است.

باید در نظر داشت داروسازان اغلب برای بیماران بیشتر از کارکنان کمک‌های اولیه قابل‌دسترسی هستند. داروسازها در داروخانه‌ها حضورداشته و در ساعات مختلف شبانه‌روز به‌سادگی می‌توانند با بیماران ارتباط برقرار کرده و در دسترس باشند.

متخصصین داروسازی اغلب از تکنسین‌های داروسازی که وظایف روزمره، مانند شمارش قرص‌ها و بطری‌ها و برچسب‌گذاری را بر عهده‌دارند، کمک می‌گیرند تا بتوانند زمان بیشتری را برای بیماران اختصاص دهند. البته در دنیای واقعی و علیرغم این تقسیم‌کار، تقریباً ۷۰٪ وقت داروساز هنوز به وظایفی که می‌تواند توسط تکنسین انجام شود صرف شود.

تحقیقات نشان می‌دهد که وقتی داروسازان بخشی از گروه‌های مراقبت از بیمار هستند، می‌توانند از این مشکلات جلوگیری کنند و مراقبت از بیمار را به طرز بهتری انجام دهند که این‌یک مدل مراقبت مشارکتی است. به‌عنوان‌مثال در شرایط خاص پزشک مسئول گروه مراقبت می‌تواند فعالیت‌هایی نظیر نظارت بر فشارخون، سفارش آزمایش‌ها، ارزیابی و تغییر دارو یا دوز داروها را به یک داروساز محول کند. این امر به داروساز اجازه می‌دهد که به‌طور مستقل عمل کرده و درعین‌حال همکاری نزدیک با پزشک که مراقبت از بیمار را بر عهده داشته و نقش اصلی روند درمان را هدایت می‌کند، ارتباطی بهتر داشته باشد.

قرار دادن یک داروساز در گروه مراقبت می‌تواند واکنش‌های نامطلوب دارو را در بیماران کاهش داده و هزینه‌ها را نیز کم کند. از سوی دیگر اگر بیماران می‌توانند برای کنترل روزمره بیماری خود به داروساز بروند، پزشکان می‌توانند زمان بیشتری را برای دیدن بیمارانی که واقعاً به تخصصشان نیاز دارند، صرف کنند.

ترجمه: احسان محمدحسینی

منبع: theconversation

No tags for this post.