صنعت گردشگری ایران، معلولان را فراموش کرده است
با توجه به ضروری انگاشتن این مقوله و مطرح شدن گردشگری به عنوان یک صنعت، مدتی است «مفهوم گردشگری قابل دسترس» نیز رواج پیدا کرده است.
قطعا افراد معلول تجربه گردشگری متفاوتی را نسبت به سایرین تجربه می کنند. این تجربیات گاه تجربیات ناخوشایندی شامل دشواری های مربوط به حمل ونقل عمومی و محل اقامت است.
این موضوع در کشور ما همواره با چالش های اساسی رو به رو است به گونه ای که نشستن روی صندلی چرخدار، مانع اصلی برای کسی است که عاشق سفر است. این در حالیست که قطعا باید به فرد دارای نقصان جسمانی هم این حق را بدهیم که عاشق سفر و گردشگری باشد.
جنگ ها، حوادث رانندگی و نواقص مادرزادی این امر را اثبات می کند که معلولیت هیچ زمانی در جهان متوقف نمی شود. بنابراین، تلاش برای فراهم کردن زمینه ادامه زندگی این افراد گرچه کار دشواری است اما ضروری به نظر می رسد.
ناتوانی دولت و صنعت گردشگری
افراد معلول ف‍رص‍ت های ک‍م‍ت‍ر یا ب‍س‍ی‍ار م‍ح‍دودتری برای ل‍ذت ب‍ردن از ف‍ع‍ال‍ی‍ت های گ‍ردش‍گ‍ران‍ه دارن‍د. این محدودیت ها تنها به ع‍ل‍ت معلولیت آنها ن‍ب‍وده و دلای‍ل دی‍گ‍ری از قبیل ناتوانی دولت و ه‍م‍چ‍ن‍ی‍ن صنعت گردشگری برای قابل دسترس کردن حمل و نقل، م‍راک‍ز اق‍ام‍ت‍ی و م‍راک‍ز گردشگری نیز دارد.
این در حالیست که این گ‍روه از افراد پ‍ت‍ان‍س‍ی‍ل ک‍اف‍ی برای افزایش ت‍ع‍داد گ‍ردش‍گ‍ران و ای‍ج‍اد ت‍ح‍ول در صنعت گردشگری را دارن‍د. اما صنعت مورد بحث ن‍ت‍وان‍س‍ت‍ه ح‍داک‍ث‍ر بهره را از م‍س‍اف‍ران معلول و خ‍ان‍واده‌ه‍ای آنها ب‍ب‍رد.
با توجه به م‍ش‍ک‍لات، محدودیت و م‍وان‍ع ع‍م‍ده‌ای که برای گردشگری و سفر معلولان وج‍ود دارد و از آنجا که تفریح، سفر و گردشگری بخشی از حقوق شهروندی تمامی شهروندان محسوب می شود، پیاده سازی گردشگری قابل دسترس باید در دستور کار مسوولان حوزه خدمات شهری در سراسر جهان قرار گیرد.
مفهوم گردشگری قابل دسترس به مولفه هایی اشاره دارد که از طریق افزایش قابلیت دسترسی عناصر گردشگری، زمینه را برای مشارکت فراگیر همه اقشار جامعه بدون توجه به میزان توانایی جسمی یا ذهنی آنها فراهم می کند.
با توجه به اهمیت موضوع مطرح شده به نظر می رسد کاهش یا رفع محدودیت های معلولان جسمی-حرکتی صنعت گردشگری کشور، مستلزم برنامه ریزی و سیاستگذاری گسترده و همه جانبه در راستای رفع ریشه های اساسی این محدودیت ها از قبیل دسترسی به حمل و نقل عمومی، محل اقامت، مناسب سازی فضاهای فیزیکی، آموزش و آشنا کردن دست اندرکاران سفر با نیازهای معلولان و… باشد.
از آنجاکه، کشورهای پیشرفته در سال های اخیر اقداماتی اساسی در این راستا انجام داده اند و با توجه به اینکه اخیرا جرقه های اولیه از سوی فعالان این حوزه زده شده است به نظر می رسد لازم باشد تا هرچه سریع تر این موضوع در دستور کار متولیان امر و مسوولان شهری قرار گیرد تا بتوانیم با بهره گیری از تجربیات موفق سایر کشورها در این حوزه، نتیجه مطلوب حاصل شود.
با توجه به اهمیت این مقوله پژوهشی تحت عنوان «تدوین الگوی گردشگری قابل دسترس» توسط جعفر آهنگران، سیدجلال موسوی بازرگانی و سولماز نظری اورکانی از دانشگاه علم و فرهنگ، انجام شده است.
تالیف: هانیه حقیقی
No tags for this post.
