گردشگری بدون بستر فرهنگ اتفاق نمی افتد

دکتر مهدیه شهرابی، مدیر اداره تحقیق و توسعه پارک ملی علوم و فناوری های نرم و صنایع فرهنگی از سخنرانان این نشست در خصوص گردشگری ،میراث فرهنگی و معنویت، گفت: سفر از فعالیت های ارزشمند انسان در فرهنگ و تاریخ کشور ایران به شمار می رود. در تمامی متون ادبی، فلسفی و دینی، سفر و اقسام سیاحت از ارزش والایی برخوردار بوده است. از این رو باید به این نکته باور داشت که صنعت گردشگری، اگرچه ماهیتی مطابق با زندگی صنعتی بشر پیدا کرده است، با این حال ماهیت و شاکله اصلی آن، همان سفر است.

این دکترای تخصصی مدیریت گردشگری در ادامه افزود: سفر، در معنای لغوی به معنای پرده برداشتن و آشکار شدن مطرح می شود که اشاره به حرکت انسانی روی کره زمین در مسیر کشف ، حقیقت جویی و معناجویی دارد، اقدامی فراتر از یک لذت و تفریح صرف و یا فعالیتی که فقط درآمدزا باشد.
وی درامه افزود: به همین سبب اگر بتوان صنعت گردشگری را با همان فلسفه خویش، جایگاه والای سفر نگریست، می توانیم در تمامی جوانب فعالیت های گردشگری موفق عمل نماییم.

شهرابی خاطرنشان کرد: انسان محوریت اصلی گردشگری است که با حرکت در جستجوی یافتن پاسخ به سوالات خویش است، از قبیل اینکه از کجا آمده است؟ به کجا می رود؟ هدف غایی آفرینش وی در چیست؟ از این رو از حرکت و ارتباطات و تعاملات اجتماعی بهره می جوید. گردشگری بستر ارتباطات و تعاملات انسانی را فراهم می نماید، و این ارتباطات انسانی، یعنی حرکت در مسیر فرهنگ. فرهنگ ظرف فعالیت های انسانی است و ریشه در تاریخ و تمدن بشری دارد.

به گزارش سیناپرس، مدیر اداره تحقیق و توسعه پارک ملی علوم و فناوری های نرم و صنایع فرهنگی عنوان کرد: ارتباط میان گردشگری و فرهنگ، ارتباطی یکپارچه و در هم تنیده است. گردشگری و فرهنگ در عین سادگی و روشنی، ارتباطی پیچیده با یکدیگر دارند که از دریچه های گوناگون قابل بررسی است. نمی توان گردشگری و فرهنگ را فقط در گونه گردشگری فرهنگی نگریست، چرا که رویکردهای متفاوتی به این دو مفهوم وجود دارد. فرهنگ از دریچه گردشگری، یک منبع ارزشمند و در نهایت یک گونه گردشگری است. همچنین باید به این نکته اذعان داشت که گردشگری بدون بستر فرهنگ، اتفاق نمی افتد. از سوی دیگر، گردشگری از دریچه فرهنگ، فعالیتی است در راستای حفظ و توسعه فرهنگ، که می تواند در این زمینه اثر گذار باشد. چه بسا گردشگری خود یک فرهنگ و فعالیتی فرهنگی محسوب می شود. چرا که فضای ارتباطات و تعاملات فرهنگی از درون گردشگری رخ می دهد. گردشگری در شناسایی و توسعه جاذبه های فرهنگی و تاریخی موثر است.

وی تاکید کرد: در این میان میراث فرهنگ، وامدار هویت زنده و حیات جوامع به شمار می رود که تجلی فرهنگ مردمان یک سرزمین است و ارزش های احساسی، علمی و تاریخی بسیاری برای بشر به همراه دارد. از این رو شناسایی، معرفی، حفاظت و صیانت از این میراث ماندگار، فعالیتی مهم تلقی می شود که می توان با رویکرد معنوی به گردشگری بدان دست یافت.

شهرابی گفت: رویکرد معنوی به گردشگری، حفظ و ارزش گذاری ماهیت خدایی انسانی است که روی زمین در حرکت بوده و به دنبال تعالی، کمال و رشد است. رویکرد معنوی همان جوانب غیر مادی وجودی انسانی است که در گردشگری تجلی می یابد و میراث فرهنگی خود نمود این اصالت است.

وی تاکیدکرد: میراث فرهنگی زمانی میراثی ماندگار می شود که هویت، ارزش  و تاریخ خویش را حفظ کرده و آن را تعالی بخشد. این تعالی به ویژه از طریق گردشگری و رویکرد معنوی بدان محقق می گردد. رویکردی که گردشگر را یک منبع کسب ثروت نمی نگرد، و میراث فرهنگی را نیز منبع مصرفی نمی داند، بلکه با ارزشها، ماهیت غیر مادی، خدایی و تحقق فلسفه آفرینش گره خورده است و مسیر حفظ میراث فرهنگی را میسر می کند.

 

گزارش:فرگل غفاری

No tags for this post.