آغاز هفته روشن دلان

رفتار پدران و مادران به عنوان نزدیک ترین افراد به فرد نابینا، در رشد طبیعی استعدادها و بارور شدن آنان تأثیر مستقیم دارد. وقتی پدری و مادری که کودک نابینا دارند، رفتاری معمولی با کودک نابینای خود در پیش می گیرند، گویی که کودک نابینای آنها از هر لحاظ سالم است و از کودک خود هم رفتاری معمولی توقع دارند، در حقیقت زمینه و بستر مناسب را برای رشد و پرورش استعدادهای کودک فراهم می سازند؛ ولی در نقطه مقابل این والدین، پدران و مادرانی که با کودک خود به گونه ای رفتار می کنند که همواره نیاز به کمک و یاری دارد، تمامی دریچه های رشد و پیشرفت را بر او می بندند و مانع بزرگی در پرورش استعدادهای کودک خود ایجاد می کنند. تاریخ، انسان های بزرگی را سراغ دارد که با وجود محروم بودن از نعمت بینایی، به مدارج عالی علمی و اخلاقی رسیده اند.