بیمارستان مجازی، از رویا تا واقعیت

یکی از همین موارد، بیمارستان های مجازی هستند که مفهوم و قابلیت های مختلف آن ها توسط محققینی از کشورمان مورد بررسی قرار گرفته است.
سازمان های مجازی که در مواردی به آن ها شرکت یا دفتر مجازی نیز گفته می شود، از دهه 1990 مطرح گردیده و در طی این سال ها تعاریف و معانی متعددی در متون و مقالات مختلف برای آن ها ذکر گردیده است. با این حال در تمامی این تعاریف، اصلی ترین ویژگی مجازی بودن یک سازمان را «در دسترس بودن در هر زمان و مکان» ذکر کرده اند. در واقع سازمان مجازی، به سازمانی همیشه در دسترس اطلاق می شود که قادر است نسخه دیجیتالی اطلاعات و خدمات یک سازمان واقعی را ارائه دهد.

در همین راستا یکی از مهم ترین سازمان های مجازی که به دنبال تحقق سلامت الکترونیک می باشد، بیمارستان مجازی است که در واقع نسخه دیجیتالی اطلاعات و خدمات یک بیمارستان را ارائه می دهد. جنبه های مختلف این سازمان مجازی توسط محققینی از دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است.

یافته های این مطالعه که به صورت مروری و با استفاده از جستجوی جامع مقالات و وب سایت های متعدد از دهه پنجاه میلادی به انجام رسیده، در شماره 127 مجله علوم پزشکی رازی منتشر گردیده است.

بررسی های این پژوهشگران نشان می دهد که در کشورهای مختلف و در دوره های زمانی متفاوت، برداشت های گوناگونی از «بیمارستان مجازی» وجود داشته است. کتابخانه دیجیتال علوم پزشکی، ارائه خدمات پزشکی مشاوره ای از راه دور و دانشگاه مجازی پزشکی همه جزو مواردی بوده اند که از آن ها به عنوان بیمارستان مجازی یاد شده است. ولی در این بین مفهومی وجود دارد که شاید از همه جذاب تر باشد و آن یک محیط سه بعدی مبتنی بر واقعیت مجازی است که در آن پزشک از راه دور قادر است بیمار را ویزیت، درمان و یا حتی عمل جراحی نماید!

طبق بیان این محققین، گسترش شبکه اینترنت پرسرعت در دنیا باعث شده نرم افزارهای واقعیت مجازی، قابلیت اجرا به صورت شبکه ای را داشته و تبدیل به محیطی برای تعاملات اجتماعی گردند. در چنین شبکه هایی می توان به بیماران یا دانشجویان پزشکی مشاوره و آموزش داد و یا حتی از آن ها آزمون های تئوری و عملی گرفت.

بررسی ها نشان می دهد که با رشد فناوری های پزشکی که با کمک نانوالکترونیک پیشرفت قابل ملاحظه ای خواهند داشت، می توان پیش بینی کرد که سیستم هایی تحت عنوان «مراقبت در محل» به شکل پیشرفته ای تولید خواهند شد که به وسیله آن ها تعامل میان پزشک و بیمار به گونه ای خواهد بود که بیمار احساس می کند واقعا در بیمارستان حضور دارد.

چنین سیستم هایی از یک سو به بدن بیمار متصل گردیده و از سوی دیگر به صورت آنلاین، اطلاعات مربوط به وضعیت بیمار را به پزشکان یا سیستم های پشتیبان تصویری ارسال می نمایند. پزشکان و متخصصین مراقبت  های بهداشتی از راه دور و با استفاده از صورتک های سه بعدی با بیماران تعامل داشته و در شرایط ایده آل می توانند با استفاده از «سیستم مراقبت در محل» داروهای لازم را به بیماران تحویل داده و یا حتی به آن ها تزریق نمایند.

پس از آن نیز قابلیت پیگیری و مراقبت از بیمار توسط چنین بیمارستان مجازی مقدور بوده و بدین ترتیب در موارد غیرضروری، این گونه مراکز مجازی می توانند جایگزین بستری شدن بیماران در بیمارستان های واقعی باشند.

برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را ببینید.

No tags for this post.