مطالعه آسیب های اجتماعی در کودکان مبتلا به اوتیسم

مطالعات انجام شده در رابطه با احتمال ایجاد آسیب های اجتماعی در مبتلایان به اوتیسم نشان می دهد که کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به نسبت سایر کودکان به مراقبت و حفاظت اجتماعی بیشتری نیاز داشته و در صورت کاهش نظارت بزرگسالان ، این گروه از کودکان در خطر بیشتر سرگردانی و مشکلات اجتماعی قرار دارند .

کودکانی که دچار سرگردانی اجتماعی می شوند کمتر به پلیس یا پرسنل امداد و نجات پاسخ مناسب داده و با آن ها همکاری می کنند و به طور بالقوه بیشتر دچار مشکلات اجتماعی  شده و یا امنیت خود را به خطر می اندازند.

از جمله نشانه های اختلال طیف اوتیسم کمبود ارتباطات و تعامل اجتماعی در سراسر زمینه های چندگانه  است. اندرو ایسمن از مرکز پزشکی کودکان کوهن نیویورک و از محققان این تیم پژوهشی در رابطه با اثر اوتیسم در ایجاد آسیب های اجتماعی می گوید: کودکانی که دچار سرگردانی اجتماعی می شوند کمتر به پلیس یا پرسنل امداد و نجات پاسخ مناسب داده و با آن ها همکاری می کنند و به طور بالقوه بیشتر دچار مشکلات اجتماعی  شده و یا امنیت خود را به خطر می اندازند.

ایسمن در ادامه توضیحات خود می افزاید: در ابتدا باید تشخیص داده شود که ممکن است کودک و یا نوجوان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به برخی از مداخلات پلیس یا پرسنل امداد و نجات بیش از حد واکنش نشان دهد و در برابر پرسش ها و دستورات ساده بی توجهی کند.  

محققان و پژوهشگران این تیم پژوهشی با استفاده از داده ها و اطلاعات یک مرکز امریکایی کنترل و پیشگیری بیماری در سال 2011 ، نظر سنجی از والدین و سرپرستان بیش از 4 هزار کودک بین شش تا 17 سال با نیازهای ویژه مراقبت های بهداشتی ، به بررسی آسیب های اجتماعی در کودکان مبتلا به اوتیسم پرداختند. آنها این کودکان و نوجوانان را به سه گروه تقسیم کردند ؛ گروه اول کودکانی که تنها مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند، گروه دوم کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم همراه با ناتوانی ذهنی یا اختلال تاخیر در رشد و گروه سوم کودکان دارای ناتوانی ذهنی یا مبتلا به اختلال تاخیر در رشد.

پژوهشگران دریافتند که کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به تنهایی یا همراه با تاخیر شناختی مرتبط نسبت به کودکان مبتلا به اختلال شناختی که دچار اختلال اوتیسم نیستند ، بیشتر دچار سرگردانی اجتماعی می شوند. 

علاوه بر موارد فوق، پژوهش های انجام شده نشان می دهد که در میان همه این گروه ها ، مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم بیشتر از خود واکنش نشان می دهند . آن ها زمانی که در معرض خطر قرار دارند به سختی می توانند میان غریبه و آشنا وجه تمایز قائل شوند ، دچار تغییرات ناگهانی خلق و خو می شوند، نسبت به شرایط و اطرافیان واکنش تند نشان می دهند ، به سرعت عصبانی شده و در فضا و شرایط جدید وحشت زده می شوند.

در خاتمه لازم به توضیح است که این پژوهش ها و نتایج حاصل از آن در آخرین شماره مجله PLOS ONE به چاپ رسیده و قابل دسترسی است.

ترجمه : فاطمه کردی 

No tags for this post.