رشته ارتوپدی با فقدان تحقیق و پژوهش مواجه است

پس از به پایان رساندن تحصیلات ابتدایی و دبیرستانش، با قبولی در کنکور سراسری سال 1343 به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان وارد شد.به دلیل مبارزات انقلابی که بر علیه رژیم ستم شاهی در دوران دانشجویی خود داشت مدتی از دانشگاه رانده شد. پس از آن با یک سال و نیم تاخیر ادامه تحصیل داد و در سال 1351 موفق به اخذ مدرک پزشکی عمومی و برای خدمت به مناطق محروم عازم سیستان و بلوچستان شد.

او در سال 1354 پس از پایان دوره طرح پزشکی اش، در دانشکده تخصصی بیمارستان شفا یحیاییان که اولین مرکز ارتوپدی شناخته شده ایران در دنیاست پذیرفته شد و در سال 1358 دوره تخصصی جراحی ارتوپدی اش را دریافت کرد. همزمان با وقوع انقلاب اسلامی ایران به استخدام سازمان تامین اجتماعی در آمد و برای خدمت به رزمندگان در چند عملیات جنگی حضور پیدا کرد.

برای مصاحبه با این پزشک ارزشمند به مطبش رفتیم. مطب به قدری شلوغ بود که به اصطلاح جای سوزن انداختن نبود. اما علیرغم سرشلوغی ها و خستگی که در چهره اش پیدا بود با روی باز با بیماران و مراجعان صحبت کرده و به مسائل آنان رسیدگی می کرد. با همه مشغله ای که داشت پذیرفت چند دقیقه وقت استراحتی که داشت را در اختیارمان بگذارد. با او به گفت و گو نشستیم ، گفت و گویی که هرچند کوتاه اما شیرین بود. ماحصل آن در ادامه می آید:

چرا به رشته پزشکی و به ویژه ارتوپدی علاقه مند شدید و چرا آن را انتخاب کردید؟

من هیچ وقت تصمیم نداشتم که پزشک شوم چه برسد به اینکه بخواهم رشته ارتوپدی را انتخاب کنم. وقتی کنکور دادم رشته های زیادی را قبول شدم که پزشکی هم یکی از آنها بود. علاقه اصلی من اقتصاد سیاسی بود که به دلایلی نتوانستم در آن تحصیل کنم و وارد رشته پزشکی شدم. رشته ای که در ابتدا علاقه ای به آن نداشتم. به هرحال، جوان بودم و همیشه فکر می کردم پزشکی جان چند نفر را نجات می دهد اما ارائه یک تئوری در سطح بالا و با دانش بالا جهان را در جهتی سوق می دهد که می تواند جهان را نجات دهد.

اما تقدیر به گونه ای رقم خورد که این راه را ادامه دادم. اصلا در ذهنم نبود که تخصص بگیرم و تصمیم داشتم به عنوان یک پزشک عمومی در گوشه ای از مملکت که قبلا انتخاب کرده بودم مشغول به کار شوم و به هموطنانم خدمت کنم.

اما از آنجا که عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد، حاکمیت زمان شاه من را از آن نقطه به جای دیگری تبعید کرد و بر اثر این سفر وارد مرحله جدیدی از زندگی شدم و برای تخصص امتحان دادم که ارتوپدی را انتخاب کردم بدون اینکه کوچکترین علاقه ای به آن داشته باشم.

بعد از اینکه وارد کار در این حوزه شدم و نیازهای مردم و تاثیر درمان را دیدم و دیدم که افرادی با جراحی ارتوپدی به توانمندی های می رسیدند که در ذهن من هم وجود نداشت خیلی به آن علاقه مند شدم.

