کشف مکانیسم های متفاوت داروهای ضد روان پریشی

به گزارش سیناپرس همدان، داروهای ضد روان پریشی، که برای درمان میلیون ها نفر در ایالات متحده مبتلا به اسکیزوفرنی استفاده می شود، عوارض جانبی ناخوشایندی دارد. این داروها همچنین برای بسیاری از افراد موثر نیستند که نیاز فوری به تولید داروهای بهتر را به وجود می آورد.

یافته جدیدی از دانشمندان Northwestern Medicine راه جدیدی برای تولید داروهای موثرتر برای درمان علائم ناتوان کننده اسکیزوفرنی فراهم می کند. به طور سنتی، محققان، نامزدهای داروهای ضد روانپریشی را با ارزیابی اثرات آنها بر رفتار موش غربال می‌کردند، اما رویکردی که توسط یک آزمایشگاه Northwestern استفاده شد، از نظر پیش‌بینی اثربخشی در بیماران، از رویکردهای سنتی بهتر بود.

این مطالعه نشان داد که داروهای ضد روان پریشی، که دوپامین بیش از حد فعال عامل علائم اسکیزوفرنی را مهار می کنند، با یک نورون کاملاً متفاوت از آنچه دانشمندان در ابتدا تصور می کردند در تعامل هستند.

جونز پارکر، محقق ارشد، استادیار علوم اعصاب در دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورث وسترن، می‌گوید: این یک یافته برجسته است که درک ما از مبنای عصبی روان‌پریشی را کاملاً بازبینی می‌کند و مسیر جدیدی را برای توسعه درمان‌های جدید برای بیماران ترسیم می‌کند. این گزینه‌های جدیدی را برای تولید داروهایی باز می‌کند که عوارض جانبی کمتری نسبت به داروهای فعلی دارند.

این مطالعه اخیرا در Nature Neuroscience منتشر شده است.

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی سطح دوپامین را در ناحیه ای از مغز به نام جسم مخطط افزایش می دهند. این ناحیه دارای دو نوع اولیه سلول مغزی تخصصی به نام نورون است: آنهایی که گیرنده های دوپامین D1 دارند و گیرنده های دوپامین D2 دارند.

گیرنده های روی نورون ها مانند قفل هایی هستند که منتظر کلیدی هستند که آنها را فعال می کند. دو جمعیت نورون را تصور کنید، یکی که قفل هایی به نام گیرنده های D1 را بیان می کند و دیگری به نام گیرنده های D2. دوپامین یک کلید برای هر دو گیرنده است، اما داروهای ضد روان پریشی فقط قفل گیرنده D2 را مسدود می کنند. بنابراین، متخصصان فرض کرده‌اند که این داروها ترجیحاً روی نورون‌هایی که قفل‌های گیرنده D2 را بیان می‌کنند، عمل می‌کنند. اما، در واقع، این سلول‌های مغزی دیگر، سلول‌های مجاور در جسم مخطط با گیرنده‌های D1، بودند که به داروهای ضد روان پریشی به روشی پاسخ دادند که تأثیر بالینی را قابل پیش‌بینی می‌کرد.

پارکر می گوید: عقیده این بود که داروهای ضد روان پریشی ترجیحاً بر روی نورون های جسم مخطط تأثیر می گذارند که گیرنده های دوپامین D2 را بیان می کنند. با این حال، زمانی که تیم ما این ایده را آزمایش کرد، متوجه شدیم که چگونه یک دارو بر فعالیت نورون های جسم مخطط بیان کننده گیرنده D2 تأثیر می گذارد، تأثیر کمی بر ضد روان پریشی بودن آن در انسان دارد. در عوض، اثر یک دارو بر روی نوع دیگر نورون مخطط، آن چیزی که گیرنده‌های دوپامین D1 را بیان می‌کند، بیشتر پیش‌بینی می‌کند که آیا واقعاً کار می‌کنند یا خیر.

اسکیزوفرنی یک اختلال مغزی ناتوان کننده است که تقریباً از هر 100 نفر 1 نفر (بیش از 2.5 میلیون نفر در ایالات متحده) را مبتلا می کند. در حالی که داروهای ضد روان پریشی موجود برای علائم بارز اسکیزوفرنی مانند توهم و هذیان موثر هستند، اما برای سایر علائم اسکیزوفرنی مانند نقص در عملکرد شناختی و اجتماعی بی اثر هستند.

علاوه بر این، داروهای ضد روان پریشی فعلی در بیش از 30 درصد از بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مقاوم به درمان (بیش از 750000 نفر در ایالات متحده) کاملاً بی اثر هستند. استفاده از این داروها نیز به دلیل عوارض جانبی آنها از جمله دیسکینزی دیررس (حرکات غیرقابل کنترل بدن) و پارکینسونیسم (سفتی، لرزش و کندی حرکت) محدود شده است.

مطالعه جدید برای اولین بار مشخص کرد که چگونه داروهای ضد روان پریشی ناحیه ای از مغز را که تصور می شود باعث ایجاد روان پریشی در موجودات زنده می شود تعدیل می کنند.

پارکر گفت: مطالعه ما عدم درک ما از نحوه عملکرد این داروها را آشکار کرد و راهبردهای درمانی جدیدی را برای ایجاد داروهای ضد روان پریشی مؤثرتر کشف کرد.

منبع: Nature Neuroscience

مترجم: سید سپهر ارومیهء