موانع برقراری ارتباط موثر بین پرستار و بیمار

یکی از نقش های کلیدی پرستاران، برقراری ارتباط موثر با بیماران و خانواده های آن ها است که بدون آن، انجام بسیاری از وظایف آن ها امکان پذیر نیست. ارتباط موثر که بنا به تعریف به انتقال اطلاعات کلامی و غیرکلامی به شیوه تاثیرگذار اطلاق می شود، به پرستار کمک می کند تا اطلاعات، دانش و خدمات موجود را به درستی با بیمار و خانواده او به اشتراک بگذارد.

هدف نهایی پرستاری، سلامتی و بهبودی بیماران است که تحقق آن از طریق دانش و روش های اخلاقی صحیح و برقراری ارتباط درست و موثر با مددجویان امکان پذیر است. یک ارتباط موثر می تواند کنترل درد، پایبندی به رژیم درمانی و سلامت روانی بیمار را تحت تاثیر قرار داده و در کاهش اضطراب و ترس بیماران و بهبودی سریع تر آنان نقش مهمی را ایفا کند. هر گونه تلاشی برای بهبود رابطه پرستار با بیمار، باعث به دست آوردن اطلاعات و شناسایی بهتر مشکلات بیمار می گردد.

با توجه به مسائل ذکرشده، یافتن و شناسایی عواملی که مانع برقراری ارتباط موثر و مفید بین پرستار و بیمار می شود، این امکان را فراهم می کند که اقدامات لازم و ضروری جهت تعدیل موانع انجام گردد. به همین منظور گروهی از پژوهشگران کشورمان از دانشگاه علوم پزشکی ایلام، مطالعه ای توصیفی – تحلیلی را به انجام رسانده اند که نتایج آن طی مقاله ای علمی پژوهشی در مجله دانشکده علوم پزشکی نیشابور سال دوم شماره 3 به چاپ رسیده است.

این مطالعه بر روی 80 نفر مشتمل بر  35 زن و 45 مرد از پرستاران شاغل در سه بیمارستان آموزشی – درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایلام که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، انجام گردیده است.

نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که در بین عوامل فردی و اجتماعی مختلف، دو عامل «تندخویی پرستاران» و «انتظارات بیش از حد بیماران» به عنوان موانع اصلی برقراری یک ارتباط موثر بین پرستاران و بیماران مطرح می باشند.

بر اساس یافته های این مطالعه، بعد از دو عامل اصلی ذکر شده، عواملی نظیر آشنا نبودن پرستار به زبان محلی، آشنا نبودن پرستاران با حقوق بیماران، تفاوت جنس بیمار و پرستار، مشکلات خارج از محیط کار پرستاران و همچنین اختلاف سن بیمار و پرستار به عنوان موانع دیگر ارتباط موثر بین این دو گروه شناخته شده اند.

پژوهشگران در این مطالعه با تمرکز بیشتر بر روی نقش پرستار در برقراری ارتباط، به مواردی همچون فقدان آموزش ضمن خدمت و همچنین فقدان آموزش مهارت های ارتباطی در زمان تحصیل پرستاران به عنوان موانع عمده در ایجاد ارتباط موثر اشاره نموده اند. به علاوه در ارتباط با ویژگی های شغلی، خستگی جسمی و روحی پرستاران و همچنین زیاد بودن حجم کار آنان باعث عدم توجه کافی به برقراری ارتباط صحیح و موثر با بیمار می گردد.

با توجه به آن که برقراری ارتباط، عامل مهمی در به دست آوردن نتایج مثبت از درمان، کاهش تنش و افزایش میزان رضایت بیمار از مراقبت های انجام شده می باشد و این موضوع جنبه اجتناب ناپذیری از مراقبت های پرستاری را تشکیل می دهد، مجریان این طرح پژوهشی رفع موانع ذکر شده در این تحقیق را توسط مدیران مربوطه امری لازم و اجتناب ناپذیر می دانند.

منبع

No tags for this post.