امیدوارم طی 5 سال آینده درمان های جدیدی برای لوپوس پیدا کنیم
به همین مناسبت مجله medical news با وی مصاحبه ای انجام داده است:
لوپوس چیست و علایم رایج بالینی آن چگونه است؟
لوپوس یک بیماری خود ایمنی مزمن است که علایم بالینی مختلفی دارد و تشخیص آن بسیار سخت است. این بیماری همه افراد را به یک شکل تحت تاثیر قرار نمی دهد و در افراد مختلف زمان و شدت بیماری متفاوت است. این بیماری معمولا باعث التهاب در ارگان های اصلی بدن می شود و ریه ها، کلیه ها، غضروف ها، پوست و یا مغز را درگیر می کند. برخی از علائم آن شامل قرمزی و التهاب در نواحی بینی، مفاصل دردناک و متورم، زخم های دهان یا بینی، درد قفسه سینه، ورم پاها، ریزش مو، تب های بی دلیل و بسیاری موارد دیگر است.این بیماری در زنان بسیار بیشتر از مردان دیده می شود.
چه عواملی می توانند باعث بروز این بیماری شوند؟
لوپوس یک بیماری ژنتیکی است و به طور معمول از موتاسیون چند ژن به وجود می آید. اما فاکتورهای محیطی مانند نور آفتاب، عفونت، خستگی بیش از حد، زخم، استرس های عاطفی، و هر چیزی که باعث استرس بدن شود مانند جراحی، آسیب های جسمی، بارداری یا زایمان می توانند در بروز لوپوس موثر باشند.
در حال حاضر چه مقدار اطلاعات در مورد علت این بیماری موجود است؟
در حال حاضر، ما نمی دانیم چه دلیلی برای بروز لوپوس وجود دارد اما محققان بسیاری بر روی این زمینه در حال مطالعه هستند.
در حال حاضر چه درمان هایی برای این بیماری وجود دارد؟
هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد اما داروهایی وجود دارند که علایم بیماری را کنترل می کنند. داروهایی تحت لیسانس سازمان غذا و دارو (ّFDA) شامل کورتیکواستروئید ها مانند پردنیزون،پردنیزولون، متیلپردنیزولون و هیدروکورتیزون هستند. برای موارد حاد که ارگان های داخلی درگیر شده اند، داروهایی سرکوب گر سیستم ایمنی تجویز می شود تا فعالیت سیستم ایمنی بر ضد ارگان های خودی متوقف شود.
شما در خصوص داروهای لوپوس تاکنون چه تحقیقاتی انجام داده اید؟
من بیشتر روی فاکتورهای خطر مربوط به لوپوس کار می کنم که شامل استئوپورزیس، بد خیم شدن و بیماری های قلبی عروقی است.
همچنین، طرح هایی در مرکز ما در حال انجام است که روی پاتوژنز بیماری، نشانگرهای زیستی برای تشخیص، طبقه بندی بیماری و ارزیابی شدت بیماری تمرکز می کند.
فکر می کنید چه آینده ای برای بیماری مبتلا به این بیماری وجود دارد؟
مهم ترین مسئله، امید است. حتی اگر می بینیم که تنها 1 دارو در طی 50 سال گذشته، برای این بیماری مورد تایید سازمان غذا و دارو قرار گرفته است، اما من معتقدم که ما افق های روشنی پیش رو داریم و امیدوارم که طی 5 سال آینده بتوانیم درمان های جدیدی به بیماران ارائه کنیم.
No tags for this post.
