راهکاری ویژه برای جلوگیری از انتشار بیماری
بنابر مدل اپیدمیک جدیدی که به تازگی توسط پروفسور فابین تیس (Fabian Theis) و پروفسور سیلویا کرمر (Sylvia Cremer) کشف شده مراقبت از خود و تلاش برای مبتلا نکردن دیگران به بیماری خود استراتژی مفیدی برای جلوگیری از شیوع بیماری در مورچه ها و میرکت ها و دیگر حیوانات اجتماعی است. این دو دانشمند نتایج مشاهداتی در باب شبکه های فعل و انفعالات بهداشتی در قلمرو مورچه ها را با مدل سازی اپیدمیک ترکیب کردند و دست آخر به این نتیجه رسیدند که استراتژی مراقبت از خود برای پیشگیری از شیوع بیماری در گروه های حیوانات اجتماعی بهترین راهکار ممکن است. نتیجه تحقیقات این دو محقق در نشریه بین المللی The Society-Health-Fitness Nexus منتشر شده است. این گروه با بررسی شرایط عملکرد مورچه ها در این موقعیت توانستند به یک نمونه عملکرد خاص دست پیدا کنند که در تمامی جوامع موجودات قابل پیاده سازی است.
بیماری های مسری می توانند به سرعت در جوامع شیوع پیدا کنند اما مراقبت های بهداشتی دو طرفه ممکن است به عنوان راه حلی برای جالوگیری از شیوع این بیماری عمل کند. مراقبت از افراد مبتلا ،منحصر به انسان ها نیست و در دیگر گروه های حیوانات و حتی حشرات اجتماعی هم به چشم می خورد. پروفسور کرمر به همراه دیگر همکاری خود که لاین اوگلویگ نام داشت (Line Ugelvig) با همکاری دانشمندانی از انیستیتو علوم و تکنولوژی استرالیا به نام های پروفسور تیس و همکار او یعنی کارستن مار (Carsten Marr) موفق شدند تا از جوامع مورچه ها به عنوان یک سیستم مدل استفاده کرده و پاسخ بهداشتی مورچه ها را به پاتوژنی که در آزمایشگاه، این موجودات در معرض آن گذارده شده بودند، مشاهده کردند. در این تحقیق، اعضای این تیم به این امر پی بردند که چگونه مورچه های باغچه ای (Lasius neglectus) از خود و دیگر مورچه ها و نیز هم لانه های خود در برابر این پاتوژن ها حفاظت کرده و نسبت به آنها واکنش نشان می دهند. همچنین این محققان مدل تئوری خود را به منظور فهمیدن این نکته که آیا تغییرات رفتاری مشاهده شده که در برخورد با پاتوژن مورد نظر دیده می شود به مفاهیمی از کاهش شیوع بیماری در قلمرو مورچه ها مرتبط است یا خیر بکار گرفتند.
کرمر و همکارانش پی بردند که زمانی که مورچه ها در معرض پاتوژن ها و قارچ ها قرار می گیرند و به آنها مبتلا می شوند بارها و بارها خود را تمیز می کنند اما در عین حال به شدت از اقدام به تمیز کردن اعضای سالم گروه پرهیز می کنند. این نکته منجر به حرکت به سمت عدم تقارن در نظافت افراد جامعه می شود بدین ترتیب که مورچه های مبتلا، خدمات بهداشتی بیشتری دریافت می کنند و در عین حال خود خدمات کم تری انجام می دهند. قابل توجه است که نکته ذکر شده بخاطر دریافت بیشتر خدمات بهداشتی نیست بلکه ناشی از محدود کردن خود از دادن خدمات مراقبتی و بهداشتی به سایر مورچه ها است. مدل سازی اپیدمیکی پیش بینی می کند که این تغییرات رفتاری (افزایش تمیز کردن خود و کاهش تمیز کردن و مراقبت از دیگران توسط مورچه های مبتلا به بیماری) باعث می شود تا پاتوژن ها در قلمرو مورچه ها شیوع پیدا نکنند و همین امر یک استراتژی مفید عمومی برای تمام حیوانات اجتماعی است که باعث تهدید هر پاتوژنی می شود. مراقبت ازخود در یک شخص و در عین حال محدود کردن خود از تماس با دیگران در محیطی که بیماری یک شخص ممکن است منجر به بیمار شدن دیگران شود استراتژی مفیدی در تمام جوامع تحت حمله پاتوژن هاست.
No tags for this post.
