مراودات اجتماعی، مفید برای سلامت جسم و روان
به گزارش ایرنا از لایو ساینس، از روزی که یک کودک اولین گام را در زمین بازی می گذارد، دوستی به بخش مهمی از زندگی او بدل می شود. با این حال مطالعات جامعه شناسی از کمرنگ شدن این خصیصه و سیر صعودی انزوای اجتماعی افراد در دهه های اخیر حکایت دارد.
'یانگ کلیر یانگ' جامعه شناس در دانشگاه کارولینای شمالی که اثرات فیزیولوژیکی ارتباطات اجتماعی را بررسی کرده است، گفت: تاثیر زندگی اجتماعی فراتر از دانسته های ما در مورد فواید رژیم غذایی و ورزش کردن برای سلامت است.
به گفته یانگ، برقراری روابط دوستانه با افراد طول عمر را افزایش می دهد و به واقع، افرادی که روابط اجتماعی قوی دارند، احتمال مرگ زودهنگام در آنها کمتر از افراد منزوی است.
بر اساس مطالعه ای در سال 2010، اثر ارتباطات اجتماعی بر طول عمر دو برابر بیشتر از ورزش کردن و معادل با ترک سیگار است.
محققان همچنین سلامت کلی را از دیگر فواید دوستی با همنوعان می دانند.
یانگ و همکارانش در بررسی این تاثیر، آمار زیستی افراد منزوی را با افرادی که دوستان زیادی در طول عمر خود داشته اند، مقایسه کردند.
محققان با استفاده از مطالعات بزرگی که هر کدام صدها تا هزاران فرد 12 تا 91 ساله را در بر می گرفت، علائم زیستی مانند فشار خون، شاخص جرم بدن ، محیط دور کمر و سطوح نشانگر التهاب پروتیین واکنشی C افراد را مقایسه کردند و متوجه شدند که این فاکتورها در افرادی که ارتباطات اجتماعی ضعیف تری داشتند، بدتر بود.
برای مثال در میان افراد مسن شرکت کننده در این مطالعه، خطر ابتلا به فشار خون بالا در افرادی که روابط اجتماعی نداشتند، بیش از دو برابر دیگران بود و به 124 درصد می رسید. این در حالی است که در مقایسه، افراد در صورت ابتلا به بیماری دیابت تنها 70 درصد در معرض خطر پرفشاری خون قرار می گیرند.
نتایج این مطالعه در شماره ژانویه 2015 مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.
مشارکت افراد در روابط دوستانه به هوشمندی و تیز ماندن ذهن هم کمک می کند.
براساس مطالعه ای که سال 2012 انجام شد، احساس انزوا و تنهایی خطر زوال عقلی را در میان سالمندان افزایش می دهد.
در این مطالعه، بیش از دو هزار نفر از اهالی هلند که 65 ساله و مسن تر بودند، در طول سه سال بررسی شدند.
هیچ یک از شرکت کنندگان در ابتدای این تحقیق زوال عقل نداشتند، اما 13.4 درصد از آنها که در ابتدا احساس تنهایی می کردند، به تدریج به زوال عقل مبتلا شدند که این رقم با 5.7 درصدی که احساس تنهایی نمی کردند، قابل مقایسه بود.
به گفته محققان، این واقعیت که احساس تنهایی و نه «تنها بودن» آغازگر زوال عقل بود، تاثیر فقدان ارتباطات اجتماعی را بر افزایش خطر زوال عقل نشان می دهد. .
با این وجود نتایج این مطالعه که در مجله Journal of Neurology, Neurosurgery and Psychiatry منتشر شد، تنها به وجود یک ارتباط میان احساس تنهایی و زوال عقل اشاره دارد اما علت و معلولی آن را به یقین بیان نکرده است.
اثرپذیری اعم از مثبت و منفی هم از دیگر پیامدهای مناسبات دوستانه است. براساس مطالعه ای در سال 2007 که مجله New England Journal of Medicine منتشر کرد، اگر یکی از اعضای یک گروه اجتماعی اضافه وزن پیدا کند، احتمال چاق شدن دیگران هم بیشتر می شود، اما اثرگذاری لاغری و یا رو آوردن فرد به ورزش بر دوستانش به مراتب بیشتر است.
جیمز فلور استاد بهداشت عمومی جهانی در دانشگاه کالیفرنیا گفت: افراد از دوستان خود که ورزش می کنند و یا رژیم غذایی مناسبی برای کاهش وزن دارند، بیشتر الگو می گیرند.
وی افزود: براین اساس، با کمک به کاهش وزن یک فرد، در حقیقت به افراد زیادی کمک کرده ایم و لازم است که این موضوع مد نظر تحلیلگران و سیاستگذارانی قرار گیرد که به بهترین تدابیر برای ساخت یک جامعه سالم تر می اندیشند.
افزون بر این، بهترین دوستان در وضعیت های سخت به انسان کمک می کنند و این از دیگر فواید بهره مندی از مناسبات اجتماعی است.
همه ما به افرادی که بتوان به آنها تکیه کرد، نیاز داریم. یک مطالعه روی بیماران سرطانی نشان می دهد زمانی که شرایط زندگی سخت می شود، خانواده و دوستان می توانند به انسان کمک کنند.
مطالعه ای که سال 1989 در مجله Lancet منتشر شد، نشان داد زنان مبتلا به سرطان سینه که به طور تصادفی در گروه های پشتیبانی با سایر بیماران سرطانی قرار گرفتند، نسبت به زنانی که در چنین گروه های قرار نگرفتند، کیفیت زندگی بهتری داشتند و طولانی تر زندگی کردند.
از سوی دیگر، دوستان به انسان در مقابله با طرد شدن کمک می کنند.
متاسفانه همه روابط اجتماعی بدون مشکل نیست. اما زمانی که این مشکلات پیش می آید، دوستان می توانند به انسان در پشت سر گذاشتن این مشکلات کمک کنند.
در یک مطالعه که سال 2011 روی دانش آموزان مقطع دبستان انجام شد، محققان با بررسی بزاق این کودکان، سطح کورتیزول یا هورمون استرس آنها را اندازه گرفتند و متوجه شدند که طرد شدن توسط همسالان آنها، سطح هورمون کورتیزول آنها را افزایش داد که این افزایش احتمالا نشان دهنده تنش مزمن است.
محققان در این مطالعه که در مجله Child Development منتشر شده است، متذکر شدند که در عین حال، ایراد گرفتن از کودکان موجب افزایش سطح هورمون کورتیزول آنها نشد و این موضوع نشان می دهد طرد شدن در قیاس با ایراد گرفتن دیگران آسیب بیشتری می زند.