همزمان با تحصیل در سال آخر تخصص انقلاب شد و توانستم نهایت تلاش خودم را برای بهره وری از علمی که کسب کرده بودم برای درمان مجروحان انقلاب و پس از آن جنگ تحمیلی به کار ببرم. به دلیل اینکه به میهنم و هموطنانم علاقه مند بودم و از این طریق می توانستم به آنها خدمت کنم به این رشته علاقه شدیدی پیدا کردم.

اگر به گذشته برگردید بازهم این رشته را انتخاب می کنید؟

خوشحالم رشته ای را انتخاب کردم که به بازآفرینی توان انسان ها کمک می کند. بنابراین اگر به گذشته بازگردم حتما و قطعا، این بار بدون تردید این مسیر را انتخاب می کنم.

مهمترین چالشی که در کشور وجود دارد و با آن مواجه هستیم چیست؟

شاید بزرگترین چالشی که من با آن مواجه بودم مساله تحقیقات و پژوهش است. من ده سال رئیس انجمن ارتوپدی بودم و دهها سال است که در مراکز ارتوپدی مسوولیت دارم. در این حوزه آموزش داده ام. در زمان جنگ تحمیلی حدود هشت سال تمام روزها و شب ها برای درمان بیماران جبهه تلاش می کردم. با اطمینان می گویم که در کشور ما در حوزه ارتوپدی حجم بزرگی از آموزه ها برای کارهای تحقیقاتی و پژوهشی وجود دارد. اما با همه این تجربیات اگر از من بخواهید که مقالات علمی ارائه بدهم در مورد درمان هایی که خودم موسس آنها بودم حتی یک مقاله علمی هم ندارم که ارائه دهم.

کشور ما هشت سال دفاع مقدس را پشت سر گذاشته؛ از سوی دیگر یکی از کشورهایی هستیم که سوانح رانندگی بسیاری را تجربه می کند که مجروحانی دارد. بنابراین، در حوزه ارتوپد کارهای زیادی در کشورمان انجام شده است. واقعیت این است که ارتوپدی در ایران یکی از بهترین شرایط های جهانی را دارد.

اگر بخواهید مقایسه ای با کشورهای پیشرفته اروپایی داشته باشید، این مقایسه چگونه است؟

در تولید سلامتی ارتوپدی از کشورهای مطرح در سطح جهان هستیم. اما در تولید علم ارتوپدی، تحقیق، پژوهش و اعلام نتایج فعالیت هایمان در این حوزه بسیار ضعیف هستیم.

چه خلاء هایی در این زمینه وجود دارد؟

مراکز تحقیقاتی و دانشگاه ها وظایف خود را به درستی انجام نمی دهند. از سوی دیگر عدم علاقه همکاران ما به پژوهش و ارائه تحقیق موضوع دیگری است. دلیل آن هم این است که وقتی که می توانند صرف تحقیق کنند صرف فعالیت های پزشکی و کسب درآمد برای خود می کنند.

اما تحقیق باید به قدری در جامعه ارزشمند باشد و دانشمند یا پزشک از رفاه برخوردار باشند که به دنبال پژوهش های علمی هم بروند. اما متاسفانه در کشور ما در اغلب حوزه ها این غم نان است که مانع از انجام تحقیقات گسترده علمی می شود.

چه توصیه ای به علاقه مندان این رشته دارد؟

یک توصیه عام این است که جدیت کنند در علمی که قدم در آن گذاشتید یاد بگیرید و حداکثر آموزه هایتان را صادقانه در خدمت عموم مردم قرار دهید. هیچ چیز بهتر از صداقت، امانت و شجاعت در حوزه علم نیست.

اما اگر بخواهم به صورت تخصصی تر توصیه ای داشته باشم باید بگویم ارتوپدی علمی است که هم با صنعت، هم با آناتومی بدن و هم با بیماری افراد در ارتباط است و پزشک باید به قدری به این سه مورد اشراف داشته باشد که بتواند با تمام توان بهترین کار را به بیمارش ارائه دهد.

 

گفتگو: هانیه حقیقی

 

 

 

 

No tags for this post.