درمان قلب شما با هورمون عشق

به گزارش سینا پرس فارس، هورمون عصبی اکسی توسین به طور گسترده برای تقویت ارتباطات اجتماعی و ایجاد احساسات لذت بخش، مانند احساسات مرتبط با رابطه جنسی، ورزش یا هنر شناخته شده است. با این حال، این هورمون دارای عملکردهای متنوع دیگری مانند تنظیم شیردهی و انقباضات رحمی در زنان و تنظیم انزال، انتقال اسپرم و تولید تستوسترون در مردان است.

دانشمندان دانشگاه ایالتی میشیگان نشان داده‌اند که اکسی توسین عملکرد دیگری که قبلاً ناشناخته بود در کشت‌های سلولی گورخرماهی و انسان دارد: سلول‌های بنیادی لایه بیرونی قلب (اپی کاردیوم) را تحریک می‌کند تا به لایه میانی آن (میوکارد) مهاجرت کنند. تبدیل به کاردیومیوسیت، سلول‌های ماهیچه‌ای که باعث انقباضات قلب می‌شوند، می‌شوند. این یافته می تواند روزی برای ترویج بازسازی قلب انسان پس از حمله قلبی مورد استفاده قرار گیرد.

آیتور آگویر، استادیار دپارتمان مهندسی زیست پزشکی دانشگاه ایالتی میشیگان می‌گوید: در اینجا نشان می‌دهیم که اکسی‌توسین، یک نوروپپتید که به عنوان هورمون عشق نیز شناخته می‌شود، می‌تواند مکانیسم‌های ترمیم قلب را در قلب‌های آسیب‌دیده در گورخرماهی و کشت‌های سلولی انسان فعال کند و راه را برای درمان‌های جدید بالقوه برای بازسازی قلب در انسان باز کند.
سلول های بنیادی می توانند کاردیومیوسیت ها را دوباره پر کنند

پس از حمله قلبی، کاردیومیوسیت ها اغلب در تعداد زیادی از بین می روند. آنها نمی توانند خود را پر کنند زیرا سلول های بسیار تخصصی هستند. با این حال، تحقیقات نشان داده است که ممکن است زیر مجموعه ای از سلول ها در اپی کاردیوم برای تبدیل شدن به سلول های بنیادی به نام سلول های پیش ساز مشتق از اپی کاردیوم (EpiPCs) مجدد برنامه ریزی شوند که می توانند نه تنها کاردیومیوسیت ها بلکه انواع دیگر سلول های قلبی را نیز بازسازی کنند.

آگویر توضیح داد: «EpiPC ها را به عنوان سنگ تراش هایی در نظر بگیرید که کلیساهای جامع در اروپا را در قرون وسطی تعمیر می کردند، متأسفانه، در شرایط طبیعی، تولید EpiPCs برای بازسازی قلب انسان ناکارآمد است.
گورخرماهی می تواند به ما بیاموزد که چگونه قلب را به طور موثرتری بازسازی کنیم

گورخرماهی به خاطر ظرفیت خارق‌العاده‌اش برای بازسازی اندام‌ها از جمله مغز، شبکیه چشم، اندام‌های داخلی، استخوان و پوست مشهور است. آنها دچار حمله قلبی نمی شوند، اما بسیاری از شکارچیان آن خوشحال هستند که از هر عضوی، از جمله قلب، نیش می زنند، بنابراین گورخرماهی می تواند قلب خود را در زمانی که یک چهارم آن از بین رفته است، دوباره رشد دهد. این امر تا حدی با تکثیر کاردیومیوسیت‌ها و همچنین توسط EpiPCها انجام می‌شود. اما چگونه EpiPC های گورخرماهی قلب را تا این حد موثر ترمیم می کنند و آیا می‌توانیم یک «گلوله جادویی» در گورخرماهی پیدا کنیم که بتواند به طور مصنوعی تولید EpiPC را در انسان افزایش دهند، نویسندگان استدلال می کنند، بله، و به نظر می رسد این "گلوله جادویی" اکسی توسین باشد.

نویسندگان دریافتند که در گورخرماهی، در عرض سه روز پس از آسیب سرمایی آسیب ناشی از انجماد به قلب، بیان RNA پیام‌رسان اکسی توسین تا 20 برابر در مغز افزایش می‌یابد. آنها همچنین نشان دادند که این اکسی توسین سپس به اپی کاردیوم گورخرماهی سفر می کند و به گیرنده اکسی توسین متصل می شود و باعث ایجاد یک آبشار مولکولی می شود که سلول های محلی را تحریک می کند تا گسترش یافته و به EpiPC تبدیل شوند. این EpiPC های جدید سپس به میوکارد گورخرماهی مهاجرت می کنند تا به قلب، عروق خونی و سایر سلول های مهم قلب تبدیل شوند تا جایگزین سلول های از دست رفته شوند.

اثر مشابهی در کشت بافت انسانی

مهمتر از همه، نشان دادند که اکسی توسین تأثیر مشابهی بر بافت انسان در شرایط آزمایشگاهی دارد. اکسی توسین اما هیچ یک از 14 هورمون عصبی دیگر که در اینجا آزمایش شده‌اند کشت سلول‌های بنیادی پرتوان القایی انسانی (hIPSCs) را تحریک می‌کند تا به EpiPC تبدیل شوند، تا دو برابر نرخ پایه، و اثری بسیار قوی‌تر از مولکول‌های دیگر که قبلا نشان داده شده بود تولید EpiPC را در موش تحریک می‌کنند.

آگویر گفت: این نتایج نشان می دهد که محتمل است که تحریک تولید EpiPC توسط اکسی توسین در انسان تا حد قابل توجهی حفظ شود. اکسی توسین به دلایل دیگر به طور گسترده در کلینیک مورد استفاده قرار می گیرد، بنابراین استفاده مجدد برای بیماران پس از آسیب قلبی یک تصور طولانی نیست. حتی اگر بازسازی قلب فقط جزئی باشد، فواید آن برای بیماران می تواند بسیار زیاد باشد.

آگویر نتیجه گرفت: «بعد، ما باید اکسی توسین را در انسان پس از آسیب قلبی بررسی کنیم. خود اکسی توسین در گردش خون کوتاه مدت است، بنابراین اثرات آن در انسان ممکن است با این کار مختل شود. داروهایی که به طور خاص با نیمه عمر طولانی تر یا قدرت بیشتر طراحی شده اند ممکن است در این شرایط مفید باشند. به طور کلی، آزمایش‌های پیش‌بالینی روی حیوانات و آزمایش‌های بالینی روی انسان‌ها برای پیشرفت ضروری است.»

مترجم: فتانه حق پرست

منبع: scitechdaily