یادداشت؛
دروغی به نام خودکفایی صنعت خودرو

سال ها است که مساله خودکفایی خودرو با درصد های گوناگون و به انحای مختلف مطرح می شود. اگر واقعاً ما در تولید خودرو خودکفا بودیم، حداقل یک بار تولید برند ملی واقعی با پلتفرم داخلی در کشور اتفاق می افتاد. حدود یک قرن است که در ساخت خودرو تجربه داریم، اما یک خودرو با پلتفرم جدید و قابل رقابت حداقلی در سطح منطقه با قیمت مناسب تولید نشده است.

همچنین در حال حاضر کمپانی های بزرگ و پیشرو دنیا علی رغم موفقیت های کسب شده برای تولید اقتصادی تر و تجمیع توانایی ها در حال ادغام و یکی شدن بیشتر هستند. در کشور ما پس از این همه سال نه خودرو قابل رقابتی تولید شد و نه توانستیم از گرداب انحصار رهایی یابیم.

در بحث خودروهای روز و هیبریدی نیز که کاملاً عقب مانده ایم. تولید لوازم یدکی، گارانتی، وارانتی، استانداردهای زیست محیطی و کیفیت نیز که با خوشبینانه ترین برآوردها قابل دفاع نیست.

 برای رهایی از این معضلات قدیمی و مزمن باید راه های نیازموده را تجربه کرد. تولید انبوه واقعی تا سقف 1.8 میلیون خودرو باید در دستور کار قرار گیرد. نیم نگاهی نیز باید به بازار صادراتی داشت.

در کشور ما خودروسازی نه دولتی است و نه خصوصی، بلکه خصولتی است و مدیران آن با تغییر دولت ها تغییر می کنند،واقع این دولت است که بر خودروسازهای بزرگ اشراف دارد. مدیران جدید هم تا بیایند، برنامه های خود را پیاده کنند، دولت یا معادله های مدیریتی تغییر می کند.

ما در کشور مزایای قابل توجهی مانند کارخانجات عظیم فولاد سازی داریم که با توجه به اهمیت تولید بدنه، می تواند نقطه قوت ما در این صنعت باشد، همچنین صنایع قدیمی تایر سازی و قطعه سازی نیز در کشور پاگرفته است. شاید تنها در زمینه واردات قطعات حساس الکترونیکی وابسته به واردات بمانیم، در این بین حلقه مفقوده سیاستگذاری و مدیریت است. اگر بخواهیم یک بار برای همیشه از این گرداب رها شویم، باید تولید انبوه رقابتی را به بخش خصوصی واقعی سپرد، رفته رفته از حجم انحصار و حمایت دولتی کم کرد و به جای آن برنامه های بلند مدت را در دستور کار قرار داد. با این خودکفایی ظاهری و رانت و انحصار نباید انتظار تولید با کیفیت یا کاهش قیمت ها را داشت.

*روح الله طالبی-استاد دانشکده خودرو دانشگاه علم و صنعت

No tags for this post.