اثر رفتارهای انسانی بر عملکرد خودروهای بدون راننده
از شرکت‌کنندگان خواسته شد حین حرکت خودرو در مسیر، سرگرمی‌های غیرمرتبط با رانندگی انجام دهند. سناریو از این قرار بود که در فواصل زمانی، حوادث پیش‌بینی نشده موجب شود سرنشین خودرو بناچار هدایت وسیله نقلیه را به عهده گیرد. در این مطالعه از عینک‌های هوشمند نیز استفاده شد تا حرکات چشمی سرنشینان در موقعیت‌های مختلف زیر نظر گرفته شود. پژوهشگران می‌خواستند بدانند هر فرد در طول مسیر چند بار از انجام سرگرمی‌های غیرمرتبط با رانندگی منحرف می‌شود تا به ارزیابی مسیر حرکت خودرو بپردازد.
با علم به این که اندازه‌گیری سطح اطمینان به طور دقیق ممکن نیست، پژوهشگران معتقدند این اطلاعات در اندازه‌گیری نسبی سطح اطمینان سرنشینان خودروهای بدون راننده موثر است. نتایج یافته‌ها نشان می‌دهد هر چه سطح اطمینان سرنشینان به عملکرد خودروهای بدون راننده بیشتر باشد، کمتر به ارزیابی محیط پیرامون خواهند پرداخت.
در این پژوهش مشاهده شد آشنایی سرنشینان با عملکرد خودروهای بدون راننده، سطح اطمینان آنها را افزایش خواهد داد. در مجموع، بیش از نیمی از شرکت‌کنندگان اعلام کردند سطح اطمینان آنها در پایان آزمایش ـ پس از این که با عملکرد این خودروها آشنا شدند ـ افزایش یافته است. پژوهشگران ادعا می‌کنند بهبود سطح اطمینان به سرنشینان خودروهای بدون راننده کمک می‌کند تا از سواری با این خودروها حداکثر استفاده و لذت را ببرند.
در پژوهشی دیگر، ۸۵ دانشجو مورد مطالعه قرار گرفتند. از این گروه نیز مانند گروه قبل خواسته شد هنگام قرارگیری در محیط شبیه‌سازی شده به انجام یک فعالیت سرگرمی غیرمرتبط با رانندگی مشغول شوند.
این بار به شرکت‌کنندگان سه نوع هشدار صوتی، متنی و گفتاری داده شد تا با اطلاع از وضع خطر نسبت به هدایت وسیله نقلیه اقدام کنند. در هشدار صوتی، صدای محیط پخش شد تا سرنشینان با شنیدن صدای محیط نسبت به آنچه اطرافشان در حال اتفاق است، باخبر شوند. نوع دیگر هشدارها به شکل یک پیام متنی تنظیم شده بود که سرنشین خودش باید آن را می‌خواند و در هشدار گفتاری نیز یک صدای از پیش ضبط شده پیام هشدار را در قالب یک یا چند کلمه به سرنشینان انتقال می‌داد.
سپس پژوهشگران از افراد شرکت‌کننده در آزمایش پرسیدند کدام یک از هشدارها را بهتر به خاطر دارند و کدام یک از آنها برایشان آزاردهنده بوده است. بعلاوه، از شرکت‌کنندگان پرسیده شد در شرایط واقعی ترجیح می‌دهند پیام‌های هشداردهنده به چه طریقی (صوتی، متنی یا گفتاری) به آنها منتقل شود.
نتایج یافته‌ها نشان داد هشدارهای صوتی، آزاردهنده تلقی شدند و هشدارهای گفتاری بیشتر در ذهن شرکت‌کنندگان باقی ماندند. پژوهشگران قصد دارند با گسترش دامنه این مطالعات، اطلاعات بیشتری از چگونگی اثر رفتارهای انسانی بر عملکرد خودروهای بدون راننده بویژه در مواقع خطر کسب کنند.
منبع:جام جم
No tags for this post.
