بزرگ ترین بیماری قابل درمان جهان

در حال حاضر حدود 4.4 میلیارد نفر در دنیا مبتلا به نوعی بیماری هستند و در نتیجه این امر اقتصاد جهان سالیانه حدود 300 میلیارد دلار ضرر می کند. در قاره افریقا این بیماری بیش از مالاریا به مرگ می انجامد و در چین هم بر 80 درصد از دبیرستانی ها تاثیر می گذارد. این بیماری "ضعف بینایی" نام دارد و در میان بیماری های بسیار شایع در بین مردم جهان است در حالی که بسیار کم از آن سخن رفته است.

شایع ترین نوع این بیماری myopia یا همان نزدیک بینی است که به معنای ناتوانی در دیدن اشیای دور است. تخمین زده می شود که تا سال 2050 بیش از پنج میلیارد نفر یعنی حدود 50 درصد جمعیت دنیا مبتلا به نزدیک بینی خواهند بود و بالغ بر نیمی از این افراد درمان مورد نیازشان را دریافت نمی کنند. پیامد این موضوع بر بازدهی تحصیلی، ایمنی جاده ای و سلامتی درازمدت تاثیر می گذارد.

نزدیک بینی همچنین با بیماری های جدی چشم مانند آب مروارید و گلوکوم مرتبط است و همگی این ها موجب نابینایی غیرقابل معکوس خواهند شد.

تخمین زده می شود که تا سال 2050 بیش از پنج میلیارد نفر یعنی حدود 50 درصد جمعیت دنیا مبتلا به نزدیک بینی خواهند بود و بالغ بر نیمی از این افراد درمان مورد نیازشان را دریافت نمی کنند. پیامد این موضوع بر بازدهی تحصیلی، ایمنی جاده ای و سلامتی درازمدت تاثیر می گذارد.

در بسیاری از بخش های دنیا مردم از این موضوع آگاهی ندارند که از نوعی بیماری قابل درمان رنج می برند یا این که به درمان های مناسب دسترسی ندارند. با این حال آنچه درباره این بیماری قابل توجه است میزان تاثیر آن نیست بلکه آسان بودن درمان آن است. فناوری درمان بینایی ضعیف بیش از 700 سال است که وجود داشته است با این حال در بسیاری از بخش های دنیا این فناوری دسترس ناپذیر مانده و راهکار این بیماری عینک است.

عدم آگاهی به معنای نابینایی است

آگاهی و هوشیاری در مورد نزدیک بینی مهم ترین موضوع در کشورهای در حال توسعه است؛ به طور مثال، در چین که دارای بالاترین میزان جمعیت (1.4 میلیارد نفر) دنیاست، از هر پنج دانش آموز، چهار تن بین سنین 16 تا 18 سالگی نزدیک بین هستند. گفته می شود تا سال 2020، نیمی از چینی های بالای پنج سال مبتلا به نزدیک بینی خواهند بود.

با این حال، بسیاری از مردم چین و شهروندان دنیای در حال توسعه هنوز هم مشکلات بینایی را امری عادی و اجتناب ناپذیر و از عوارض پیرشدن می دانند. حتی در بخشی از نواحی روستایی چین، تعدادی بر این باورند که عینک چشمان آن ها را ضعیف می کند.

نخستین گام در یافتن راه حلی مناسب برای برخورد با این موضوع قرار دادن آن در فهرست جهانی اختلالات سلامتی است. انسان ها از عوارض ناتوان کننده بیماری آلزایمر آگاهند این در حالی است که آلزایمر بر 44 میلیون نفر تاثیر می گذارد و این رقم در مقایسه با میلیاردها نفر افراد در معرض نارسایی بینایی قابل مقایسه نیست. بنابراین، آگاهی دادن به مردم درباره مشکلات بینایی، عوامل و درمان های آن ها می تواند روند این مشکل را معکوس کند.

دسترسی و برنامه های نرم افزاری

مشکلات بینایی به این دلیل در دنیا همچنان وجود دارند که افراد حرفه ای در زمینه بینایی به تعداد کافی وجود ندارند تا به هر فرد مورد نیاز خدمت رسانی کند. از لحاظ عملی این بدین معناست که به طور مثال، افراد زیادی در افریقا و هند وجود دارند که با وجود داشتن نارسایی های بینایی با ماشین آلات و وسایل نقلیه کار می کنند.

همچنین تصادفات ترافیکی هم اکنون عامل شماره یک مرگ و میر در بسیاری از کشورهای افریقایی است و ضعف بینایی مسئول بخش عمده این مرگ هاست. در افریقا مرگ و میر به دلیل تصادفات جاده ای بیش از مرگ و میر ناشی از بیماری مالاریاست.

در جنوب هند، بیش از 80 درصد کارگران بخش نساجی دارای بینایی ضعیفی هستند و ارائه عینک به آن ها می تواند بازدهی کارشان را حدود 50 درصد افزایش دهد و همچنین امنیت کارگران را بالا ببرد. همچنین مطالعات جدید نشان داده ارتقای سطح بینایی کارگران بازدهی چهار برابری را به دنبال خواهد داشت.

در این جا چالش موجود، یافتن راه هایی برای اجرایی کردن معاینات مناسب چشم افراد در کشورهای در حال توسعه ای است که دور از بینایی سنج زندگی می کنند. همچنین باید فناوری هایی ارائه داد که مقرون به صرفه بوده و بیش از ابزار سنتی مورد کاربرد در دفاتر بینایی سنج ها قابل حمل باشند. ارائه راهکاری برای ارائه مقرون به صرفه و سریع یک نسخه به بیمار، تغییر سریعی را در بهداشت بینایی در دنیا ایجاد می کند.

فناوری می تواند بسیار کارآمد باشد و کمک می کند به زودی کاربران مناطق دور افتاده که فاقد دسترسی به مراقبت های بهداشت ممکن هستند، بتوانند با استفاده از فقط یک دوربین موجود در تلفن همراهشان از چشم خود تست بگیرند. 

با این حال، حتی با داشتن نسخه آسان مانع مهم دیگری همواره وجود دارد و آن هزینه هاست. 90 درصد افراد دارای نارسایی بینایی در سراسر دنیا در فقر به سر می برند و داشتن یک عینک برای آن ها نوعی کالای لوکس به شمار می آید؛ حتی در امریمای شمالی مجموعه ای از عینک های طبی با صدها دلار قیمت وجود دارند.

برای بیش از یک دهه است که مصرف کنندگان به صورت آنلاین عینک خریده اند و فناوری آنلاین، عینک هایی را به افراد ساکن در نواحی دور افتاده دنیا ارائه می دهد که بینایی سنج در آن ها به ندرت یافت می شود. با این حال، درصد کاربرانی که از این امکان استفاده می کنند بالا نیست و امید می رود که در آینده تعداد افراد متقاضی استفاده از امکانات آنلاین برای خریداری عینک افزایش یابد.

اما آنچه واضح است تا آن زمان مشکل ضعف بینایی همچنان باقی خواهد بود و افراد بی شماری از این عارضه رنج خواهند برد. این مشکل عمدتا به این دلیل نیست که تولیدکنندگان قادر به تولید تعداد عینک کافی برای افراد مورد نیاز نیستند بلکه به این خاطر است که اکثر مردم نمی دانند مشکل بینایی دارند یا این که به معاینه آسان یا مناسب چشم دسترسی ندارند.

 

منبع: مجمع جهانی اقتصاد

ترجمه: شه تاو ناصری

No tags for this post.