سالمرگ رابرت بونزن

برخی معتقدند مرگ او به دلیل مسمومیت ناشی از ترکیبات آرسنیکی بوده است. بونزن روزگاری هم بر اثر انفجار ترکیب «کاکودیل» بینایی چشم راست خود را از دست داده بود. پدر او در دانشگاه گوتینگن فیلولوژی ( علم زبان ) مدرن تدریس می‌کرد. رابرت بونزن پس از پایان دوران مدرسه اش در هولزمیندن، به رشته شیمی در دانشگاه روی آورد. در دوران تحصیلش از محضر اساتید برجسته ای از جمله فردریش اشترومایر در شیمی، یوهان فردریش لودویگ هاسمن در کانی شناسی، کارل فردریش گوس در ریاضیات بهره جست.

بونزن قبل از رسیدن به سی سالگی، کارهای علمی خود را با تحقیق در ترکیبات آلی ارسنیک دار شروع کرد که رشته جدید دانش شیمی درمانی را به وجود آورد. پس از اخذ مدرک دکتری در سال ۱۹۳۱ ، به مدت یک سال در آلمان ، فرانسه و استرالیا مسافرت کرد و با دانشمندانی همچون رانگ ، لیبیگ و میشرلیخ ملاقات کرد .

سپس کارهای پژوهشی اش را ادامه داد تا این که در دانشگاه ماربورگ مشغول به کار شد و در سال ۱۸۴۱ به سمت استادی رسید و در سال ۱۸۵۲ به عنوان عضو خارجی آکادمی علوم سوییس برگزیده شد.

پاره‌ای از دستاوردهای علمی بونزن

بونزن و دانشمندان همکارش؛ نظیر گوستاو رابرت کرشهف در یافتند هر عنصر نوری با طول موج مشخص منتشر می‌کند. این کشف سبب انقلابی در زمینه‌ی تحلیل  طیف نوری شد و بعدها منجر به یافتن دو فلز گروه قلیایی، سزیم و روبیدیوم شد. بونزن و شهف به خاطر پژوهش ها و کشفیاتشان در تجزیه طیف ها ،اولین مدال افتخاری «دیوی» را دریافت کردند.

امروزه جایزه ای به نام « بونزن – کرشف » نیز در شیمی به دانشمندان این رشته اعطا می شود. اگر بخواهیم خلاصه‌ای از کارهای علمی و بررسی‌های بونزن را بشماریم عبارتند از: بررسی انحلال نمک های فلزی اسید آرسنو، بررسی مشتقات کاکودیل، ساخت نوعی باتری با استفاده از الکترود کربنی، استخراج برخی از فلزات به روش برقکافت ( کروم ، منیزیم ، آلومینیم ، منگنز ، سدیم ، باریم ، کلسیم و لیتیم )، بررسی واکنش فوتوشیمیایی تولید هیدروژن کلرید، بررسی طیف نشری خطی عنصرها،کشف عنصر سزیم ( پس از تقطیر ۴۰ تن آب ، ۱۷ گرم سزیم به دست آورد ) و روبیدیم.

بونزن همچنین برای ایجاد چراغ مشهور بونزن با کمک همکارش، پیتر دزاگا، شناخته می‌شود. این اختراع به میزان زیادی شکل مشعل‌های آزمایشگاهی را بهبود بخشید. در سال ۱۸۷۷ بونزن به همراه کرشف. او در هایدلبرگ مدفون است .

چراغ بونزن

در سال 1852 رابرت بونزن که به عنوان سرپرست آزمایشگاه با دانشگاه هیدنبرگ هم کاری می‌کرد، پی برد شعله‌هایی که ناقص می‌سوزند، باعث نا سازگاری نتایج به دست آمده از آزمایش و تداخل آن‌ها با نتایج واقعی می‌شوند که باید از آزمایش به دست می‌آمدند. جدای از این ایمنی این شعله‌ها نیز یکی از نگرانی‌های او بود. او سپس از دستیار آزمایشگاه خود، پیتر دزاگا، خواست تا یک مشعل جدید طراحی کند که نه تنها شعله آن هوا را آلوده نکند، بلکه شعله‌ای غیر درخشان و با توانایی کنترل هوای ورودی داشته باشد. او طرحی از این وسیله را نیز ارائه داد.

پس از مدت کوتاهی این طرح به تصویب بسیاری از همکاران او رسید و تبدیل شد به یک وسیله جهانی که در تمام آزمایشگاه‌ها وجود داشت.چراغ بونزن، یکی از ابزار های آزمایشگاهی است که به عنوان منبع تولید حرارت و انرژی گرمایی در آزمایشگاه‌ها از آن استفاده می شود و به افتخار رابرت بونزن به این نام خوانده می‌شود. در این وسیله معمولاً از گاز شهری که حاوی هیدروکربن متان است و یا گاز کپسول که از هیدروکربنهای پروپان و بوتان تشکیل شده، به عنوان سوخت استفاده می شود.

منبع:گاردین

مترجم: اعظم حسن‌تقی

No tags for this post.