مشکل ما کمبود یونیت صندلی و تعداد دندانپزشک نیست!

رئیس انجمن دندانپزشکان عمومی ایران دراین خصوص گفت: در 23 فروردین ماه 1360  مجلس شورای اسلامی طرح بهداشت‌کاران دهان و دندان تصویب گردید. به پیشنهاد انجمن اسلامی دندانپزشکی ایران و تصویب هیأت دولت در سال 1362 این روز به عنوان روز دندانپزشک تغییر کرد درحالی که تا قبل از آن، روز تاسیس جامعه دندانپزشکی ایران یعنی 24 دی به عنوان روز دندانپزشک شناخته شده بود.  به نظر ما این روز به هیچ وجه همخوانی مناسبی با روز دندانپزشک ندارد و در این مورد کج سلیقگی ایجاد شده است. پیشنهاد مان این است که روز تاسیس اولین دانشکده دندانپزشکی را به عنوان روز دندانپزشک انتخاب کنند و یا روزی که واژه دندانساز برداشته شد و واژه دندانپزشک در 26 بهمن 1322 بجای آن جایگزین شد، به عنوان روز دندانپزشک مقرر گردد.

یکی از مشکلات دندانپزشکی تامین هزینه های درمانی آن است

ادعا می شود که مردم به دلیل بالابودن هزینه‌های درمان دندانپزشکی نمی توانند از خدمات درمانی آن استفاده به موقع کنند، درحالیکه مشکل اصلی در این مورد عدم پوشش بیمه ها می باشد نه هزینه درمان.

دکتر باقر شهنی زاده عمادی  گفت: معمولا اینطور ادعا می شود که مردم به دلیل بالابودن هزینه‌های درمان دندانپزشکی نمی توانند از خدمات درمانی آن استفاده به موقع کنند، درحالیکه مشکل اصلی در این مورد عدم پوشش بیمه ها می باشد نه هزینه درمان.

دکتر شهنی زاده در ادامه به خبرنگار سیناپرس گفت: هیچ کدام از بیمه های عمومی تمایلی ندارند که در حوزه درمان‌های ترمیمی دندانپزشکی، درمان اندو (عصب کشی دندان)، پروتزهای دندانپزشکی و …. پوشش بیمه‌ای داشته باشند و این یک مشکل عمده است. هرچند که دلیل آن طبیعی است، زیرا بیمه ها سازمان های درآمدزا هستند و به جای اینکه بخواهند وارد بخش درمانی شوند بیشتر به عنوان سازمان های سود بازده عمل می‌کنند.

وی همچنین در مورد پروژه هایی که دولت اجرا می‌کند، خاطر نشان کرد: این پروژه ها بیشتر در یک فضای کوچک مثل فیشورسیلانت، جرم گیری و رادیوگرافی دندان آن هم در یک دامنه سنی خاص طراحی شده اند که نیاز درمانی اساسی مردم را حل نمی کنند. بخش دولتی در تامین هزینه های درمان دندانپزشکی باید سوبسید بدهد و بیمه ها را بعد از یک کاسه شدن وادار کند تا در زمینه دندانپزشکی پوشش بسیار بیشتری را اتخاذ نمایند و در نهایت سازمان خدمات درمانی و بیمه تامین اجتماعی در این میان مانند بسیاری از کشورهای جهان باید پوشش بیمه ای وسیعی در دندانپزشکی ایجاد کند تا این مشکل کاهش یابد. در حال حاضر بیش از 90 درصد این هزینه ها را مردم مستقیما از جیب پرداخت می کنند و سهم دیگر منابع که بیشتر بیمه ها هستند، کمتر از 10 درصد است.

همچنین دو صندوق اصلی بیمه خدمات درمانی و تامین اجتماعی که حدود 80 درصد جمعیت کشور را تحت پوشش دارند سهم پرداخت دندانپزشکی‌شان از کل پرداخت های درمانی این دو صندوق 1 درصد می باشد.

دکتر شهنی زاده در پاسخ به اینکه آیا وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی برای جامعه دندانپزشک تمهیداتی داشته است، گفت وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی، در دانشکده های دندانپزشکی به تربیت دندانپزشک می پردازد که البته دانشگاه آزاد و دانشگاه های بین المللی داخلی نیز این کار را می‌کنند. مسئله اصلی این است که تمام دندانپزشکان فارغ التحصیل این دانشکده ها اکثریت برای کار درمانی آموزش می بینند و هیچگونه سمت گیری برای کارهای بهداشتی در آموزش های دندانپزشکی وجود ندارد که باید برای آن چاره ای اندیشید.

رئیس انجمن دندانپزشکان عمومی ایران افزود: دندانپزشکان داخل کشور و جمعیتی که از خارج کشور آموزش دیده و وارد کشور می شوند، مازاد بر ظرفیت مورد نیاز که توان استفاده از این خدمات را دارند، می باشند و علاوه بر آن یکی از مشکلات دندانپزشکان کشور توزیع پراکندگی جمعیتی آنها در کشور است. دندانپزشکان باید به جایی بروند که مردم بتوانند خدمات‌شان از خدمات‌شان استفاده کنند. در حالی که مردم ما در شهرها و بخش های کوچک نمی‌توانند از این خدمات استفاده کنند، زیرا قدرت پرداخت این هزینه ها را به علت کمی درآمد و مشکلات دیگر، ندارند. بنابراین دندانپزشکان به شهرهای بزرگ روی می آورند و این ترافیک جمعیتی دندانپزشک در شهرهای بزرگ نمی تواند به ارائه خدمات دندانپزشکی موفق ختم شود. ضمن آنکه مشکل مردم در پرداخت هزینه های دندانپزشکی بخصوص در بین شاغلین بخش دولتی، کمبود سطح درآمد است و موضوع دیگر نبودن بیمه دندانپزشکی می‌باشد وگرنه میزان هزینه های دندانپزشکی در کشور ما نسبت به اکثرکشورهای جهان بسیار کمتر است.

