ریشه های همدلی در انسان به اقیانوس ها برمی گردد

مطالعه جدیدی که توسط محققان پرتغالی انجام شد، شواهدی از مکانیسم‌های شیمیایی در پس گسترش ترس در میان گورخرماهی ارائه کرده و اشاره می کند که همدلی انسان می ‌تواند صدها میلیون سال پیش از اجداد آبزی ما سرچشمه گرفته باشد.

به گزارش سیناپرس، این پژوهش توسط  موسسه Gulbenkian de Ciência در پرتغال انجام شد. به گفته محققان دیدن واکنش سایر اعضای یک گروه اجتماعی با ترس برای پیش بینی خطر مفید است. بنابراین با وجود چشم‌های متعددی که مراقب هستند، اگر بتوانید وحشت دیگران را تشخیص دهید، شانس بیشتری برای زنده ماندن دارید.

ماهی ها نیز از این قاعده مستثنی نیستد. مطالعات قبلی روی گورخرماهی (Danio rerio) بینش‌هایی را در مورد انتقال پاسخ‌های هشدار توسط آن‌ها ارائه کرده که به‌عنوان رفتار نامنظم در افراد و افزایش سطح کورتیزول در ناظران عنوان می شود.

محققان توضیح می دهند: شاید تعجب آور باشد که میزان ترس ناظران به این بستگی دارد که آیا دوستان آنها مضطرب به نظر می رسند یا خیر. هرچه آشنایی بین ماهی ها بیشتر باشد، واکنش استرس در بیننده ای که در حال تماشای پریشانی است بیشتر می شود.

پپتید اکسی توسین مرکز سیگنال دهی احساسی در موجوداتی مانند انسان ها است. اگرچه معمولاً به عنوان هورمون عشق از آن یاد می شود، اما به دلیل اینکه چگونگی تعامل اجتماعی را ترویج می کند، حاکمیت آن بر زیست شناسی حیوانات بسیار پیچیده است.

برای درک بهتر نقش این هورمون در انتقال ترس در گورخرماهی، محققان از انواع جهش یافته استفاده کردند که نسخه های شکسته این ماده شیمیایی و دو گیرنده آن را داشتند. گورخرماهی هنگام آسیب دیدگی یک نشانه شیمیایی از پوست خود آزاد می کند که در افراد مجاور نیز واکنش ایجاد می کند، بنابراین تیم پژوهشی ماهی های ناآشنا را در آکواریوم های جداگانه ای قرار دادند که می توانستند دیگران را ببینند. این موضوع به آن‌ها اجازه داد تا کنترل‌ها را تغییر دهند و نشانه‌های شیمیایی را به دلخواه خود به آب اضافه کنند.

ماهی‌هایی که دارای هورمون‌ها و گیرنده‌های اکسی توسین عملکردی بودند، با تماشای یک دسته پریشان ماهی های دیگر از دور، همانطور که انتظار می ‌رفت بی حرکت شدند. با این حال، نسخه‌ های جهش‌یافته گورخرماهی به سختی مراقب همسایگان وحشت‌زده خود بودند.

افزودن اکسی توسین به آب یا تزریق مستقیم آن به گونه های جهش یافته‌های منتخب، واکنش آنها را تغییر داده و نشان داد که هورمون اجتماعی مسئول احساس ترس در دیگران است.

بر اساس این یافته ها، می توان نتیجه گرفت: زیست شناسی تجربه استرس پس از مشاهده پاسخ های ترس در دیگری به اندازه کافی در تمام مهره داران مشابه است که در یک اجداد مشترک تکامل یافته است. در ساده‌ترین شکل آن، انتشار اکسی توسین می ‌تواند به سادگی رفتارهای ماهی را بازتاب دهد. برای مثال، دیدن ناراحتی در یک ماهی ممکن است واکنش درونی مشابهی را در همنوعان ایجاد کند.

به گزارش سیناپرس، محققان اذعان می کنند: با این حال، تا چه حد سرایت اجتماعی ترس مشاهده شده در گورخرماهی و پستانداران همسان است که نشان دهنده یک مورد تکامل همگرا است.

شرح کامل این تحقیق در مجله تخصصی Science منتشر شده است.

مترجم: سامیه خسروی زاده

No tags for this post.