اثر هورمون ها بر میش های زندی

هدف از پژوهش جدید انجام شده توسط متخصصان علوم دامی ایران، بررسی اثر تزریق هورمون های eCG، PGF2α و GnRH بر بهبود درصد باروری میش های نژاد زندی در فصل تولیدمثل بوده است. در این پژوهش تعداد 500 راس میش 5 /2 تا 4 ساله نژاد زندی در شرایط پرورش مرتعی، در فصل تولیدمثل انتخاب و برای همزمان سازی فحلی به مدت 12 روز سیدرگذاری شدند. سپس میش ها به 5 گروه مساوی (100 راسی) تقسیم شدند.

نتایج نشان داد كه درصد فحلی در تمامی گروه های دریافت كننده تیمارهای هورمونی از گروه شاهد بیشتر بوده است ولی بین تیمارها اختلاف معناداری وجود نداشت

به میش های گروه اول هورمونی تزریق نشد. به میش های گروه دوم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG تزریق شد. به میش های گروه سوم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG و 1 میلی لیتر PGF2α تزریق شد. به میش های گروه چهارم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG و در روز چهاردهم 1 میلی لیتر GnRH تزریق شد. به میش های گروه پنجم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG، 1 میلی لیتر PGF2α و در روز چهاردهم 1 میلی لیتر GnRH تزریق شد. تمامی میش ها 54 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح مصنوعی شدند.

نتایج نشان داد كه درصد فحلی در تمامی گروه های دریافت كننده تیمارهای هورمونی از گروه شاهد بیشتر بوده است ولی بین تیمارها اختلاف معناداری وجود نداشت. گروه های دریافت كننده GnRH دارای درصد آبستنی، زایش و بره زایی بیشتری از سایر گروه ها بودند.

هم چنین درصد آبستنی، زایش و بره زایی در گروه های دریافت كننده eCG و PGF2α نیز از گروه شاهد بیشتر بود. در نتیجه با استفاده از تزریق eCG در هنگام سیدربرداری و GnRH در روز تلقیح مصنوعی می توان بازده تولیدمثلی را در گوسفندان نژاد زندی در فصل تولیدمثل بهبود بخشید.

منبع: ابوالحسن صادقی پناه، رضا مسعودی، حمید ناییجیان، عباس اكبری شریف، 1394. اثر هورمون های eCG، PGF2α و GnRH بر بازده تولیدمثل میش های زندی در فصل تولیدمثل، مجله علوم دامی ایران، سال چهل و ششم، شماره 2.

لینک منبع

No tags for this post.