افزایش سرعت، در اَبَر انسان های آینده
آیا دوست دارید مانند ابر قهرمانان کتاب های مصور، سرعت زیادی داشته باشید؟ رویاهای کودکی شما ممکن است روزی به واقعیت تبدیل شود و به نظر می رسد افزایش سرعت فوق العاده حداقل در بین جوندگان امکان پذیر است.
به گزارش سیناپرس، محققان چینی گزارش می دهند:موش ها پتانسیل عضلات فوق العاده سریع را دارند که آنها را معادل موش های دونده می کند. شناسایی ساختار ماهیچه ای در پاهای موش می تواند به ایجاد فناوری آینده کمک کند که به شکستن محدودیت‌های سرعت فیزیکی در میان حرکات عادی بازو و پا انسان منجر شود.
در دنیای حیوانات، عضلات فوق سریع غیرعادی نیستند. بال ها در مرغ مگس خوار و دم مار زنگی ماهیچه هایی با انقباض سریع دارند. این عضلات درست همان عضلاتی هستند که ورزشکاران برای ورزش های رقابتی مانند دوی سرعت از آن استفاده می کنند. با این حال، وقتی صحبت از عضلات فوق سریع می شود، تحقیقات انسانی کمی در مورد این موضوع وجود دارد. تنها شواهد ماهیچه های فوق سریع در چشم انسان دیده شده است، جایی که آنها حرکت سریع چشم را کنترل می کنند.
به گفته نگ شیه چانگ (Ng Shyh Chang) پژوهشگر ارشد این مطالعات و استاد ستاد مرکزی آکادمی علوم چین، در این مطالعه از فناوری جدیدی به نام تصویربرداری متابولومیک تک سلولی استفاده کرد. این دستگاه ها با تکنولوژی بالا به دانشمندان اجازه می دهد تا سلول های موجود در برش های یخ زده از عضلات پای موش را مطالعه کنند. به گفته چانگ تحریک عصبی می تواند ماهیچه ها را فوق العاده شارژ کند.
به گفته پژوهشگران، تصویربرداری از عضلات موش چندین علامت متابولیک را نشان می دهد. اینها گروهی از مواد بیوشیمیایی هستند که در طول متابولیسم سلولی ایجاد شده و فقط در عضلات فوق سریع یافت می شوند. سلول های فوق سریع در پاهای موش همچنین سطوح بالایی از متابولیت ها و ژن های مرتبط با تمرین بدنی و عضلات اکسیداتیو را نشان می دهند.
به گزارش سیناپرس، بر اساس یافته ها، محققان این مطالعه معتقدند که تحریک مکرر اعصاب در پاهای موش می تواند در نهایت عضلات فوق العاده ای شبیه به عضلاتی که حرکات چشم را کنترل می کنند، تشکیل دهد. بنابراین اگر می خواهیم رویاهای بزرگ داشته باشیم و روزی تبدیل به یک ابر انسان سریع شویم، این پژوهش ها می تواند آغاز شکل گیری یک جامعه مافوق بشری باشد که در آن محدودیت‌های فیزیکی وجود ندارد.
شرح کامل این مطالعات و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله Science Advances منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
No tags for this post.
