آینده صنعت ساختمان؛ خانه ای جلبکی یا ماشین فتوسنتز؟

این طرح، سایبانی از پوسته‌ای از جنس ای‌‌تی‌اف‌ای (پلی تترا فلورواتین اتیلن) است و طوری طراحی‌شده که درون خود جلبک رشد دهد.

این سیستم با هدایت اکسیژن و محلولی از آب، جلبک و مواد مغذی از طریق لایه‌های ای‌تی‌اف‌ای کار می‌کند و سرعت رشد جلبک‌های داخل سیستم بستگی به میزان نور خورشید دارد.

هرچقدر که هوا آفتابی‌تر باشد، جلبک‌ها سریع‌تر رشد می‌کنند. رنگ‌ها بیشتر به سمت سبز تیره می‌رود و سایبان به میزان بیشتری نیمه شفاف شده و سایه‌ی بیشتری ایجاد می‌کند. پس می‌توانید تصور کنید این سازه‌ای است که بسته به شرایط محیطی و فصل‌ها تکامل پیدا می‌کند.”

سایبان جلبکیِ شهری قرار است تبدیل به بخشی از بخش غذاییِ آینده به سرپرستی کارلو راتی اسوچاتی شود. علاوه بر ایجاد سایه، جلبک‌ها به‌صورت مداوم برداشت‌شده و برای خوردن مورداستفاده قرار خواهند گرفت.

در این سایبان گونه‌ای از جلبک‌ها با نام اسپیرولینا قرار داده‌شده که معمولاً به‌عنوان مکمل غذایی استفاده می‌شود؛ چون دارای مواد مغذی فراوانی است؛ اما پولیتو می‌گوید که از این جلبک می‌توان به‌عنوان سوخت زیستی هم استفاده کرد.

“درنهایت از این سایبان به‌عنوان ماشین فتوسنتز استفاده می‌شود. ریزجلبک رشد می‌کند و شما آن را برداشت می‌کنید. از این زیست‌توده می‌توان به‌عنوان منبع غذایی یا منبع انرژی استفاده کرد.”

پولیتو مخترع این سیستم معتقد است که از این سیستم می‌توان در ابعاد بسیار وسیع‌تری هم استفاده کرد. او آینده‌ای را پیش‌بینی می‌کند که تمام ساختمان‌ها از پوسته‌ای زیست-دیجیتالی پوشیده شده‌اند که هم دی‌اکسید کربن را از اتمسفر جذب کرده و هم‌ غذا و انرژی ساکنان ساختمان را تأمین می‌کند.

محصولات جانبی این فرایند می‌تواند مستقیماً به چیزی که به آن متابولیسم گسترش داده‌شده‌ی ساختمان گفته می‌شود، وصل شود و ساختمان را به نیروگاهی برقی تبدیل کند. این کار می‌تواند محصولاتی را تولید که برای تغذیه‌ی شهرهای فعلی ما و شهرهای آینده ضروری خواهند بود.

منبع:فردانما

No tags for this post.