سفر فرضی به ناشناخته ترین نقطه عالم
به طور کلی یک سیاه چاله آنقدر قدرتمند است که عملا حتی نور مرئی نیز مجالی برای گریز از جاذبه بسیار قدرتمند آن ندارد. اما دانش نوین به این واقعیت اشاره می کند که شاید در دل سیاه چاله چیزهایی وجود داشته باشد. شاید در این خصوص باید به تاریکی مطلق و یا شکاف مرموزی اشاره کرد که ذهن هر اخترشناسی را به خود معطوف می کند.
اخترشناسان مطمئن هستند که سفر به درون یک سیاه چاله، سفری یک طرفه است. فرض کنید چنین سفری را آغاز کرده اید. زمانی که به افق یک سیاه چاله می رسید یعنی همان نقطه ای که نور نمی تواند فرار کند، دقیقا از همان جاست که دیگر نباید به بازگشت فکر کرد. بدون شک مرگ دلخراش پایان این سفر خواهد بود.
با پایان یافتن سوخت یک ستاره، شروع به فروریزش درون خود می کند و در ادامه به یک سیاه چاله تبدیل می شود. تنها ستارگانی با سنگینی کافی – که برآورد می شود حداقل 25 برابر جرم خورشید باشد- می توانند به سیاه چاله تبدیل شوند.
دانش بشری نشان می دهد از هر یکهزار ستاره واقع در کهکشان راه شیری تنها یک ستاره قابلیت تبدیل شدن به سیاه چاله را دارد. در کهکشان ما 100 میلیارد ستاره وجود دارد که این به معنای شکل گیری تدریجی 100 میلیون سیاه چاله در این کهکشان است.
اما به خاطر داشته باشیم که فضا پهناور است و حتی اگر بتوانیم با سرعت نور حرکت کنیم، هزاران سال طول می کشد که به نخستین سیاه چاله کهکشان راه شیری برسیم.
حالا فرض کنیم به یکی از آنها رسیده اید. فکر می کنید چه چیزی در دل سیاه چاله خواهید دید؟
در پاسخ باید گفت عملا چیزی وجود ندارد. یک سیاه چاله به تنهایی سیاه است. اگر به دور آن بچرخید متوجه ساختار کروی آن خواهید شد.
جاذبه سیاه چاله آنقدر قدرتمند است که انبوهی از گازها و ذرات گرد و غبار را جذب خود می کند.
No tags for this post.