وی همچنین تاکیدکرد: اما امروز با چیزی حدود 60 دانشکده دندانپزشکی مواجه هستیم که همه دندانپزشکان را برای کار درمانی آماده می کند و اگر این مسئله بخواهد اینطور ادامه یابد از یک طرف با تعداد زیادی بیمار دندانپزشکی مواجه هستیم که نمی توانند درمان شوند و از طرف دیگر تعداد زیادی دندانپزشک وجود دارد که امکان اشتغال ندارند و اصل موضوع هم این است که مسئله بهداشت و پیشگیری در این میان گم شده است که امیدواریم طرح ها و پروژه های اعلام شده هر چه زودتر بتواند به کنترل شاخص بهداشت دهان و دندان کمک کند.

شاخص بهداشت دهان ودندان (( DMFT در کشور در سال 60 چیزی حدود 1/8بوده و در سال 92 به 5/8 رسیده است که نشان می‌دهد همه مسئولان این حوزه در بخش بهداشت و درمان نتوانسته اند بهداشت را به عنوان اولویت ملی برای جلوگیری از بالارفتن (( DMFT رعایت کنند. این بیشترین هزینه و فشار را به کسانی وارد می‌کند که زیر خط فقر هستند یا حتی برخی از شاغلین سازمانهای دولتی در سبد هزینه‌های زندگی خود، نمی‌توانند هزینه دندانپزشکی را تعریف کنند.

رئیس انجمن دندانپزشکان عمومی ایران در پاسخ به اینکه چرا مشکلات دندانی در بین قشر تحصیل کرده و متمول نیز همچنان وجود دارد، گفت:

شاید چیز عجیبی که در دندانپزشکی وجود دارد این است که برخی افراد دارای تحصیلات بالا بوده و برخی دیگر به لحاظ مالی متمول هستند، اما در بین هردوی آنها میزان پوسیدگی بالایی را مشاهده می‌کنیم. دارا و ندار پوسیدگی دندان دارند. داراها پوسیدگی دندان‌شان را پر می کنند و ندارها دندان‌شان را می کشند. دراینجا باید به این مهم توجه کنیم که در فرهنگ سازی بهداشت پیشگیری تلاش بیشتری کنیم.

وی افزود: بخش دولتی و همینطور صدا و سیما باید وقت زیادی برای آموزش بگذارد. ما باید با استفاده از بالا بردن فرهنگ ملی برای توسعه بهداشت دهان و دندان به کاهش میزان پوسیدگی کمک کنیم. همزمان با آن درمان های دندانپزشکی اول حمایت بخش دولتی را می‌طلبد و سپس حمایت بیمه ها و بعداز آن بالابردن فرهنگ.

بیش از 25 هزار یونیت صندلی در بخش مطب های دندانپزشکی خصوصی داریم و دولت به جای خرید یونیت و صندلی باید خدمات دندانپزشکان را می‌خرید تا دندانپزشکان در سراسر کشور ترغیب شوند که کارهای بهداشت پیشگیری را انجام دهند.

دکتر شهنی زاده در پاسخ به این سوال که آیا برنامه وزارت بهداشت پروه سلامت دهان و دندان 6-14 سال میتواند شاخص بهداشت دهان و دندان را در کشور تغییر دهد، خاطر نشان کرد: ما از پروژه سلامت دهان و دندان به همان اندازه که مردم از اخبار عمومی مطلع هستند، مطلع می باشیم و به عنوان مسئولین یک انجمن که جمعیت بزرگ دندانپزشکان عمومی سراسر کشور را پوشش می دهد آماده هستیم که در هرگونه پروژه ملی که به بهداشت دهان و دندان کشور کمک می کند، همکاری کنیم.  

وی افزود: مشکل دندانپزشکی کشور ما کمبود یونیت صندلی و تعداد دندانپزشک نیست، بلکه نداشتن سیستم مدیریتی است که بتواند تعداد دندانپزشک موجود را در سیستم‌هایی که در جهت پروژه سلامت دهان و دندان سوق می دهند، به کار گیرند.

شهنی زاده  عنوان کرد: ما بیش از 25 هزار یونیت صندلی در بخش مطب های دندانپزشکی خصوصی داریم و دولت به جای خرید یونیت و صندلی باید خدمات دندانپزشکان را می‌خرید تا دندانپزشکان در سراسر کشور ترغیب شوند که کارهای بهداشت پیشگیری را انجام دهند.

رئیس انجمن دندانپزشکان عمومی ایران در پاسخ به اینکه چه کسانی قرار است دراین پروژه حضور داشته باشند، گفت: تا جایی که ما می‌دانیم نیروهای بینابینی، بهداشت کارهای دهان، دندان و بهیاران دهان و دندان و بعضا دندانپزشکان عمومی هستند که قرار است در این پروژه کار کنند اما به نظر ما انجمن ها و دندانپزشکان می توانند در این کار طرف مذاکره قرار گیرند و وارد کار شوند و تا جایی که شاید حتی حاضر باشند در یک پروژه ملی داوطلبانه همکاری نمایند.

گزارش : فرگل غفاری

No tags for this post.