بیماری لثه با بسیاری از بیماری های دیگر ارتباط مستقیم دارد

درمان التهاب و عفونت لثه به کنترل دیگر بیماری ‌های التهابی مزمن در بدن نیز کمک می‌ کند. در یافته جدید محققان ۵ بیماری مرتبط با اختلال در لثه یا بیماری پریودنتال بیشتر معرفی شده است:

آلزایمر: مطالعات مختلف نشان داده اند که بیماری پیشرفته لثه با افزایش شدت زوال عقل و کاهش سریع تر توانایی های شناختی ارتباط مستقیم دارد. کسانی که مبتلا به پریودنتیت هستند، ۶ برابر سریع تر از دیگران به آلزایمر مبتلا می شوند. گرچه مطالعات بیشتری برای تعیین رابطه مستقیم پریودنتیت با زوال شناختی مورد نیاز است اما محققان معتقدند که بهبود بیماری لثه می تواند درمان بیماری آلزایمر نیز محسوب شود.

سکته مغزی: مطالعات اخیر نشان دهنده وجود رابطه‌ بین بیماری پریودنتال و سکته مغزی است. در مطالعه‌ ای که برای یافتن ارتباط بین عفونت دندان و سکته مغزی انجام شد، بررسی ‌ها نشان داد احتمال داشتن عفونت دهانی در افراد دارای ایسکمی حاد عروق مغزی بیشتر است.

بیماری قلبی: یافته های ارائه شده در نشست سالانه انجمن میکروب شناسی آمریکا نشان می دهد که باکتری هایی که باعث بیماری لثه می شوند، منجر به توسعه بیماری قلبی نیز می گردند (در نتیجه التهاب ایجاد شده ناشی از بیماری پریودنتال). برخی عوامل مشترک هر دو بیماری عبارتند از مصرف سیگار، تغذیه نامناسب، دیابت، جنسیت (مذکر).

آرتریت روماتوئید: تحقیقات نشان می دهد که باکتری های مسئول بیماری لثه به نام پورفیروموناس ژنژیوالیس، نه تنها منجر به شروع زودتر آرتریت روماتوئید می شود، بلکه اجازه می دهد این بیماری به شدت پیشرفت کند و حتی منجر به تخریب غضروف شود.

دیابت: احتمال ابتلا به بیماری پریودنتال در افراد مبتلا به دیابت بیشتر است. علت این موضوع، حساسیت بیشتر افراد مبتلا به دیابت در مقابله با عفونت است. در واقع، بیماری پریودنتال اغلب به عنوان عارضه ‌ای از بیماری دیابت در نظر گرفته می ‌شود. افرادی که دیابت آن‌ ها تحت کنترل نیست، در معرض خطر بیشتری قرار دارند.

همچنین تحقیقات نشان داده است که بیماری پریودنتال، کنترل قند خون را برای بیماران دیابتی سخت ‌تر می ‌کند. بیماری پریودنتال پیشرفته می ‌تواند قند خون را افزایش دهد که این شرایط، افراد مبتلا به دیابت را در معرض عوارض بیشتری قرار می ‌دهد.

لثه ی سالم، بین دندان‌ها را پُر می‌کند، از این رو حالت کنگره‌ای دارد. رنگ آن صورتی متمایل به قرمز است و در فرد بالغ در حد طوق (فاصله بین تاج و ریشه) قرار دارد.

بین لثه و دندان در حالت عادی شیار باریکی وجود دارد که به آن شیار لثه می‌گویند و عمقی حداکثر تا حدود ۳ میلی متر دارد. سطح لثه در حالت طبیعی دان دان است. تغییر در هر کدام از موارد فوق می‌تواند نشانه‌ای از بیماری لثه باشد.

منبع:پزشکان بدون مرز