انسان به سمت جهان پساپلاستیک حرکت می‌کند؟
پلاستیک جنبه عمده‌‌ای از زندگی انسان‌ها را به خود اختصاص داده و بطری‌های پلاستیکی برای نوشیدن آب، کارت‌های اعتباری پلاستیکی، کیسه‌های پلاستیکی برای جادادن میوه و سبزی، روشن‌‌کردن سیگار با فندک پلاستیکی و نشستن بر روی صندلی پلاستیکی تنها بخشی از استفاده از پلاستیک در زندگی روزمره است.
در چنین فرآیندی لازم است انسان‌ها به این موضوع فکر کنند که این پلاستیک مازاد تا چه حد می‌تواند اثرات جبران‌ناپذیری بر روی محیط زیست داشته باشد.
در سال 2011، رهبران کشورهای مختلف همزمان با اعلام برنامه محیط زیست سازمان ملل (UNEP) مبنی بر انباشت زباله‌های پلاستیکی در اقیانوس‌‌های دنیا نگاه عمیق‌تری بر آلودگی ناشی از پلاستیک پیدا کردند.
از اواخر دهه 1960 دانشمندان تهدیدهای بالقوه پلاستیک بر روی محیط زیست را مستندسازی کردند اما با کشف انبوه زباله پلاستیکی در اقیانوس آرام در سال 1997 بود که گروه‌های حمایت از محیط زیست، محیط‌های آکادمیک، محیط‌های تجاری و سیاست‌گذاران، وقت و منابعی را برای حل آلودگی ناشی از پلاستیک اختصاص دادند.
هم‌اکنون و با پایان سال 2015 این سوال وجود دارد که آیا انسان به عصر پلاستیک ادامه می‌دهد یا این که وارد عصر پساپلاستیک می‌شود؟
علایق جوامع مدنی و همچنین جو سیاسی در دنیا هرگز به خوبی با فناوری‌ها و نوآوری‌هایی سازگار نبوده که راهکارهایی از لحاظ اقتصادی پایدار و ملموس را در این زمینه ارائه می‌دهند.
در سطح جهانی، کمتر از 10 درصد پلاستیک (در مقایسه با 90 درصد بازیافت فلزات) بازیافت می‌شود و پیش‌تر تخمین زده می‌شد تولید جهانی پلاستیک در سال 2015 به 250 میلیون تن برسد و گفته می‌شود این رقم هر ساله حدود چهار درصد افزایش می‌یابد.
هم‌اکنون کارآفرینان به دنبال آزمایش مدل‌های مختلف جهت ایجاد کاربردهایی برای پلاستیک پس از مصرف و افزایش کارآیی فرآیند بازیافت پلاستیک هستند.
در این میان، جمع‌آوری کارآمد زباله فقط بخشی از معادله است و بخش دیگر ایجاد تقاضا برای ماده بازیافتی حاصل از پلاستیک است. طی یک دهه گذشته شرکت Miniwiz در تایوان زباله پس از مصرف را به مواد دارای عملکرد بالا تبدیل کرده و از پلاستیک برای تولید محفظه‌های آی‌فون، صندلی و حتی جت جنگنده بهره برده است.
پاکسازی اقیانوس‌ها از زباله‌های پلاستیکی تقریبا غیرممکن است و آن چه می‌توان انجام داد متوقف‌کردن ریختن زباله در اقیانوس‌هاست. طی 60 سال گذشته، برای نخستین بار تاثیر آلودگی پلاستیک بر روی محیط زیست دریایی و سلامت انسان ثابت شده و مکانیزم‌های سیاستی داوطلبانه و فناوری‌های مهمی برای ایجاد تغییرات مهم لازم است.
مسیری که باید طی شود به موفقیت مدل‌های موجود بر روی میز و شکل‌دادن نوعی سیستم اقتصادی دورانی جدید بستگی دارد.
مترجم: شه تاو ناصری
No tags for this post.
