بزرگترین مشکل پژوهش در ایران نداشتن شبکه علمی است

 بزرگترین مشکلی که در کشور برای رشد علمی وجود دارد، نبود شبکه های علمی همانند کشورهای غربی است. با اینکه ما نقشه جامع علمی کشور را داریم اما این کافی نیست و ایجاد شبکه های علمی برای انجام فعالیت های علمی ضروری است.

یکی از بزرگترین مسائلی که باعث رشد و شکوفایی دانشمندان می شود تعامل علمی است تا آنها با یکدیگر همکاری کنند. شبکه های علمی می توانند محل مناسبی برای این تعاملات باشد.

ما آنطور که باید وارد شبکه های جهانی علم نشده ایم در حالیکه دانشمندان جوان و قوی در کشور ما خیلی زیاد هستند و باید بتوانند در یک شبکه علمی کار کنند تا وارد عرصه بین المللی شوند.

در کشورهای دیگر شبکه های علمی وجود دارد و باید در کشور ماهم تشکیل شود تا دانشمندانمان بتوانند در مجامع  علمی دنیا کار کنند.

پتانسیل علمی کشور بالا است و ما بعد از انقلاب از نظر علمی به خوبی پیشرفت کرده ایم. اکنون هم از نظر علمی قدرتمند هستیم و هیچ چیز کم نداریم. اما اگر وزارتین علوم و بهداشت بتوانند انجمن های علمی را تقویت کنند، دانشمندان ایرانی می توانند از این طریق به فدراسیون های بین المللی متصل شوند و به شبکه های جهانی ورود پیدا کنند.

بدین واسطه دانشمندان و محققان با تعاملات علمی گرد هم می آیند و به نتایج مطلوبی در حوزه علمی دست می یابند.

منبع:مهر( علی اکبر صبوری، عضو  یک درصد دانشمند برتر جهان و رئیس موسسه بیوشیمی و بیوفیزیک )

No tags for this post.