کلبه های برفی چگونه ساخته می شوند؟
در گذشته افرادی که در مناطق سردسیر، شکار یا مسافرت می کردند، گاهی برای اسکان موقت خود مجبور به ساخت پناهگاه های کوچک تک یا چند نفره می شدند. اساس ساخت این پناهگاه‌ها به این صورت بود که ابتدا تپه ای از برف را ایجاد و پس از کمی فشرده شدن، درون آن را خالی نموده تا به عنوان یک سرپناه از آن استفاده کنند. این سازه های گنبدی کوچک را در زبان لاتین ” quinzee” می نامند که بسته به دمای هوا و ضخامت دیواره ها، بین چند ساعت تا چند روز، پایداری داشتند.
ارتفاع این پناهگاه ها در حدود ۸ الی۱۰ فوت است و متناسب با کاربرد آن وسعت داشتند. برای استحکام بیشتر در دیواره‌ها، برف‌های گوناگون را (از لحاظ میزان یخ‌زدگی و تراکم میان دانه های برف)، با یکدیگر ترکیب کرده تا به استحکام آن اضافه شود. همانند زمانی که شما مصالح مختلف را برای ساخت ملات دیوار، با یکدیگر ترکیب می‌کنید.
برای افزایش استحکام پناهگاه برفی، مدت زمانی در حدود ۹۰ دقیقه لازم است تا دانه‌های برف بر اثر سرما به یکدیگر جوش بخورند. به این کار در اصطلاح ” نشست برف” گفته می شود و در دماهای زیر صفر، باعث می شود مقاومت برف به میزان ۷۰% مقاومت سیمان افزایش یابد، به گونه‌ای که یک کودک با وزن تقریبی ۲۰ کیلوگرم می تواند بر روی آن بایستد.
پس از این مدت شما می توانید با خیال راحت تری شروع به حفاری نمائید. توجه داشته باشید که برف خارج شده را بر روی گنبد برفی قرار ندهید و سعی کنید شکل گنبدی آن ثابت باقی بماند. قطر دیواره در سقف حدود ۱ فوت و در بخش های پائینی گنبد حدود ۲ فوت است و در بخش بالا می بایست یک سوراخ کوچک ایجاد شود تا به کمک آن هوای داخل پناهگاه تهویه شده و از خفگی جلوگیری شود.
دیوار های برفی
به گزارش علمنا،این روش ساخت، در میان اسکیموها متداول بوده است و ساخت آن دشوارتر است، چرا که از آجرهای برفی درست می شود.
در ابتدا چهار راس اتاقک خود را با فرو کردن چوبی به ارتفاع دسته‌ی جارو مشخص نمائید و به کمک نخ به یکدیگر متصل نمائید. در این روش از یک قالب برای ساخت آجرها استفاده می شود. برف هایی که کمی حالت آب شدگی دارند، را درون قالب ها ریخته و در مجاورت سرما قرار دهید. این قبیل برف‌ها در لایه های زیرین و قدیمی تر برف های باریده و یا در نزدیکی دیوارها و ساختمان های مسکونی که گاها کمی گرمتر هستند، یافت می شوند. برف ها را درون قالب ها ریخته و پس از گذشت زمانی در حدود ۹۰ دقیقه، از قالب خارج نمائید.
آجر ها را بر اساس نخ های متصل شده به نشانه های چوبی، بر روی یکدیگر چیده و بین هر کدام از آنها، حدود نیم سانتیمتر فاصله بگذارید و به همین ترتیب دیوار را ردیف به ردیف روی هم بچینید. این فاصله ها را پس از اتمام چینش، توسط برف پر کنید. این کار علاوه بر افزایش اصطکاک میان اجزاء ساختار دیوار، در سرمای زیاد باعث اتصال اجزاء به یکدیگر می شود.
برای مسقف نمودن، حتما نیازمند تیرک های ثانویه خواهید بود. بومیان ساکن مناطق سردسیر، گاها از شاخ و برگ درختان سوزنی برای این کار بهره می بردند.
خانه های اسکیمویی
این دسته از ساختارهای یخی، پیچیدگی بیشتری داشته و تنها بومیان مناطق سردسیر برای اسکان دائم و بلند مدت، آنها را می ساختند. این سازه ها بیشتر در مناطق یخی و برفی کاربرد دارند و تنها وسیله لازم جهت ساخت آنها یک چاقو‌ی نسبتا بلند است.
در ابتدا یک دایره در سطح زمین ایجاد و سپس به کمک چاقو اقدام به برش دادن قطعات یخ نمائید. دقت کنید در این روش دیوارها باید به صورت چند لایه باشند و لایه های داخلی نازکتر بریده شوند تا بتوان با قرار دادن آن ها، شکل گنبدی به وجود آید. ممکن است در حین ساخت، نیازمند چندین تیرچه برای نگه داری ساختار گنبدی شکل شوید. این کار را در بخش داخلی اتاقک نیز انجام دهید و دقت کنید که نیاز است در بالای گنبد، مجرایی برای تهویه هوا، تعبیه گردد.
پس از برش و روی هم قرار دادن یخ ها، به کمک برف تمامی شکاف‌ها و فواصل را بپوشانید. پس از هر ردیف چینش، نیاز است کمی صبر کنید تا قطعات یخ بر اثر سرما به یکدیگر متصل شوند.
بنابراین ساخت خانه‌های اسکیمویی، پناهگاه‌ها و دیوارهای برفی به شرط وجود میزان کافی یخ و برف و همچنین سرمایه بسیار طولانی، در حیاط خانه‌ی هر کس شدنی است.
