تحقیقات جدید امیدوارکننده در مورد بیماری هانتینگتون

به گزارش سیناپرس همدان، تحقیقات جدید به رهبری تیم دانشکده پزشکی دانشگاه اتاوا، بینش قانع کننده ای را در مورد مکانیسم های زمینه ساز پیشرفت بیماری هانتینگتون در یک مدل حیوانی ارائه می دهد. نتایج می تواند منجر به درک بیشتر این بیماری عصبی در انسان شود و به هموار کردن راه برای اهداف دارویی و رویکردهای درمانی قابل اجرا کمک کند.

این به طور بالقوه بسیار مهم است زیرا در حال حاضر هیچ دارویی برای کند کردن یا متوقف کردن پیشرفت اختلال ژنتیکی مغز که با نرخی در حدود 1 در هر 10000 نفر رخ می دهد وجود ندارد. بیماری هانتینگتون (HD) به تدریج نورون‌ها را در نواحی مغز تجزیه می‌کند و به تدریج ذهن بیمار را تخریب می‌کند و حرکات غیرارادی را تحریک می‌کند تا زمانی که مبتلایان قادر به راه رفتن، برقراری ارتباط یا حتی قورت دادن نباشند. این بیماری می تواند از والدین به فرزند منتقل شود و معمولاً در میانسالی آشکار می شود.

این مطالعه که در مجله The Journal of Neuroscience منتشر شده است، بر پروتئین ناقلی به نام VGLUT3 تمرکز دارد. در مغز، این پروتئین کوچک گلوتامات را در وزیکول ها بسته بندی می کند تا از نورون ها آزاد شود. گلوتامات یک انتقال دهنده عصبی تحریکی است که در پیچیده ترین مدارهای مغزی نقش دارد. برای اینکه مغز شما به درستی کار کند باید تعادل گلوتامات وجود داشته باشد. مقدار زیادی از آن با هانتینگتون و سایر بیماری های عصبی مرتبط است.

در طی سال‌ها، محققان به رهبری دکتر استفان فرگوسن دریافتند که VGLUT3 نقش حیاتی شگفت‌آوری در تعدیل توسعه بیماری هانتینگتون در مدل موش استاندارد ایفا می‌کند. آنها موش هایی به اصطلاح “ناک اوت” که فاقد پروتئین ناقل هستند را با موش های جهش یافته “huntingtin” پرورش دادند تا بتوانند مدل های حیوانی این بیماری نادر را در موش های نر و ماده مقایسه کنند.

افرادی که مبتلا به بیماری هانتینگتون تشخیص داده می شوند، فرم جهش یافته خاصی از پروتئین “huntingtin” را جمع می کنند. این پروتئین داربستی در سلول‌های سراسر بدن یافت می‌شود، اما به نظر می‌رسد نقص ژنتیکی که یک نسخه جهش یافته را تولید می‌کند تنها بر مغز تأثیر می‌گذارد. جهش یافته باعث مرگ سلولی می شود.

دکتر فرگوسن، پروفسور برجسته در گروه پزشکی سلولی و مولکولی دانشکده پزشکی اوتاوا و کرسی تحقیقاتی برجسته در تخریب عصبی، می‌گوید: نتایج نشان‌دهنده وجود ظرفیت اصلاح‌کننده برای بیماری با پروتئین ناقل VGLUT3 بسیار قابل توجه بود.

او می‌گوید: ما شاهد معکوس شدن کامل پیشرفت بیماری هانتینگتون در موش‌های هانتینگتین جهش‌یافته فاقد VGLUT3 بودیم. از 6 تا 15 ماهگی، موش های ناک اوت از نظر رفتاری از موش های نوع وحشی قابل تشخیص نبودند، در حالی که موش های هانتینگتون در طول زمان در رفتارهای حرکتی مختلف و وظایف شناختی که ما روی آنها آزمایش کردیم، بیشتر و بیشتر آسیب دیدند.

تنها جنبه پیشرفت علائم که در مدل موش معکوس نشان نداد، رفتار اضطرابی بود. اما این نیز می تواند مهم باشد زیرا پروتئین ناقل، که نشان داده شده است شرایطی مانند اختلالات خوردن و اعتیاد به مواد مخدر را تنظیم می کند، احتمالاً در اضطراب و افسردگی نیز نقش دارد.

یکی از داوران مقاله، نتایج کلی را به عنوان یک سهم اساسی توصیف کرد که باید برای محققان در زمینه HD و همچنین کسانی که نقش VGLUT3 در شناخت و کنترل حرکتی را مطالعه می کنند، مورد توجه قرار گیرد.

مطالعه تحت رهبری uOttawa نیز برای برجسته شدن در بخش ویژه مجله علوم اعصاب انتخاب شد.

اولین نویسنده این نشریه دکتر کریم ابراهیم، یکی از اعضای آزمایشگاه دکتر فرگوسن است که به تازگی دکترای خود را در uOttawa گرفته است. در سال‌های اخیر، او طیفی از آزمایش‌های رفتاری را برای تولید داده‌های مطالعه انجام داد. این شامل تست‌های روتارود (یکی از تست‌های کلاسیک مهارت‌های حرکتی در موش‌ها) و یک تست نردبان افقی بود که به وضوح برخی از اختلالات مدل موش هانتینگتون را هنگام عبور حیوانات از آن نشان داد.

تلاش برای ایجاد اهداف دارویی و رویکردهای درمانی برای HD باید در نظر گرفته شود که پروتئین “huntingtin” به طور گسترده در بدن بیان می شود.

دکتر فرگوسن می گوید: اگر بتوانید از آن اجتناب کنید، واقعاً نمی خواهید کپی نوع وحشی ژن هانتینگتین را از بین ببرید زیرا پروتئین هانتینگتین کاملاً ضروری است. بهتر است راهی برای فریب دادن مغز به استفاده از مدارهایش به شکلی متفاوت پیدا کنید تا بتوانید هماهنگی حرکتی را دوباره برقرار کنید.

در نهایت، این هدف آزمایشگاه او و همکارانش در تلاش برای بیماری هانتینگتون است. آنها در حال کار بر روی یک راه موفقیت آمیز برای سرکوب دارویی پروتئین VGLUT3 و کشف راه‌هایی برای تغییر بالقوه انتشار گلوتامات در زیر مجموعه‌های خاصی از نورون‌ها هستند.

او می گوید: ما نشان داده‌ایم که اگر آزادسازی گلوتامات را از طریق فعال‌سازی گیرنده‌های پیش‌سیناپسی مسدود کنید، می‌توانید بیماری هانتینگتون را بهبود ببخشید. بنابراین ممکن است در نهایت به دو یا سه داروی مختلف برای درمان مؤثر بیماری نیاز باشد.

منبع: The Journal of Neuroscience

مترجم: کیانوش کرمی