نام کدام دانشمند زیبنده قانون انبساط کیهانی است؟
ستاره‌شناسان در حال بحث و گفتگو در مورد تغییر نام یکی از قوانین فیزیک هستند. در سی‌امین جلسه اتحادیه بین‌المللی نجوم (IAU) که به میزبانی شهر وین، اعضای مجمع عمومی قطعنامه‌ای را درباره اصلاح نام قانون هابل به قانون هابل و لموتر (Hubble-Lemaître Law) تصویب کردند.
قانون انبساط کیهانی یکی از مهم‌ترین کشف‌های قرن بیستم بود. انبساط یا گسترش به این معنی است که فاصله بین کهکشان‌ها به‌طورکلی در طول زمان افزایش پیداکرده و به‌طور یکنواخت منبسط می‌شود. مهم نیست که شما کجای جهان هستی هستید و از چه جهتی به آن نگاه می‌کنید، مهم این است که شما جهانی را می‌بینید که در حال گسترش است.
در این قطعنامه همچنین تصویب شد نام و عنوان ژورژ لموتر (Georges Lemaître) ستاره‌شناس بلژیکی و ستاره‌شناس آمریکایی ادوین هابل (Edwin Hubble) را به قانون درک ما از گسترش جهان (انبساط کیهانی) اختصاص دهند.
درحالی‌که بیشتر اعضای این نشست به این قطعنامه رأی مثبت دادند اما همچنین تصمیم گرفته شد به تمام اعضای اتحادیه بین‌المللی نجوم فرصت رأی دادن در این رابطه داده شود. درنتیجه، قرار شد رأی‌گیری به‌صورت الکترونیکی و از تمامی اعضای اتحادیه بین‌المللی نجوم انجام‌شده و نتیجه نهایی اعلام شود.
پیش از این رأی‌گیری عمومی و الکترونیکی در سال ۲۰۰۶ در رابطه با تغییر تعریف پلوتو از یک سیاره به یک کوتوله فضایی انجام‌شده بود.
اما تغییر نام قانون هابل، این سؤال را مطرح می‌کند که چه کسانی باید در نام‌گذاری قوانین فیزیک تصمیم‌گیری کرده و اصولاً آیا اتحادیه بین‌المللی نجوم باید در هر تصمیم‌گیری دخیل باشد؟
قانون انبساط کیهانی
قانون انبساط کیهانی یکی از مهم‌ترین کشف‌های قرن بیستم بود. انبساط یا گسترش به این معنی است که فاصله بین کهکشان‌ها به‌طورکلی در طول زمان افزایش پیداکرده و به‌طور یکنواخت منبسط می‌شود. مهم نیست که شما کجای جهان هستی هستید و از چه جهتی به آن نگاه می‌کنید، مهم این است که شما جهانی را می‌بینید که در حال گسترش است.
سرعت و الگویی که جهان در حال حاضر بر اساس آن در حال گسترش است، توسط قانون هابل نام‌گذاری شده است که به نام ادوین هابل نام‌گذاری شده است که در سال ۱۹۲۹ گزارش داد که اطلاعات نجومی نشان‌دهنده گسترش جهان است.
اما هابل اولین کسی نبود که این قانون را کشف کرد. در سال ۱۹۲۷، ژرژ لموتر مقاله‌ای در مورد گسترش جهان منتشر کرده است. قانون و نظریه لموتر مبنای شکل‌گیری تئوری گسترش جهان بود. وی از داده‌های نجومی (همان اطلاعاتی که هابل در مقاله ۱۹۲۹ خود استفاده کرد) استفاده کرد تا میزان گسترش جهان را تعیین کند.
در سال ۱۹۲۸، هوارد رابرتسون، ریاضیدان و فیزیکدان آمریکایی نیز در مقاله‌ای فرمول گسترش جهان را به دست آورده و میزان گسترش محاسبه‌شده توسط وی بر اساس همان داده‌هایی بود که لموتر و هابل از آن‌ها استفاده کرده بودند.
رابرتسون درباره کار لموتر هیچ اطلاعی و این کشف ماحصل مطالعات و محاسبات خود وی بود اما یافته‌های منتشرشده توسط هابل در سال ۱۹۲۹ به‌احتمال‌زیاد تحت تأثیر لموتر بود. در ژوئیه ۱۹۲۸، لموتر و هابل طی دیدار سوم نشست اتحادیه بین‌المللی نجوم، یکدیگر را ملاقات کرده و طی این نشست، آن‌ها درباره شواهد اخترشناسی که نشان‌دهنده گسترش جهان است، بحث کردند.
نام‌گذاری اجرام آسمانی
اتحادیه بین‌المللی نجوم در سال ۱۹۱۹ تأسیس‌شده و یکی از فعالیت‌های آن استانداردسازی نام‌گذاری اشیاء و اجرام آسمانی و تعاریف آن‌ها است. این اتحادیه دارای بیش از دوازده هزار عضو از ۱۰۱ کشور جهان و ۷۹ دانشگاه یا مراکز نجومی است؛ بنابراین منطقی است که انتظار داشته باشیم اگر قطعنامه تصویب شود، باگذشت زمان، نام جدید به‌طور گسترده‌ای مورداستفاده قرار خواهد گرفت.
ترجمه: احسان محمدحسینی
منبع: arstechnica
No tags for this post.
