فناوری چاپ سه‌بعدی در خدمت باستان شناسان
تیمی از پژوهشگران دانشگاه برکلی در ایالات‌متحده آمریکا موفق به ساخت نمونه مینیاتوری بقایای معماری باقی‌مانده از بقایای شهری باستانی از تمدن اینکاها در سایت تیواناکو (Tiwanaku) شدند. این بقایای معماری مرتبط با ساختارهای سنگی موسوم به پوما پونکو یا پوما پومکو (Pumapunku) در کشور بولیوی است که یکی از شاهکارهای معماری قاره امریکا محسوب شده و ساخت آن به فاصله زمانی سال‌های ۵۰۰ تا ۹۵۰ میلادی بازمی‌گردد. این محوطه باستانی طی ۵۰۰ سال گذشته بارها توسط گنج یابان و افراد ماجراجو دچار تخریب و کاوش شده و به همین دلیل در حال حاضر هیچ‌یک از بقایای سازه‌های سنگی آن در محل اصلی خود قرار ندارند.
استفاده از این روش و بهره‌گیری از فناوری چاپگرهای سه‌بعدی می‌تواند به باستان شناسان برای بررسی سایر سازه‌های سنگی جهان که در طول تاریخ دچار آسیب‌دیدگی شده‌اند، کمک کند. برای نمونه در معبد آنگکوروات در کامبوج یا سایر مناطق تاریخی در خاورمیانه از قبیل منطقه پالمیر که توسط تروریست‌های داعش دچار آسیب شده‌اند، می‌توان از فناوری چاپگرهای سه‌بعدی برای بازسازی آثار و مطالعه دقیق‌تر آن‌ها استفاده کرد.
دکتر آلکسی ورانیچ (Dr Alexei Vranich)، از اعضای این گروه پژوهشی و یکی از نگارندگان مقاله منتشرشده در این رابطه، اعلام کرد: «مهم‌ترین چالشی که در این منطقه با آن روبه‌رو هستیم، کثرت آثار سنگی و ابعاد بزرگ آن‌ها است که کار حمل و جابه‌جایی این آثار را دشوار می‌کند. از سوی دیگر این نکته را نیز باید در نظر داشت که طی تحقیقات قبلی و دست‌کاری‌های ایجادشده توسط دیگران، شرایط این محوطه کاملاً به‌هم‌ریخته بوده و اطلاعات موجود به‌صورت پیچیده و سردرگم به دست ما رسیده است که این موضوع باعث می‌شود امکان تجسم شرایط اصلی این سازه‌ها کار دشواری محسوب شود. هدف ما از اجرای این پروژه، تبدیل اطلاعات به شرایط قابل قبولی بود که هر دودست و ذهن ما بتوانند آن‌ها را درک کنند. چاپ مدل‌های مینیاتوری سه‌بعدی از این سازه‌های بزرگ سنگی به ما اجازه می‌دهد به‌سرعت شرایط آن‌ها را بررسی کرده و ساختار اولیه آن‌ها را کشف کنیم.»
وی در ادامه توضیحات خود افزود: «استفاده از این روش و بهره‌گیری از فناوری چاپگرهای سه‌بعدی می‌تواند به باستان شناسان برای بررسی سایر سازه‌های سنگی جهان که در طول تاریخ دچار آسیب‌دیدگی شده‌اند، کمک کند. برای نمونه در معبد آنگکوروات در کامبوج یا سایر مناطق تاریخی در خاورمیانه از قبیل منطقه پالمیر که توسط تروریست‌های داعش دچار آسیب شده‌اند، می‌توان از فناوری چاپگرهای سه‌بعدی برای بازسازی آثار و مطالعه دقیق‌تر آن‌ها استفاده کرد.»
به باور کارشناسان بازسازی سه‌بعدی این سایت نه‌تنها نشان می‌دهد که شرایط آن به چه صورت است بلکه سرنخ‌هایی از فرم اولیه و ساختار نخستین آن نیز به پژوهشگران ارائه می‌کند.
دکتر ورانیچ در توضیح تفسیرهای مرتبط با این بنا که در پی مطالعه نمونه سه‌بعدی به‌دست‌آمده است، گفت: «یکی از نکات جالب‌توجه درباره این مجموعه، این بود که درهای کشیده و بلندی در اندازه‌های مختلف در اطراف محوطه پراکنده‌شده بودند، این درها به نحوی هماهنگ شده بودند که یک اثر آینه مانند را در برابر یکدیگر ایجاد کرده و بیننده احساس حضور در بی‌نهایت را داشت که احتمالاً این ساختار و چینش آینه‌ای باهدف ایجاد تصور نوعی معماری فرازمینی و آسمانی به وجود آمده بود. به نظر می‌رسد از این ساختمان به‌عنوان فضای آیینی استفاده‌شده است.»
در ماکت سه‌بعدی ساخته‌شده در این بنا، درمجموع ۱۴۰ قطعه گرانیت سیاه (andesite) و ۱۷ قطعه تراشیده شده از ماسه‌سنگ، پس از نمونه‌برداری و مطالعه، ساخته‌شده است. به‌این‌ترتیب پژوهشگران تصور دقیقی از نحوه جابجایی و باز چینش آن‌ها خواهند داشت.
این تلاش‌ها نشان‌دهنده یک گام تکنولوژیک مهم با استفاده از فناوری‌های جدید است که در آن باستان شناسان با استفاده از مدل‌سازی کامپیوتری برای بازسازی ساختارها روی صفحه‌نمایش استفاده کرده‌اند. به اعتقاد دکتر ورانیچ، مغز انسان همچنان کارآمدتر از کامپیوتر بوده و در مورد دست‌کاری و تجسم فرم‌های نامنظم ۳ بعدی به‌طور بهتری عمل می‌کند.
ترجمه: احسان محمدحسینی
منبع: sciencedaily، mirror، phys.org و gizmodo
No tags for this post.
