ارتباط بین ترس‌های شبانه و خوابگردی در کودکان
پژوهشگران اطلاعات به دست آمده از مطالعه روی 2000 کودک 5 ماهه تا 13 ساله را تحلیل و بررسی کردند. حدود نیمی از کودکان، در فاصله 1 تا 13 سالگی گاهی ترس‌های شبانه را تجربه کرده بودند. در این حالت کودک با گریه یا جیغ، ناگهان از خواب پریده و گاهی اوقات گیج و خیس از عرق می‌شود. علاوه بر این، حدود 30 درصد از کودکان در فاصله بین 2 تا 13 سالگی گاهی تجربه خوابگردی داشتند. ترس‌های شبانه در نوجوانان شایع‌تر است اما خوابگردی معمولا از 10 سالگی بروز می‌کند.
کودکانی که قبل از 4 سالگی ترس‌های شبانه را تجربه کرده بودند دو برابر بیشتر از دیگران احتمال ابتلا به خوابگردی داشتند. در مجموع، 34 درصد از کودکان با تجربه ترس‌های شبانه و 22 درصد از کودکانی که این مشکل را نداشتند بعدها در زندگی به خوابگردی مبتلا شده بودند.
یافته‌های پژوهشگران به تاثیر ژنتیکی قوی در رابطه با خوابگردی و ترس‌های شبانه اشاره دارد. اگر والدین خوابگرد باشند، کودکان آنها به احتمال زیاد هم ترس‌های شبانه و هم خوابگردی را تجربه خواهند کرد. بنابراین باید انتظار بروز این مشکل را در کودکان خود داشته باشند و آمادگی کافی برای روبرو شدن با آن پیدا کنند.
این مطالعه نشان می‌دهد 32 درصد از کودکانی که به طور مداوم (به این معنی که کودک بعد از 5 سالگی هنوز هم این مشکل را دارد) از ترس‌های شبانه رنج می‌برند، والدین خوابگرد داشته‌اند. این مقدار برای کودکانی که والدین سالم داشته‌اند 16 درصد است.
محیط پرسروصدا و خواب ناکافی دو عامل برای تشدید مشکل خوابگردی و ترس‌های شبانه هستند، بنابراین بهتر است این عوامل رفع شود. در موارد جدی والدین می‌توانند یک زنگ هشداردهنده در خانه قرار دهند تا در صورت خروج کودک از منزل آنها را آگاه کند.
خوابگردی و ترس‌های شبانه در بسیاری از زمینه‌ها با هم اشتراک دارند: برای مثال، هر دو وضعیت در یک مرحله از خواب بروز می‌کنند، هر دو می‌توانند به دلیل خواب ناکافی، تاثیر برخی از داروها و یا تب ایجاد شوند و هر دو در خانواده رخ می‌دهند. این زمینه‌های مشترک دلیل ارتباط خوابگردی و ترس‌های شبانه را نشان می‌دهد.
No tags for this post.
