چرا مسن‌ترین‌های جهان زن هستند؟
به گفته کارشناسان دانشگاه استنفورد، 95 درصد افراد مسن در جهان زن هستند.
در حال حاضر مسن‌ترین فرد در جهان «جرالیئن تالی» اهل «دترویت» آمریکاست که 115 سال سن دارد. او در ماه آوریل این عنوان را از «گرترود ویور» 116 ساله گرفت و از آن خود کرد. اما تاکنون هیچ فردی بیش از «کالمنت» از فرانسه که در سال 1997 در سن 122 سالگی فوت کرد، عمر نکرده است.
کارشناسان دانشگاه استنفورد در این خصوص به بررسی‌های پیشین که هورمون استروژن در زنان را فاکتور موثر می‌دانستند، اشاره کردند. در نتایج یک مطالعه آمده است که استروژن تعداد سلول‌های بنیادی در موش‌های ماده را افزایش می‌دهد و در نهایت به بالا رفتن ظرفیت بازتولید سلول‌های بنیادی در مغز منجر می‌شود در حالی که در یک مطالعه دیگر مشاهده شد موش‌های نر با کمک مکمل‌های استروژن عمر طولانی‌تری دارند.
در مطالعه دیگری که توسط متخصصان دانشکده پزشکی دانشگاه بوستون انجام گرفت، مشخص شد زنانی که پس از سن 33 سالگی صاحب فرزند می‌شوند در مقایسه با زنانی که آخرین فرزند خود را پیش از 30 سالگی به دنیا می‌آورند احتمال دارد عمر بیشتری داشته باشند.
در عین حال مطالعه انجام شده توسط متخصصان دانشکده پزشکی دانشگاه دوک در سال 2014 آشکار ساخت که استرس برای قلب زنان اثرات مخرب‌تری دارد به گونه‌ای که در مواقع استرس‌زا جریان خون به قلب زنان 57 درصد کاهش می‌یابد در حالی که این نسبت در مردان 41 درصد برآورد شده است.
«توماس پرلز» از مرکز پزشکی بوستون گفت: عادت ماهانه به کمبود آهن منجر شده اما زمانی که با کم‌خونی توام نشود ممکن است برای بدن مفید باشد. آهن در توانایی سلول‌های بدن برای تولید رادیکال‌های آزاد اکسیژن نقش مهمی دارد که اگرچه در مقابله با عفونت حائز اهمیت است اما در پیشبرد روند پیری نیز تاثیر دارد. این مولکول‌های واکنشی می‌توانند موجب آسیب دیدن DNA و ساختارهای دیگری شوند که در بالا رفتن سن نقش دارند. بنابراین با وجود آهن کمتر، بدن زنان رادیکال‌های آزاد اکسیژن پایین‌تری تولید کرده که می‌تواند با کاهش سرعت پیری و خطر بیماری‌های مرتبط با افزایش سن مرتبط باشد.
در عین حال برخی کارشناسان نیز بر این باورند که توجه بیشتر زنان به وضعیت جسمی و حتی وضعیت ظاهری‌شان می‌تواند در این زمینه موثر باشد.
به گزارش ایسنا، یکی از اساتید دانشگاه استنفورد معتقد است که طبیعت، نقش محوری در طول عمر زنان دارد و می‌گوید: طبیعت برای گونه‌های ماده ارزش بیشتری قائل می‌شود زیرا آن‌ها برای مراقبت از فرزندان باید شانس بقای بیشتری داشته باشند در حالی که وجود گونه‌های نر فقط در لحظه مورد نیاز است.
No tags for this post.
