بومی‌سازی تونل باد در کشور
به گزارش سیناپرس و به نقل از مرکز ارتباطات و اطلاع رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، شرکت «هسته فناور نصیر» یکی از شرکت‌های دانش‌بنیان به فناوری ساخت انواع تونل‌های باد مادون قرمز و مافوق صوت، تجهیزات اندازه‌گیری و داده‌برداری، توسعه نرم‌افزارها و کدهای محاسباتی دست یافته است.
فعالیت‌های شرکت هسته فناور نصیر که در مرکز رشد دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی مستقر است شامل حوزه‌های آیرودینامیک تجربی و محاسباتی، احتراق و پیشرانش، الکترومغناطیس و آیروپلاسمادینامیک (توسعه و به‌کارگیری انواع رژیم‌های تخلیه پلاسما در حوزه مهندسی هوافضا، ساخت منابع تغذیه پلاسما و سیستم‌های سوئیچینگ) و غیره می‌شود.
به گفته «علیرضا دوست‌محمودی» مدیرعامل این شرکت، اتوماسیون و مکاترونیک (ساخت بازوهای متحرک و سیستم‌های انتقال‌دهنده خودکار) و هدایت و کنترل از دیگر حوزه‌های فعالیت شرکت هسته فناور نصیر است.
او همچنین گفته است: «محصولات این شرکت شامل تولید ترمینال باکس، منبع تغذیه پلاسما، تراورس سیستم و آلفا مکانیزیم می‌شود.»
اهمیت فراهم ساختن امکانات تجربی در داخل آزمایشگاه به منظور ایجاد جریان هوا که پرواز واقعی را در اتمسفر مدل کند به سال ۱۸۷۱ برمی‌گردد. در آن زمان فرانسیس ون‌هام (Frsncis Wenham) در انگلستان اولین تونل باد تاریخ را ساخته و مورد استفاده قرار می‌دهد. از آن تاریخ تا اواسط سال ۱۹۳۰ تقریباً همه تونل‌های باد به منظور ایجاد جریان‌هایی با سرعت ۰ تا ۲۵۰ مایل بر ساعت طراحی شدند. در اواخر سال ۱۹۴۰، گسترش و توسعه هواپیماها به طور فزاینده‌ای گران شد همچنین هزینه طراح‌های ناموفق هواپیما رو به افزایش بود. به همین علت طراحان هواپیما به دنبال راهی برای مدل کردن هواپیما به صورت ریاضی و شبیه‌سازی پایداری و کنترل می‌گشتند تا آن جایی‌که دیگر نیازی به ساخت هواپیما نباشد. این مسئله با افزایش سرعت هواپیماها همراه شد و باعث افزایش نیاز به تونل‌های باد پیچیده‌تر شد.
تعداد بسیار زیادی تونل مافوق صوت کوچک در دهه ۴۰ میلادی مورد استفاده بودند اما طراحان هواپیما به تونل‌های بزرگتری برای مدل‌هایشان نیاز داشتند. در سال ۱۹۴۸ کمیته ملی مشورتی هوانوردی (ناکا) شروع به ساخت تونل بادهای مافوق صوتی با ابعاد ۱٫۲*۱٫۲ متر در مرکز تحقیقاتی «لانگلی» در ویرجینیا کرد.
اولین تونل باد ناکا
یکی از پیشرفت‌های مهم در ذهه 1940 میلادی در این زمینه، شیارهای داخل دیواره تونل باد بود. یک مشکل بزرگ با تونل‌های باد این بود که جریان هوای ردشده از مدل می‌تواند با دیواره تونل برخورد کند و به سمت مدل برگردد یا در وسایل این آزمایش اختلال ایجاد کند. «ری رایت»، یک محقق در مرکز تحقیقاتی لانگلی پیشنهاد کرد که شیارهایی در دیواره تونل باد ایجاد شود تا هوا در اطراف مدل راحت تر حرکت کند.
مدل‌های دیگری از تونل‌های باد نیز موجود است. «تونل‌های گردش» که رفتار هواپیما را وقتی که خارج از کنترل، پرواز و شروع به گردش می‌کند (در اصطلاحِ خلبانان به آن انحراف از پرواز کنترل‌شده می‌گویند) را آزمایش می‌کنند. این تونل‌ها آزمایش می‌کنند که آیا در این حالت خلبان می‌تواند پرواز را به حالت عادی برگرداند یا باید اجکت کند. «تونل‌های پرواز آزاد» نیز وجود دارند، جایی که مدل‌ها توسط کنترل از راه دور واقعاً به پرواز درمی‌آیند، به کمک خلبانی که در اتاق کنترل نشسته و سیگنال‌ها را از طریق کابل متصل به هواپیما می‌فرستد. «تونل‌های کوره مانند» نیز برای تست چگونگی رفتار موشک‌ها و فضاپیماها در جریان‌های دمابالا وجود دارند، مثلاً وقتی که در حال برگشت به اتمسفر زمین هستند. «تونل‌های مغناطیسی» نیز وجود دارند. جایی که مدل داخل تونل توسط میدان‌های بسیار قدرتمند مغناطیسی در حال تعادل نگه داشته می‌شود و اندازه‌گیری‌های بسیار دقیق‌تری به ثبت می‌رسد.
گزارش: غزال غضنفری
No tags for this post.
