چالش‌ها و پیشرفت‌های تولید سوخت زیستی
در برخی کشورها که با مشکل تهیه غذا مواجه بودند، اعتراض‌هایی نسبت به استفاده از زمین‌های کشاورزی برای تولید ماده اولیه‌ی سوخت‌های زیستی صورت گرفت. در غنا دولت تصمیم گرفت که یک میلیون هکتار از زمین‌هایش را به تولید ماده برای سوخت زیستی اختصاص دهد. بنین کاربری میلیون‌ها هکتار از زمین‌هایش را مختص به تولید نیشکر و مواد اولیه‌ی دیگر برای تولید بیودیزل برای صادرات اختصاص داد. کشورهای دیگری نیز بودند که مردم آنها مخالف اختصاص زمین‌های کشاورزی به تولید دانه و غلات برای سوخت‌های زیستی بودند مانند اتیوپی، اوگاندا، تانزانیا، زامبیا و آفریقای جنوبی.
برخی از متخصصان می‌گویند ادامه روند تغییر کاربری زمین‌ها و استفاده از دانه‌های خوراکی برای تولید سوخت زیستی، تا سال ۲۰۲۰ جمعیت بیشتری از انسان‌ها را به مشکلات فقر غذایی و گرسنگی دچار می‌کند. علاوه بر این، بعضی از افراد می‌گویند تغییر کاربری زمین‌ها نیز بر تولید کربن تاثیر غیرمستقیم دارد و به همین خاطر با احتساب این تاثیر غیرمستقیم بر تولید کربن، در مجموع میزان تولید این عنصر آسیب زننده به محیط زیست توسط برخی سوخت‌های زیستی، بیشتر از میزان تولید آن توسط سوخت‌های فسیلی است. تولید سوخت‌های زیستی، فرصت‌های با ارزش و مهمی را به برزیل تقدیم می‌کند اما سیاست‌ها می‌بایست این اطمینان را بدهند که این فرصت‌ها به قیمت جنگل زدائی جدید در کشورهای مختلف نشود. حمایت‌ها و تشویق‌ها برای صیانت از مناطق حفاظت شده که با قوت توسعه یافته‌اند موردنیاز است.
برای حل مشکلات تولید سوخت‌های زیستی، نسل دوم سوخت‌های زیستی یا سوخت‌های زیستی پیشرفته ایجاد شدند. این سوخت‌ها می‌توانند از هر منبع کربن ارگانیک، که به سرعت وارد چرخه‌ی کربن می‌شود به دست بیایند. این منابع که به طور کلی Biomass نام دارند، عمدتا از مواد گیاهی به دست می‌آیند اما می‌توانند شامل مواد حیوانی هم باشند. از آنجا که این سری از سوخت‌های زیستی از پسماند جنگل‌ها، چوب و از مواد غیر خوراکی، یا پسماند مواد خوراکی، برای مثال روغن‌های مصرف شده، به دست می‌آیند، با مشکلات مصرف مواد غذایی نسل اول سوخت‌های زیستی مواجه نیستند، اما تهیه‌ی سوخت‌های زیستی پیشرفته سخت‌تر و گرانتر است چرا که گرفتن سلولز از این مواد سخت‌تر از تهیه‌ی آن از نیشکر و ذرت و … است. این نسل از سوخت‌های زیستی هنوز در ابعاد بزرگ تهیه نشده است اما بزرگترین شرکت تولید سوخت‌های زیستی در برزیل امیدوار است که بتواند این کار را انجام دهد. طبق برنامه‌ی آنها، این سوخت در سال2016باید تکمیل شود. کشورهای مختلف در سرتاسر جهان هم اکنون با هم رقابت می‌کنند که برای نخستین بار سوخت زیستی اتانول به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه، در ابعاد وسیع تولید کنند. بیو اتانول می‌تواند از سبوس برنج شرق آسیا، یا نیشکر در آمریکای جنوبی، یا … ذرت در آمریکا و اروپا به دست بیاید. این روش جدید امروزه به تولیدکنندگان امکان تولید سوخت زیستی از مواد و دانه‌های غیرخوراکی را می‌دهد.
تبدیل نیشکر به اتانول بر مشکلاتی که ناشی از قرار گرفتن غذا در مقابل سوخت بود غلبه می‌کند و همچنین میزان تولید گازهای گلخانه‌ای، در مقایسه با میزانی که سوخت‌های فسیلی تولید می‌کردند، کاهش می‌یابد. هر ماده اضافه‌ی کشاورزی که در دسترس باشد قابل استفاده است. در اروپا به طور عمده از علف هرز استفاده می‌کنند. در برخی از کشورها از روشی خاص برای خالص‌سازی اتانول استفاده می‌شود که مخالف روش معمول، کمتر انرژی مصرف می‌کند و کارا و کم انرژی است. در این روش خاص، ۴ تا ۵ تن کاه، ۱ تن اتانول سلولزی تولید می‌کند که برای ۱۵۰۰۰ کیلومتر سوخت اتومبیل را تامین می‌کند و تولید کربن را تا ۹۵ درصد کاهش می‌دهد. بنابراین این روش جدید امن‌تر، با دوام‌تر و برای محیط زیست کم خطرتر است.
اگرچه ممکن است سوخت‌های زیستی هرگز به طور کلی جایگزین محصولات نفتی نشوند، برخی تخمین‌ها پیش‌بینی می‌کنند که این سوخت در نهایت جایگزین حدود ۳۰ درصد تمام سوختی که در حمل و نقل بازارهای اصلی جهانی مصرف می‌شود. ثابت شده است که سوخت‌های زیستی می‌توانند منجر به کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای شده و مصرف انرژی‌های تجدیدناپذیر را کاهش دهند. پیش بینی می‌شود که نسل دوم فناوری‌های سوخت زیستی، بر پایه‌ی مواد سلولزی که از پسماندهای چوب و غلات و علف به دست می‌آیند، تا دهه‌ی آتی در دسترس قرار گیرد.
No tags for this post.
