گزارش تصویری و تحلیل فنی از بنای تاریخی امامزاده عبدالله

 بنای تاریخی امامزاده عبدالله  در یک حصار آجری قرار گرفته است . ورودی بنا در ضلع غربی قرار دارد و بعد از در  دالان کوچک مربع شکلی با گنبدی با خیز کم وجود داشته  که زائران بعد  از گذشتن از این قسمت وارد اتاق مقبره می شوند  . یک ورودی قدیمی در کنار ورودی فعلی دیده می شود که در حال حاضر بسته اند و ممکن است ورودی اصلی بوده باشد .

گنبدی اصلی بنا از خارج مخروطی شکل بوده که پوشش سیمان سفید رنگ دارد و از داخل به صورت مقعر ساخته شده است .  داخل اتاق از گچ پوشیده شده است و ضریح امامزاده چوبی منبت کاری شده  و در وسط اتاق قرار گرفته است . در این اتاق دو قبر دیگر وجود دارد که فرد مدفون در آن شناسائی نشده اند .

اتاق مقبره دارای چهار فیلپوش و سه طاقچه در اضلاع غربی ، شرقی و شمالی است و همچنین در ضلع جنوبی اتاق مقبره یک نورگیر تعبیه شده است .

دور تا دور بنا خاک بردای شده وقسمت های قدیمی بنا مشخص شده که می توان لاشه سنگ ها و ملاط به کار رفته که احتمالاٌ ساروج می باشد را دید . دیوار های خارجی بنا با سیمان سیاه پوشیده شده است . کف بنا را پوشش موزائیک کرده اند .

در صفحه 121 کتاب بقاع متبرکه استان تهران در مورد این امامزاده که آن را عبدالله درشا نیزنامیده است ، چنین می نویسد :

«  بنای بقعه شامل برج مقبره ای چهار ضلعی است که از سنگ لاشه و ملاط ساروج ساخته شده و گنبد آن ازداخل عرقچین و از خارج مخروطی شکل و با شیروانی پوشیده شده است . نمای داخلی بنای بقعه با گچ و نمای خارجی آن با  ملاط سیمان اندود شده است .

 بنای اصلی بقعه دارای پنجره چوبی منبت کاری شده و دارای تاریخ 905 هجری است . در داخل بنا نیز ضریح چوبی منبت کاری شده ای قرار دارد که جملاتی در اطراف آن نوشته شده و کتیبه آن سال 1204 هجری را نشان می دهد . به احتمال زیاد بنای اصلی بقعه متعلق به قرن هفتم و هشتم هجری است . »

 

گزارش تصویری : احسان محمد حسینی

 

No tags for this post.