ارتباط اورانگوتان ها با یکدیگر، منشا گفتار انسان را روشن می سازد

به گزارش سیناپرس، مطالعه جدید محققان دانشگاه وارویک، نشان داده است که اورانگوتان ‌ها، بزرگ ترین میمون های درخت پیما، در مقایسه با گوریل ‌ها، بونوبوها و شامپانزه‌ ها، انواع بیشتری از صداهای همخوان را تولید می کنند. به نظر می ‌رسد سبک زندگی درختی، میمون‌ های بزرگ را به ایجاد مجموعه‌ های آوازی متنوع تری سوق داده ‌است.

مدت هاست محققان، در جستجوی سرنخ‌ هایی در مورد چگونگی تکامل زبان و گفتار، به زبانی که اکنون از آن استفاده می کنیم، نخستی سانان غیر انسانی را مورد مطالعه قرار داده اند. با این حال، صداهای نخستی سانان غیرانسانی، عمدتاً یا منحصراً از صداهای با واکه، تشکیل شده ‌اند. این موضوع، پرسش ‌هایی را در مورد منشا صامت هایی که در تمام زبان ‌های جهان وجود دارند، ایجاد می‌ کند.

پژوهشگران گفته اند: نظریه‌ های موجود در مورد تکامل گفتار، تا کنون منحصراً بر ارتباط بین آناتومی حنجره نخستی ‌سانان و استفاده انسان از حروف صدادار متمرکز بوده ‌اند. با این حال، توضیح مشخصی برای منشا صداهای همخوان و حروف صامتی که یکی از اجزای اساسی هر زبانی در سرتاسر جهان هستند، وجود ندارد.

به گفته محققان، گوریل ‌های وحشی، شامپانزه‌ ها و بونوبوها، از طیف وسیعی از صداهای همخوان استفاده نمی ‌کنند. به عنوان مثال، گوریل ‌ها از یک نوع صدای همخوان خاص استفاده می‌ کنند، اما این مورد فقط در برخی از جمعیت ‌های گوریل رایج است.

علاوه بر این، برخی از شامپانزه ها ‌نیز یک یا دو نوع صدای همخوان تولید می کنند که اغلب با یک رفتار واحد، مرتبط است؛ مثلاً زمانی که در حال نظافت هستند، هرچند این صداها در سایر جمعیت‌ های شامپانزه ‌غیرمعمول است.

محققان افزوده اند: با این حال، اورانگوتان ‌های وحشی، دقیقا مثل انسان ها، به طور عمومی و پیوسته و برای رفتارهای متعدد، از صداهای همخوان استفاده می کنند. سبک زندگی درختی و عادات تغذیه این موجودات، می‌ تواند در پیچیدگی استفاده آنها از صداهای بی واکه، نقش داشته باشند.

پژوهشگران توضیح داده اند: میمون ها از مکانیسم های پیچیده ای برای دسترسی به غذاهای محافظت شده یا پنهان مانند آجیل یا مغز گیاهان ایجاد استفاده می کنند، که اغلب به استفاده دقیق از دست یا ابزار خارجی نیاز دارد.به گزارش سیناپرس،گوریل ‌ها و شامپانزه‌ ها، برای یافتن این غذاها و استفاده از ابزار مختلف، از زمین کمک می گیرند، با این حال، اورانگوتان ‌ها که عمدتاً روی درختان زندگی می ‌کنند، برای حفظ تعادل و ایجاد ثبات در میان درختان، به حداقل یکی از اعضای خود، نیاز دارند.

به دلیل همین محدودیت، اورانگوتان ها کنترل بیشتری بر لب، زبان و فک خود پیدا کرده اند و می توانند از دهان خود به عنوان دست پنجم برای نگه داشتن غذا و ابزار استفاده کنند. بنابراین کنترل عصبی-حرکتی دهان آنها بسیار برتر از میمون های آفریقایی است.

این تحقیق، نشان می ‌دهد که سبک زندگی درختی، ممکن است پیش زمینه ظهور صامت ‌ها و در نتیجه، تکامل گفتار در انسان باشد.

به گزارش سیناپرس،یافته های تحقیقاتی در مجله Trends in Cognitive Sciences منتشر شده اند.

ترجمه: سنا دلفیه

No tags for this post.