ارتباط فوران‌های آتشفشانی با بی‌ثباتی یخ‌های قطبی
پژوهشگران دانشگاه دورهام انگلستان، در مطالعه‌ای به بررسی رابطه بین فوران‌های آتشفشانی عظیم از یک سو و دمای قطبی در طی آخرین عصر یخبندان پرداختند.
این مطالعه نشان داد که در برخی از دوره‌های گرم شدن قطب جنوب که بین 30 تا 80 هزار سال پیش روی داده بود، به خاطر فوران‌های آتشفاشنی در نیمکره شمالی بوده است که همین امر در آن زمان به تغییر الگوی آب و هوایی انجامید.
ذرات فوران شده از آتشفشان سبب بازتاب دادن نور خورشید شده و به این ترتیب نیمکره شمالی را سردتر می‌کردند. این سرد شدن نیمکره شمالی به افزایش دما در قطب حنوب می‌انجامیده است.
این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که فوران‌های آتشفشانی در نیمکره جنوبی سبب گرم شدن منطقه گرینلند در طی آخرین عصر یخبندان شد.
این مطالعه نشان می‌دهد که فوران‌های آتشفشانی یکی از مواردی است که حتما باید در مدلسازی‌ها برای پیش بینی وضعیت زمین در طی پدیده گرمایش جهانی در نظر گرفته شود.
مطالعات پیشین نشان می‌داد که در آخرین دوره عصر یخبندان، دمای گرینلند چندین بار به سرعت 10 درجه سانتیگراد افزایش یافته بود. این افزایش دما اثرات احتمالا اثرات مخربی بر روی صفحات یخی این منطقه و افزایش سطح آب دریاها داشته است.
با اینکه هم اکنون خطر فوران‌های گسترده آتشفشانی ما را تهدید نمی‌کند، اما این پژوهشگران بر این باورند که این عامل مهم را باید در پدیده گرمای جهانی در نظر داشته باشیم. در حقیقت این فوران‌ها می توانند در کنار عوامل دیگر گرمایش زمین نظیر گازهای گلخانه ای قرار گرفته و وضعیت موجود را تشدید کنند.
گفتنی است در این مطالعه، پژوهش‌های قبلی که در آن از یخ و نیز استالاگمیت‌های مناطق قطبی نمونه برداری شده بود را مورد استفاده قرار دادند. با بررسی نمونه‌های یخ و استالاگمیت‌ها، اطلاعات ارزشمندی از تغییرات روی داده در دما و نیز بارش‌های یک منطقه در یک بازه زمانی بسیار بلندمدت به دست می‌آید.
فوران‌های گسترده آتشفشانی یک یا دو بار در هر یکصد هزار سال روی می‌دهد. آخرین نمونه از چنین فورانی حدود 26 هزار سال پیش در نیوزیلند روی داد. این فوران‌ها بین 100 تا 1000 باز قویتر از فوران کوه وزوو در ایتالیا (که به نابودی شهر پمپی در ایتالیا انجامید) است.
این مطالعه به تازگی در نشریه Scientific Report منتشر شده است.
No tags for this post.
