آیا زبان خنده وجود دارد؟

خنده یک پدیده جهانی انسانی و عملی محسوب می شود که همه مردم در هر گوشه از جهان صرف نظر از فرهنگ شان انجام می دهند، شواهدی وجود دارد که خنده می تواند به عنوان یک عامل انسجام بخش اجتماعی عمل کرده و احساسات مشترک نزدیکی را تشویق کند.

به گزارش سیناپرس، اگرچه خنده به عنوان یک عامل مهم و اصلی رفتارهای بشری در همه جای جهان دیده شده و می تواند الهام بخش ارتباطات اجتماعی باشد، اما این موضوع بدان معنا نیست که همه ما به یک اندازه، به یک چیز یا در موقعیت های یکسان می خندیم.

در واقع، روانشناسان در کانادا نظریه ای را ارائه کرده اند،می گویند : چهار سبک اصلی شوخ طبعی وجود دارد و نحوه واکنش افراد و فرهنگ های مختلف در میزان تمایل آن ها به خندیدن به انواع مختلف شوخی ها متفاوت است.به گزارش سیناپرس، تقریباً به نظر می رسد همان طور که ما به زبان های مختلف صحبت می کنیم، بسته به ترکیب شخصیت و پیشینه فرهنگی خود می خندیم.

در واقع پژوهشگران معتقدند: خنده نیز نوعی زبان بوده و بر این اساس چهار سبک مختلف خنده عبارتند از: خنده وابسته (خنده با دیگران و سرگرم کردن آن ها)، خنده خود افزاینده (مدیریت اتخاذ رویکردی طنز به شرایط دشوار یا شکست ها)؛ خنده ناشی از خودباختگی (مسخره کردن خود برای سرگرمی دیگران یا دستکاری و پنهان کردن احساسات واقعی خود)  و خنده  پرخاشگرانه (مسخره یا مسخره کردن افراد دیگر).

از نظر ارتباط با شخصیت، شواهدی وجود دارد که نشان می ‌دهدافراد برون‌ گرا و صمیمی و شاد تمایل به شوخی ‌های خود افزاینده و وابسته دارند. در مقابل، افرادی که خلق و خوی عصبانی داشته و کمتر با دیگران حس همدلی دارند، تمایل به تمرین شوخ طبعی تهاجمی و خودشکوفایی دارند.

وقتی صحبت از تفاوت‌های فرهنگی به میان می ‌آید، مطالعات نشان می ‌دهد که افراد دارای فرهنگ‌ های جمع‌گرایانه ‌تر، مانند چین، در مقایسه با افرادی که دارای فرهنگ‌های فرد گراتر هستند، مانند ایالات متحده و کانادا، کمتر از طنز تهاجمی بهره برده و بیشتر از طنز وابسته استفاده می‌ کنند.

تحقیقات دیگر نشان داده است: مردم فرهنگ های شرقی کمتر از شوخ طبعی به عنوان راهبرد مقابله ای استفاده می کنند و به طور کلی حس شوخ طبعی را در مقایسه با آنچه در غرب دیده می شود به عنوان یک ویژگی کمتر مهم می بینند.

مترجم: احسان محمدحسینی

منبع: sciencefocus

No tags for this post.