ساخت ایمپلنت زیست تخریب پذیر که با نور فعال می شود

در حالی که در حال حاضر انواع مختلفی از ایمپلنت‌ها وجود دارد که دارو را در بدن توزیع می‌ کنند، اکثر آنها یا نمی‌ توانند از بیرون کنترل شوند یا در نهایت باید با جراحی برداشته شوند.

به گزارش سیناپرس، به طور کلی دو نوع ایمپلنت وجود دارد: یک نوع ایمپلنت ها به طور بی ضرر در طول زمان تجزیه می شوند بنابراین نیازی به حذف ندارد، اما فقط داروهای خود را با سرعت از پیش تعیین شده در بدن آزاد می کنند. این امر بدان معناست که اگر بیمار به ایمپلنت خود نیاز داشته باشد تا در زمان‌های خاصی داروی بیشتری آزاد کند، هیچ راهی برای این کار وجود ندارد.

نوع دیگر ایمپلنت را می توان از راه دور از طریق سیگنال های رادیویی یا وسایل دیگر فعال کرد، اما شامل اجزای الکترونیکی است که تجزیه پذیر نیستند. این امر بدان معناست که اگر بیمار نخواهد دستگاه به طور نامحدود در بدنش بماند، باید در یک عمل جراحی دوم آن را خارج کند.

این دستگاه آزمایشی جدید که توسط دانشمندان آزمایشگاه شرلی رایان شیکاگو و دانشگاه نورث وسترن ساخته شده است، بهترین ویژگی های هر دو نوع ایمپلنت را با هم ترکیب می کند.

نمونه اولیه از منیزیم، مولیبدن و یک پلیمر پلی انیدرید که همگی زیست تخریب پذیر هستند، ساخته شده است و از سه مخزن پر از دارو تشکیل شده که هر کدام در یک باتری زیست تخریب پذیر گنجانده شده است. به گزارش سیناپرس، آند آن باتری مخزن را مهر و موم کرده و از طریق یک فوتوترانزیستور که یک ترانزیستور حساس به نور‌است، به کاتد آن متصل می شود.

به گفته محققان، مقاومت الکتریکی فوتوترانزیستور زمانی که در معرض طول موج خاصی از نور قرار می گیرد کاهش می یابد و باعث اتصال کوتاه باتری می شود. در نتیجه آند خورده می شود و به دارو اجازه می دهد تا در بافت اطراف بدن پخش شود.

از آنجایی که فوتوترانزیستور هر مخزن به طول موج متفاوتی از نور حساس است، ایمپلنت قادر است داروها را سه بار جداگانه آزاد کند. در آزمایش‌ های اولیه که تاکنون انجام شده، این ایمپلنت با موفقیت برای آزادسازی داروی مسکن لیدوکائین در موش‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. منبع نور شامل سه LED خارجی با رنگ های متفاوت بود که از طریق پوست حیوانات و بافت زیرین محل کاشت می درخشید.

به گزارش سیناپرس، دکتر کالین فرانتس (Colin Franz) از آزمایشگاه شرلی رایان که رهبری این مطالعه را بر عهده داشت، گفت: این فناوری نشان ‌دهنده پیشرفتی است که به کمبودهای سیستم‌های تحویل داروی فعلی رسیدگی می ‌کند و می ‌تواند پیامدهای مهم و گسترده‌ ای برای همه درمان ها از اپیدمی مواد افیونی گرفته تا نحوه دقیق ارائه درمان‌ های سرطان داشته باشد.

شرح کامل این پژوهش در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.

مترجم: مهدی فلاحی پناه

No tags for this post.