طراحی نوعی ژن درمانی برای درمان گلیوبلاستوما

به گزارش سیناپرس همدان، گلیوبلاستوما (GBM)، یک سرطان تهاجمی مغز و مقاوم به درمان است. GBM عود کننده با بقای کمتر از 10 ماه مرتبط است. ایمونوتراپی، که دفاع ایمنی بدن را در برابر سرطان بسیج می کند، برای GBM موثر نبوده است، تا حدی به این دلیل که محیط اطراف تومور تا حد زیادی برای حملات سیستم ایمنی بدن غیرقابل نفوذ است.

برای تبدیل این محیط سرکوبگر سیستم ایمنی به محیطی مناسب برای پاسخ ایمنی، محققان بیمارستان زنان بریگهام، یکی از اعضای موسس سیستم مراقبت های بهداشتی Mass General Brigham، یک ویروس انکولیتیک جدید را مهندسی کردند که می تواند سلول های سرطانی را آلوده کرده و پاسخ ایمنی ضد توموری را تحریک کند.

نتایج منتشر شده در Nature، ایمنی و کارایی اولیه رویکرد ژن درمانی جدید را در بیماران گلیوما درجه بالا، با بقای طولانی مدت در زیرگروهی از بیماران GBM که از نظر ایمونولوژیکی “آشنا” با ویروس هستند، نشان داد.

نویسنده مسئول E. Antonio Chiocca، رئیس بخش جراحی مغز و اعصاب BWH گفت: GBM تا حدودی به دلیل محیطی از عوامل سرکوبگر سیستم ایمنی در اطراف تومور، اثر تهاجمی دارد که با جلوگیری از ورود سیستم ایمنی و حمله به تومور، رشد تومور را امکان پذیر می کند. این مطالعه نشان داد که با ویروسی که ما طراحی کردیم، می‌توانیم این محیط ایمن را به یک محیط ضد التهابی تغییر دهیم.

این مرحله اول، اولین کارآزمایی در انسان، ایمنی یک ویروس انکولیتیک به نام CAN-3110 را بررسی کرد که توسط محققان BWH طراحی و تحت آزمایش‌های بالینی قرار گرفت و مجوز Candel Therapeutics را در حین انجام کارآزمایی دریافت کرد.

ویروس حمله کننده به سرطان یک ویروس هرپس سیمپلکس انکولیتیک (oHSV) است که همان نوع ویروسی است که در درمان تایید شده برای درمان ملانوم متاستاتیک استفاده می شود. بر خلاف سایر oHSV های درمانی، این درمان شامل ژن ICP34.5 است که اغلب از oHSV های بالینی حذف می شود زیرا باعث ایجاد بیماری های انسانی در اشکال اصلاح نشده ویروس می شود.

با این حال، محققان فرض کردند که این ژن ممکن است برای تحریک یک پاسخ قوی و پیش التهابی لازم برای حمله به تومور ضروری باشد. بنابراین، آنها نسخه‌ای از oHSV1 را طراحی کردند که حاوی ژن ICP34.5 است، اما از نظر ژنتیکی برای حمله به سلول‌های سالم مغز نیز برنامه‌ریزی شده است.

به طور کلی، کارآزمایی ایمنی CAN-3110 را در 41 بیمار مبتلا به گلیوما با درجه بالا نشان داد، از جمله 32 بیمار با GBM عودکننده. جدی ترین عوارض جانبی تشنج در دو شرکت کننده بود. شایان ذکر است، شرکت کنندگان GBM که دارای آنتی بادی های قبلی علیه ویروس HSV1 بودند (66٪ از بیماران) میانگین بقای کلی 14.2 ماه را ثبت کردند.

در بیمارانی که از قبل آنتی بادی هایی در بدن خود داشتند، محققان نشانگرهایی از تغییرات متعدد در ریزمحیط تومور مرتبط با فعال شدن سیستم ایمنی را مشاهده کردند. آنها فرض می کنند که وجود آنتی بادی های HSV1 منجر به پاسخ ایمنی سریع به ویروس می شود که سلول های ایمنی بیشتری را به تومور می آورد و سطح التهاب را در ریزمحیط تومور افزایش می دهد.

پس از درمان CAN-3110، محققان همچنین افزایش تنوع در مجموعه سلول‌های T را مشاهده کردند که نشان می‌دهد ویروس یک پاسخ ایمنی گسترده را القا می‌کند، شاید با از بین بردن سلول‌های تومور منجر به آزاد شدن آنتی‌ژن‌های سرطانی شود. همچنین نشان داده شد که این تغییرات ایمنی پس از درمان، با بهبود بقا مرتبط است.

مطالعاتی مانند این، نوید ژن درمانی را برای درمان شرایط سخت نشان می دهد. موسسه ژن و سلول درمانی Mass General Brigham به توسعه اکتشافات علمی محققین به آزمایشات بالینی اولیه در انسان و در نهایت درمان های تغییر دهنده زندگی برای بیماران کمک می کند. رویکرد چند رشته‌ای مؤسسه، آن را از سایرین در این فضا متمایز می‌کند و به محققان کمک می‌کند تا به سرعت درمان‌های جدید را پیش ببرند و مرزهای فناوری و بالینی این مرز جدید را پیش ببرند.

منبع: Nature

مترجم: کیانوش کرمی