پیشرفت سرطان پوست به کمک یک پروتئین

محققان دانشگاه کوئین مری لندن، کینگز کالج لندن و موسسه فرانسیس کریک، پروتئینی را شناسایی کرده اند که ملانوم، جدی ترین نوع سرطان پوست را تهاجمی تر می کند. این پروتئین، سلول های سرطانی را قادر می سازد تا شکل هسته خود را تغییر دهد و در سراسر بدن پخش شود.

به گزارش سناپرس، پژوهشگران، رفتار سلول ‌های ملانومای تهاجمی، را مدل سازی کردند و نشان دادند که این سلول ها، برای غلبه بر محدودیت ‌های فیزیکی که سلول‌ های سرطانی اغلب هنگام مهاجرت از طریق بافت ‌ها با آنها مواجه می ‌شوند، شکل هسته خود را تغییر می دهند.

محققان همچنین دریافتند:این سلول های سرطانی، دارای سطوح بالایی از پروتئینی به نام LAP1 هستند و افزایش سطح این پروتئین با پیش آگهی ضعیف در بیماران ملانوما مرتبط است.

به گزارش سیناپرس، ملانوما، کشنده ترین نوع سرطان پوست است که می تواند به سایر اندام های بدن سرایت کند. گسترش سرطان یا “متاستاز” عامل اصلی مرگ و میرهای مرتبط با سرطان محسوب می شود. با اینکه متاستاز به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، مکانیسم های زیربنایی آن، هنوز به خوبی شناخته نشده اند. یافته‌ های این مطالعه، مکانیسم پیشرفت ملانوم را روشن می سازد و می ‌تواند راه را برای توسعه رویکردهای جدیدی به منظور جلوگیری از گسترش ملانوم هموار کند.

در این مطالعه، تیم تحقیقاتی، سلول‌ های ملانوما تهاجمی و کم تهاجمی را در آزمایشگاه مورد مطالعه قرار دادند تا از طریق منافذ یک غشای مصنوعی که کوچک ‌تر از اندازه هسته آنها بود، مهاجرت کنند. به گزارش سیناپرس، برای متاستاز، سلول های سرطانی باید از تومور اولیه جدا شده و در قسمت دیگری از بدن، شروع به رشد کنند. با این حال، محیط متراکم تومور این کار را از نظر فیزیکی برای سلول های سرطانی دشوار می کند.

سلول ها دارای ساختار بزرگ و محکمی به نام هسته هستند که اطلاعات ژنتیکی سلول را ذخیره می کند، اما همچنین توانایی سلول ها را برای حرکت در شکاف های تنگ موجود در محیط تومور محدود می کند. برای اینکه سلول های سرطانی از میان این شکاف ها عبور کنند، باید هسته انعطاف پذیرتری داشته باشند.

این تیم تحقیقاتی دریافت: سلول ‌های تهاجمی، با ایجاد برآمدگی ‌های کوچکی به نام “bleb” در لبه هسته های خود‌، می ‌توانند در مقایسه با سلول ‌های کم ‌تهاجمی، به طور موثرتری در منافذ حرکت کنند. تجزیه و تحلیل ژنتیکی سلول ‌های ملانوما، نشان داد که سلول ‌های تهاجمی که این برآمدگی ها را تشکیل می ‌دهند، حاوی سطوح بالاتری از پروتئین LAP1 هستند؛ این پروتئین، درون غشایی که هسته را احاطه کرده است (پوشش هسته ‌ای) قرار دارد.

محققان توضیح داده اند: پوشش هسته ای، به هسته زیرین متصل است و بررسی های ما نشان داده است که پروتئین LAP1 این اتصال را شل می کند و به پوشش هسته ای اجازه می دهد تا حباب هایی را تشکیل دهد که هسته را انعطاف پذیرتر می کنند. در نتیجه، سلول ‌های سرطانی می ‌توانند از میان شکاف ‌هایی که به طور معمول آنها را متوقف می کنند، رد شوند.

سپس تیم تحقیقاتی با مسدود کردن تولید پروتئین LAP1 در سلول‌ های مهاجم، مشاهده کردند که سلول ‌ها کمتر قادر به تشکیل حباب ‌هایی در پوشش هسته ‌ای و در نتیجه عبور از میان این شکاف ‌ها هستند.

دانشمندن به طور کلی دریافتند، بیمارانی که دارای سطوح بالایی از LAP1 در سلول ‌های اطراف لبه تومور اولیه خود بودند، سرطان تهاجمی ‌تر و نتایج ضعیف‌ تری به همراه داشتند، که نشان می ‌دهد این پروتئین، می ‌تواند برای شناسایی جمعیت هایی از بیماران ملانوما که احتمالا در معرض خطر بالاتر بیماری تهاجمی هستند استفاده شود.

محققان اظهار داشته اند: در حال حاضر هیچ دارویی که مستقیماً LAP1 را هدف قرار دهد، وجود ندارد؛ بنابراین ما قصد داریم در آینده راه ‌هایی را برای هدف قرار دادن LAP1 و برآمدگی های پوشش هسته ‌ای بررسی کنیم تا ببینیم آیا می ‌توان از این طریق، مکانیسم پیشرفت ملانوم را مسدود کرد یا خیر.

یافته های تحقیقاتی در مجله Nature Cell Biology منتشر شده اند.

ترجمه: سنا دلفیه

No tags for this post.