دیدن مگس های مرده باعث مرگ مگس های دیگر می شود

رها کردن مگس های مرده روی طاقچه ممکن است نتیجه عجیبی به همراه داشته باشد. یافته های تحقیقات نشان داده است که وقتی مگس‌های میوه در معرض لاشه دوستان مرده خود قرار می ‌گیرند، طول عمر آن‌ها به شکل قابل توجهی و قابل اندازه‌ گیری کاهش می ‌یابد.

به گزارش سیناپرس، مگس ها در چنین شرایطی گوشه‌گیر عمل کرده، چربی بدنشان را از دست داده و پیری‌شان به حدی تسریع می ‌شود که زودتر از مگس‌های دیگر می ‌میرند.

اکنون دانشمندان دریافتند: چرا این اتفاق می افتد. جواب این است که در این فرآیند، دو نوع نورون پذیرنده انتقال دهنده عصبی سروتونین زمانی که مگس های میوه رفقای مرده را درک می کنند فعال می شوند و این افزایش فعالیت روند پیری مگس ها را تسریع می کند.

درک مدارهای عصبی که از طریق آن ادراک مرگ بر این فنوتیپ ها تأثیر می گذارد، ممکن است به کار آینده در جهت درک پیامدهای مرتبط با این موضوع و شاید سایر تجربیات حسی در افراد، از جمله انسان، کمک کند و بینش هایی در مورد چگونگی تأثیر حالت های عصبی خاص بر رفتار و فیزیولوژی ارائه دهد.

تیمی از محققان به رهبری فیزیولوژیست‌هایی چون کریستی گندرون (Christi Gendron) و توهین چاکرابورتی (Tuhin Chakraborty) از دانشگاه میشیگان می ‌نویسند: فرآیندهای حسی می توانند بر پیری تأثیر بگذارند، اما ما در مورد چگونگی این اتفاق آگاهی خاصی نداریم. تحقیقات قبلی به طور کامل نشان داد که درک مگس‌های مرده از همان گونه‌ها تأثیر قابل‌توجهی بر مگس‌ها دارد و نشان می ‌دهد که آنها زود از بین می ‌روند و می‌ میرند، اما دلایل این امر ناشناخته بود.

گندرون توضیح می دهد: در مگس‌های میوه، به نظر می‌ رسید که تغییرات در سروتونین اتفاق می افتد که یک انتقال‌دهنده عصبی مهم است که سیگنال‌ها را بین سلول‌های عصبی و یکی از گیرنده‌های سروتونین، 5-HT2A حمل می‌ کند. محققان به مگس های زنده پروتئین فلورسنت تزریق کرده و همنوعان مرده را به آنها نشان دادند که دقیقاً زمان خوبی برای هیچ یک از مگس های درگیر به نظر نمی رسد. سپس، محققان متوجه شدند که کدام قسمت‌های مغز مگس‌های زنده هنگام بررسی لاشه‌ها روشن می‌ شود.

در نهایت، دانشمندان شروع به فعال‌سازی مصنوعی نورون‌ها در این نواحی در مگس‌هایی کردند که دوستان مرده‌ای را ندیده بودند تا اینکه دو مورد را به نام‌های R2 و R4 یافتند که تأثیری مشابه درک مرگ داشتند.

به گزارش سیناپرس، محققان در پایان می نویسند: با کمک درک اثرات فیزیولوژیکی قرار گرفتن در معرض مرگ و مکانیسم های بیولوژیکی که آنها را هدایت می کند، این نتایج ممکن است بینشی برای درمان افرادی که به طور معمول در معرض موقعیت های استرس زای پیرامون مرگ هستند، ارائه دهد.

شرح کامل این تحقیق در مجله تخصصی PLOS Biology منتشر شده است.

مترجم:ندا اظهری

No tags for this post.