پرورش نخستین تارهای صوتی کاربردی جهان در آزمایشگاه
این دستاورد برای افرادی که صدای خود را در اثر بیماری، آسیب‌دیدگی یا جراحی تهاجمی از دست داده‌اند، بسیار نویدبخش است.تارهای صوتی در حالت نظری نسبتا ساده هستند: دو نوار عضله نرم که لایه‌ای از چین‌های ظریف مخاط درون آن‌ها قرار گرفته است. زمانی که هوا توسط آن‌ها تحت فشار قرار می‌گیرد، لایه داخلی با سرعت 1000 برابر یک ثانیه لرزیده و به انسان اجازه می‌دهد تا طیف گسترده‌ای از صداهای متنوع را تولید کند.
اما بسیاری از بیماری‌ها و عمل‌های جراحی می‌توانند بر این لایه حساس آسیب رسانده و بیماران را دچار ناتوانی در تولید صدا کنند.اکنون تیمی از محققان دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه ویسکانسین در مدیسون توانسته‌اند نمونه‌های المثنای کاربردی این تارهای صوتی را در آزمایشگاه پرورش دهند.
این محققان یک چارچوب کلاژن سه‌بعدی را به همراه دو نوع مختلف سلول شامل فیبروبلاست‌ها و سلول‌های اپیتلیال مورد استفاده دادند. فیبروبلاست‌ها به شکل عضله نرم تار صوتی و سلول‌های اپیتلیال به شکل مخاط پوشش‌دهنده ظریف داخلی این عضلات پرورش یافتند. این سلول‌ها از یک اهداکننده مرده دریافت شد و حنجره نیز از بیمارانی که به دلیل ضرورت از بدن آن‌ها حذف شده بود، بدست آمد.
این تارهای صوتی در نهایت برای دو هفته در آزمایشگاه پرورش یافته و به طول 16 میلیمتر و ضخامت یک میلیمتر رسیدند. محققان سپس این تارها را در حنجره بدست آمده از سگها کاشته شد که طی آزمایشات، از میان یک نای جعلی درون آن‌ها هوا دمیده شد. نتیجه حاصله یک صدای زیر بود که البته شبیه صدای سگ نبود.
اگرچه ممکن است این نتیجه موفقیت‌آمیز به نظر نرسد اما در حقیقت تار صوتی در ابتدا تقریبا به همین شکل آغاز به کار می‌کند. انسان می‌تواند صدا را با استفاده از ارتعاشات ثابت در حلق و دهان شکل داده و صداهای غنی و بافت‌دار را تولید کند.
محققان همچنین برای بررسی دوام زیستی این تار صوتی آزمایشگاهی، بخشهای کوچکی را درون موش‌های دارای سیستم ایمنی مشابه انسان قرار دادند. این اندام توسط بدن موش‌ها رد نشد که نشان می‌دهد احتمالا در بدن انسان نیز پذیرفته خواهند شد. البته این دستاورد تا ورود به دنیای انسان هنوز راه درازی در پیش داد. محققان اذعان دارند که آزمایشات حیوانی، تحقیقات سلول بنیادی و کارآزمایی‌های بیشتری پیش از ورود این تارهای صوتی به حنجره انسان نیاز است.
به گزارش ایسنا، جزئیات این تحقیق در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.
No tags for this post.
