درمان آسیب حملات قلبی به کمک زهر عنکبوت سمی

به گزارش سیناپرس، عنکبوت های تار قیفی یکی از کشنده ترین عنکبوت های جهان هستند. گزش یک فرد توسط  این عنکبوت می تواند باعث تهوع، استفراغ، سردرد، فشار خون بالا و در موارد جدی تر، مایع در ریه ها، بیهوشی و حتی مرگ شود. این حشره خطرناک بومی استرالیا بوده و مردم محلی بوچولا به دلیل نیش های بزرگ و ترسناکش آن را mudjar nhiling guran یا «عنکبوت دندان دراز» می نامند.

با این حال، یک تیم از پژوهشگران دانشگاه کوئینزلند استرالیا دریافتند که یک مولکول یافت شده در این سم کشنده به طور بالقوه می تواند برای جلوگیری از آسیب های ناشی از حملات قلبی و سکته استفاده شود. این ترکیب که IB001 نام دارد، در یک مطالعه قبلی از سم این عنکبوت جدا شد. 

طی مطالعه دیگری که در سال گذشته توسط پروفسور گلن کینگ و دکتر ناتان پالپانت  از دانشگاه کوئینزلند انجام شد، مشاهده شد که IB0001 از مرگ سلولی ناشی از از دست دادن اکسیژن به قلب و مغز در هنگام حملات قلبی و سکته جلوگیری می کند.
این تیم اکنون پس از دریافت بودجه ۲۳ میلیون دلاری از سوی دولت استرالیا، قصد دارند آزمایش‌ های بالینی این دارو را طی یک سال آینده آغاز کنند. آنها همچنین امیدوارند که بودجه جداگانه ای برای کار بر روی توسعه داروهایی برای افزایش عمر قلب های اهدایی مورد استفاده در پیوند اعضا، دریافت کنند.

به گفته محققان، این امر می تواند به طور ویژه مهم باشد زیرا در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که بتواند از آسیب ناشی از حملات قلبی جلوگیری کند. پس از حمله قلبی، جریان خون به قلب کاهش می یابد و در نتیجه اکسیژن کافی به بافت قلب نمی رسد. این امر باعث اسیدی شدن محیط و در نهایت منجر به مرگ سلول های قلب می شود.

به گزارش سیناپرس، دکتر مارک اسمایث، محقق ارشد این پژوهش، می گوید: قلب نمی تواند سلول های ماهیچه ای را که در طول حمله قلبی می میرند، بازسازی کند، به همین دلیل است که این آسیب ها باعث بروز مشکلات دائمی می شود و می تواند منجر به نارسایی قلبی، ناتوانی و کاهش کیفیت زندگی شود.

IB001سیگنال‌هایی را که باعث مرگ سلول‌های قلب می‌شود، مسدود می‌کند و به این ترتیب زمانی به قربانیان حمله قلبی داده شود که با کمک آن می‌ توانند آسیب به قلب را کاهش داده و نتایج را برای افراد مبتلا به بیماری قلبی به ‌ویژه در مناطق روستایی و دورافتاده به‌ طور قابل ‌توجهی بهبود بخشد.

مترجم: ناصر پورقدیمی
منبع: sciencefocus
 

No tags for this post.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا