انسان های نئاندرتال مانند ما صحبت می کردند

به گزارش سیناپرس، پروفسور خوان لوئیس آرسوآ اگا از مرکز مطالعات باستانی Universidad Complutense دانشگاه  مادرید و یکی از اعضای اصلی تیم تحقیقاتی فوق، در این رابطه گفت: برای دهه ها، یکی از سوالات اصلی در مطالعات روند تکامل فیزیکی بشر این بوده است که آیا شکل ارتباطی مورد استفاده انسان هوشمند با زبان گفتاری رایج در سایر گونه های منقرض شده و اجداد باستانی ما، به ویژه نئاندرتال ها یکسان بود؟ 
اعضای این تیم بین المللی در مطالعات خود ظرفیت های شنیداری نئاندرتال ها، هومو ساپینس و اجداد نئاندرتال ها را بر اساس بقایای فسیلی سایت باستانی Atapuerca بررسی کردند.به گزارش سیناپرس، آنها با استفاده از فناوری تصویربرداری سی تی اسکن با وضوح بالا، مدل های سه بعدی مجازی از ساختار گوش هر یک از این گونه های انسانی را ایجاد کردند. در ادامه، دانشمندان از این داده ها برای مدل سازی فرکانس هایی استفاده کردند که به این انسان ها امکان شنیدن اصوات محیطی را می داد.

بر این اساس اگرچه گوش انسان قادر است صداهایی بین فرکانس های ۲۰ هرتز و ۲۰ کیلوهرتز را بشنود، اما اکثر صداهای گفتاری انسان تا ۵کیلوهرتز است. به گزارش سیناپرس، مطالعات جدید نشان می دهد نئاندرتال ها حساسیت بیشتری در دامنه فرکانس ۴ تا ۵  کیلوهرتز نسبت به اجداد خود داشته اند و این قابلیت در انسان های هوشمند نیز دیده می شود.
محققان همچنین پهنای باند اشغال شده جهت شنیدن اصوات را در هر یک از این گونه های انسانی بررسی و دامنه فرکانس هایی که گوش به آنها حساس تر است را شناسایی کردند.
به باور انسان شناسان، پهنای باند اشغال شده گسترده تر به این معنی است که گونه ها می توانستند طیف وسیع تری از اصوات را از هم متمایز کرده و بنابراین ارتباط موثرتری با یکدیگر ایجاد می کردند.به گزارش سیناپرس، بررسی های این تیم مطالعاتی نشان داد که پهنای باند اشغال شده ساختار شنوایی نئاندرتال ها نسبت به اجدادشان گسترده تر و مشابه هومو ساپینس ها یا همان انسان های هوشمند امروزی بود.

به این ترتیب می توان ادعا کرد که نئاندرتال ها ساختار شنوایی و گفتاری مشابه با انسان های امروزی داشتند که این قابلیت در انسان های پیش از نئاندرتال ها دیده نمی شود.

پروفسور مرسدس – سی – والورده در دانشگاه آلکالا اسپانیا و سرپرست تیم مطالعاتی فوق، در این رابطه اعلام کرد: وجود توانایی های شنوایی مشابه، به ویژه پهنای باند، نشان می دهد که نئاندرتال ها دارای یک سیستم ارتباطی پیچیده و کارآمد مانند سیستم گفتاری و شنیداری انسان مدرن بودند.
پژوهشگران در خاتمه عنوان کردند که نئاندرتال ها حتی می توانستند شکلی از زبان داشته باشند. با این حال، یافته فوق لزوما به این معنی نیست که آنها توانایی صحبت کردن با همان زبان انسان های باستانی را داشتند و باید گفت که ما از نوع زبان محاوره ای آن ها چیزی نمی دانیم.

مترجم: احسان محمدحسینی

No tags for this post.