چرا دایناسورها منقرض شدند و پرندگان باقی ماندند؟
یافته های پژوهشگران نشان می دهد بیشتر پرندگان ؛ مانند گونه های مختلف دایناسورها یا بستگان بزرگتر خود ؛ در پی رویداد انقراض که تقریبا 66 میلیون سال پیش رخ داد، از بین رفتند. با این حال، چندین گونه پرنده اولیه، از این بحران جهانی جان سالم به در بردند. در این میان سوالی که برای سال ها ذهن پژوهشگران را به خود مشغول کرده بود این است که چرا این بستگان پردار نزدیک دایناسورها توانستند نسبت به پیشینیان خود بیشتر دوام بیاورند؟
آخرین جد مشترک بین نیاکان پرنده مانند و پرندگان مدرن بدون دندان، منقار دار و دانه خوار بوده اند. دانشمندان بر این باورند که سیارک آخرالزمان که دایناسورها را از بین برد به شدت بر پوشش گیاهی کره زمین تاثیر گذار بود. به همین دلیل گونه های جانوری که الگوی تغذیه آن ها متکی به برگ و گل بود ، بد شانس بودند، اما آن هایی که رژیم غذائی مبتنی بر دانه داشتند با توجه به مزیت در دسترس بودن مواد مورد نیازشان ، توانستند بقا پیدا کنند.
برای پاسخ به این سوال، در ابتدا دانشمندان نیاز به درک روند افول و کاهش دایناسورهای دستقاپان را در پایان دوره کرتاسه داشتند. برای تعیین این موضوع که آیا جمعیت این موجودات در دوره فوق الذکر در حال کاهش بوده یا تمامی دایناسورها به طور ناگهانی کشته شدند، یک تیم از دانشمندان، به سرپرستی درک لارسون ؛ پژوهشگر دیرینه شناس در دانشگاه تورنتو ؛ به بررسی و تجزیه وتحلیل 3 هزار و 104 دندان فسیل شده از چهار خانواده مختلف گروه دایناسورهای موسوم به دستقاپان پرداختند. مطالعات انجام شده ؛ نشان می دهد که این فسیل ها در یک بازه زمانی 18 میلیون ساله تشکیل شده اند. تنوع زیاد در میان فسیل دندان ها نشان می دهد، که گونه های فوق از ابتدا تا پایان، از تنوع ژنتیکی و فیزیولوژیکی بسیار غنی برخوردار بوده اند. وی در توضیح این رویداد گفت: دستقاپان یک سطح بسیار پایدار از تنوع را در طول 18 میلیون سال از دوره کرتاسه حفظ کرده و به طور ناگهانی منقرض شدند.
لارسون و همکارانش سپس توجه خود را به دندان های فسیل شده ای معطوف کردند که از نیاکان دستقاپان، به پرندگان مدرن امروزی تبدیل شده اند.
محققان در این مورد فرضیه ای را مطرح کرده اند که بر اساس آن آخرین جد مشترک بین نیاکان پرنده مانند و پرندگان مدرن بدون دندان، منقار دار و دانه خوار بوده اند. دانشمندان بر این باورند که سیارک آخرالزمان که دایناسورها را از بین برد به شدت بر پوشش گیاهی کره زمین تاثیر گذار بود. به همین دلیل گونه های جانوری که الگوی تغذیه آن ها متکی به برگ و گل بود ، بد شانس بودند، اما آن هایی که رژیم غذائی مبتنی بر دانه داشتند با توجه به مزیت در دسترس بودن مواد مورد نیازشان ، توانستند بقا پیدا کنند.
لارسون در این رابطه گفت: شواهد موجود نشان می دهد که دایناسورهای دندان دار پرنده مانندی تا آخر دوره کرتاسه وجود داشتند، که همه آن ها به طور بسیار ناگهانی از بین رفتند. برخی گروه از پرندگان منقاردار محتملا در برابر رویداد انقراض قادر به زنده ماندن بودند چرا که آن ها قادر به خوردن دانه بودند.
شرح کامل این پژوهش ها و نتایج به دست آمده از آن در مجله Current Biology منتشر شده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.
ترجمه: احسان محمدحسینی
No tags for this post.
