مطالعه علمی دندان‌های انسان‌های باستان

گروهی از دندان انسان شناسان (Dental Anthropology) از مرکز تحقيقات ملی تکامل انسان (National Research Center on Human Evolution) که بانام مخفف CENIEH شناخته می‌شود، در پژوهش‌های اخیر خود، به بررسی عاج دندان‌های آسیای زیرین انسان‌هایی که درگذشته در سایت باستانی سيما دلوس هوس (Sima de los Huesos) منطقه کوهستانی آتاپوئرکا واقع در استان بورگُس (Burgos) اسپانیا زندگی می‌کردند، پرداختند. این محققان از ریخت‌شناسی هندسی سه‌بعدی برای مطالعه منشأ انسان‌های نئاندرتال استفاده کردند.

باوجود ارتباطاتی که بین نئاندرتال ها با انسان‌های سما دلوس هوسو وجود داشته است اما می‌توان تغییرات درون‌گروهی را در این انسان‌ها مشاهده کرد که دارای ویژگی‌های خاصی است و به نظر می‌رسد که این ویژگی‌ها از نئاندرتال ها نشاءت گرفته باشد.

در این پژوهش‌های ابتکاری، دانشمندان و محققان دانشگاه کالج لندن نیز شرکت کردند و موفق شدند 85 دندان آسیا را با استفاده از روش میکروتوموگرافی محوری کامپیوتری مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داده و اطلاعات و داده‌های قابل‌توجهی را به دست آورند.

قابل‌توجه است، پیش‌ازاین بررسی‌های مورفومتری هندسی بر اساس تصاویر دوبعدی مانند عکس‌ها انجام می‌گرفت. استفاده از فن‌آوری‌های جدید مانند میکرو CT و نرم‌افزار بازسازی سه‌بعدی امیرا  (Amira)، اولین اثر مورفومتری هندسی با استفاده از تصاویر سه‌بعدی، در این پژوهش کمک بسیاری به روند تحقیقات کرده است.

ماریا مارتین تورس (María Martinón-Torres) از اعضای این پروژه تحقیقاتی در رابطه با نتایج به‌دست‌آمده از این پژوهش‌ها گفت: « نتایج به‌دست‌آمده به ما کمک کرد تا یک‌بار دیگر شباهت‌هایی بین انسان‌های سما دلوس هوسو و نئاندرتال ها پیداکرده و تفاوت‌های آن‌ها را با انسان‌های هوشمند به دست آوریم.»

باوجود ارتباطاتی که بین نئاندرتال ها با انسان‌های سما دلوس هوسو وجود داشته اما می‌توان تغییرات درون‌گروهی را در این انسان‌ها مشاهده کرد که دارای ویژگی‌های خاصی است و به نظر می‌رسد که این ویژگی‌ها از نئاندرتال ها نشاءت گرفته باشد.  

هدف اصلی این تحقیقات علاوه بر بازبینی فرضیه‌های فعلی منشأ نئاندرتال ها، تائید مدل تکامل نئاندرتال ها نیز است که نشان می‌دهد ویژگی‌های تکاملی نئاندرتال به‌صورت خطی و پیوسته توسعه پیدا نکرده بلکه به‌طور ناگهانی در دوره‌های مختلف رشد پیداکرده است.

مارتین تورس در ادامه اظهاراتش در رابطه با نتایج این پژوهش‌ها گفت: «نتایج این تحقیقات، نظر پژوهشگران را به یک تئوری از سناریوی تکامل پیچیده انسان‌های قاره اروپا در دوره میانی پلیستوستن (Pleistocene)، دوره چهارم زمین‌شناسی به همزیستی دیگر انسان‌ها و پیوند احتمالی بین آن‌ها جلب می‌کند.»

شرح کامل این پژوهش و نتایج به‌دست‌آمده از آن در آخرین شماره مجله انسان‌شناسی جسمانی (Physical Anthropology ) در ایالات‌متحده آمریکا به چاپ رسیده و قابل‌دسترس است.

ترجمه: فاطمه کردی

منبع: phys

No tags for this post.