تاثیر دوپامین بر رشد بیماریهای روانی
فرانک هدائی، متخصص روانپزشکی در گفتگو با سیناپرس اصفهان با بیان اینکه بیماری های روانی نشان از افزایش فعالیت سیستم دوپامین دارد اظهار کرد: عواطف و احساسات که تفاوت انسان با سایر موجودات است نشان از اهمیت سیستم دوپامین دارد. مغز انسان دارای 4 مسیر است که هر مسیر اثرات مخصوص خود را دارد.
وی افزود: مسیری از دوپامین مسئول هیجانات و احساس لذت است. به عنوان مثال وقتی برای فردی داستان هیجان انگیزی تعریف می کنیم و فرد از خود عکس العملی نشان نمی دهد، نشان از مختل شدن این مسیر است. مسیر دیگر دوپامین مسئول شناخت، رفتار اجتماعی، مهارت حل مسئله، انگیزه و تقویت مثبت در یادگیری ها است که در صورت درگیری این مسیر عواقب اجتماعی خطرناکی دارد. مسیر دیگر مسئول حرکات غیر ارادی و مسیر آخر مربوط به ترشح هرمون های جنسی است.
این متخصص روانپزشکی گفت: داروهای تجویز شده در روانپزشکی علاوه بر تاثیر بر روی مسیر دلخواه ما، بر روی دیگر مسیرها نیز عوارض دارد. لذا یکی از آرزوهای جامعه روانپزشکی این است که داروی مصرفی تنها بر مسیر دلخواه تاثیر داشته باشد که متاسفانه تاکنون دانشمندان موفق به ساخت چنین دارویی نشده اند.
هدائی با بیان اینکه انتخاب یک دارو بر اساس عوارض جانبی دارو است، اظهار کرد: یک روانپزشک باید به تمامی عوارض داروها مسلط باشد.در ضمن عوارض شایع را به بیمار بگوید تا باعث ایجاد حس اعتماد و همکاری بین بیمار و پزشک شود.
وی با اشاره به داروهای آنتی سایکوتیک به معرفی عوارض آنها پرداخت و گفت: آنتی سایکوتیک ها بسته به دوزی که مصرف می شوند کاربردهای فراوانی دارند. آنتی سایکوتیک‌ها برای مدیریت و درمان رفتارهای جنون به خصوص در بیماریهای اسکیزوفرنی و اختلال دو قطبی ساخته شده‌اند. این‌گونه داروها تأثیر آرام‌کننده یا آرام‌بخش زیادی دارند. بعضی از داروهای ضد روان‌پریشی مانند تورازین، توهم و هذیان بیمار را کاهش می‌دهند؛ ولی سایر داروهای ضد روان‌پریشی مانند کلوزاریل، بیمار را سرحال و تقویت می‌کنند. تأثیر اصلی این‌گونه داروها کاهش یا حذف نشانه‌های روان‌پریشی از جمله توهم، هذیان، گوشه‌گیری و بی‌احساسی است و برای آرام نگاه داشتن بیماران ساخته نشده‌اند.
فدائی بیان کرد: کلروپرومازین، فنوفنازین، تیوریدازین، هالوپریدول، اُلانزاپین، کلوزاپین ،ریسپریدون، پرفنازین، تیوتکسین و تری فلوئوپرازین از جمله داروهای ضد روان‌پریشی هستند. مکانیسم اصلی اغلب این داروها مهار گیرنده‌های دوپامینی در مغز است. داروهای آنتی سایکوتیک جدیدتر اغلب عوارض آنتی کولینرژیک کمتری دارند.
No tags for this post.
