بیماران نزدیک به مرگ همچنان فعالیت مغزی دارند

مدت ها بعد از اینکه قلب ما در سکوتی لرزان خاموش می شود، مغز ما می تواند به آرامی فعالیت کند. پیگیری یک مطالعه بزرگ در مورد تجارب مرموز مرگ، سوسوهای بالقوه آگاهی را در ذهن بیماران ایست قلبی شناسایی کرده است.

به گزارش سیناپرس، محققان دانشکده پزشکی گروسمن دانشگاه نیویورک، تیمی از ارائه دهندگان مراقبت های ویژه و متخصصان پزشکی، یادآوری و تجربیات بیماران بستری شده در بیمارستان های ایالات متحده و بریتانیا را که تحت احیای قلبی ریوی (CPR) قرار گرفتند، آزمایش کردند.

یک مطالعه مقدماتی فعالیت الکتروانسفالوگرام (EEG) و سطوح اکسیژن مغزی را در طول احیای قلبی جمع‌ آوری کرد و به محققان نگاهی اجمالی به نور محو شدن ده‌ها مغز در حال مرگ داد.

از بین ۵۶۷ بیمار انتخاب شده برای مطالعه، ۲۱۳ بیمار نبض خود را به دست آوردند. از این تعداد، تنها ۵۳ نفر زنده مانده و ترخیص شدند و تنها ۲۸ نفر سالم بودند تا در مصاحبه های بعدی شرکت کنند.

یافته ها نشان می دهند که ایست قلبی تا چه حد می تواند برای یک انسان بی رحم باشد. لحظه ای که قلب ریتم ثابت خود را از دست می دهد، فشار خون به شدت کاهش یافته و اجازه می دهد تا دی اکسید کربن و سایر مواد زائد به سطوح سمی برسند و در عین حال اکسیژن گرانبها را از بافت های تشنه انرژی دریغ کنند. در نتیجه، سلول‌ها یکی یکی از کار افتاده و مدارهای مغزی جزو اولین مدارهایی هستند که از کار می‌ افتند.

در حالی که احیای قلبی می ‌تواند گردش خون کافی برای سیستم‌های بدن ایجاد کند تا دوباره ریتم خود را پیدا کنند، فشرده‌ کردن قفسه سینه جایگزین ضعیفی برای عمل پمپاژ قلب است.

بین مطالعات آزمایشگاهی بر روی موش‌ها و مطالعات میدانی بر روی بیماران در حال مرگ، واضح است که مغز می‌ تواند پس از توقف گردش خون کافی، مدت زمان زیادی طول بکشد تا در خاموشی کامل فرو برود.

سام پرنیا (Sam Parnia) متخصص ریه، سال ها را صرف بررسی روند مرگ کرده است. او که پژوهشگر اصلی مطالعه است، با تبلت و هدفون در جستجوی علائمی است که هنوز درجاتی از آگاهی در مغز را نشان می دهد.

از ۲۸ مصاحبه شونده، هیچکدام تصاویر ارائه شده روی تبلت را به یاد نیاورده یا گزارشی از شنیدن صداهای روی هدفون نداشتند. با این وجود، این موضوع بدان معنا نیست که مغز آنها خاموش است چراکه تعداد معدودی از بازماندگان سالم خاطراتی از احیای خود مانند فشردگی قفسه سینه، الکترودهای حسگر روی پوست خود و شنیدن صداهایی از پزشکان اطراف را گزارش کرده ‌اند.

نظارت بر زمان واقعی مغز این احتمال را تأیید می ‌کند که علی‌رغم اختلال در فعالیت قلبی، این احتمال وجود دارد که فعالیت عصبی ادامه داشته باشد، به طوری که ۴۰ درصد از بازماندگان، فعالیت های الکتروانسفالوگرام نسبتاً طبیعی یا تقریباً طبیعی را تا یک ساعت پس از احیای قلبی داشته اند.

به گزارش سیناپرس، پرنیا در پایان می ‌گوید: اگرچه پزشکان مدت‌ها فکر می ‌کردند که مغز حدود ۱۰ دقیقه پس از توقف تامین اکسیژن توسط قلب، دچار آسیب دائمی می‌ شود، اما مطالعات ما نشان داد که مغز می ‌تواند نشانه‌ هایی از بازیابی الکتریکی را برای مدت طولانی در احیای قلبی نشان دهد.

شرح کامل این تحقیق در مجله Resuscitation منتشر شده است.

مترجم: فاطمه امینی

No tags for this post.