اثر آلودگی نفتی بر آب گریزی و پایداری ساختمان

آلودگی نفتی یكی از بحران های مهم زیست محیطی است كه كشورهای دارای صنعت نفت با آن مواجه هستند. به منظور بررسی اثر آلودگی نفتی بر آب گریزی خاك و ارتباط آن با پایداری ساختمان خاك، این پژوهش در منطقه بختیار دشت اصفهان و در قطعه زمینی آلوده به تركیبات نفتی در فضای سبز اطراف پالایشگاه نفت اصفهان انجام شد.

اگرچه آب گریزی سبب افزایش پایداری ساختمان خاك در مكان های آلوده به نفت نسبت به مكان های شاهد شد ولی كاهش شدید نگه داشت آب خاك در اثر آلودگی نفتی شرایط نامساعدی را برای فضای سبز منطقه ایجاد کرده است

پس از تعیین مكان های آلوده و شاهد، آزمایش آب گریزی خاك به روش زمان نفوذ قطره آب (WDPT) در مكان های آلوده انجام شد و نمونه های خاك با حداقل به هم خوردگی برداشت شده و برخی ویژگی های فیزیكی و شیمیایی خاك ها اندازه گیری شد. برای ارزیابی پایداری ساختمان خاك، از روش های الك تر و رس قابل پراكنش مكانیكی (MDC) استفاده شد و شاخص های میانگین وزنی قطر (MWD) و میانگین هندسی قطر (GMD) خاكدانه ها و MDC محاسبه شدند.

نتایج نشان داد اثر افزایشی آلودگی نفتی بر MWD و GMD و اثر كاهشی آن بر MDC از دیدگاه آماری معنی دار شد. با افزایش غلظت كل پلی هیدروكربن ها (TPHs)، آب گریزی خاك افزایش یافت. هم بستگی مثبت معنی داری بین آب گریزی و GMD در خاك ها به دست آمد.

در عین حال نیز غلظت های TPHs بیش تر از 4/ 6 درصد در خاك، سبب كاهش MWD و GMD شد كه می تواند به دلیل افزایش دافعه آنیونی بین ذرات رس و گروه های عاملی هیدروكربن ها باشد. اگرچه آب گریزی سبب افزایش پایداری ساختمان خاك در مكان های آلوده به نفت نسبت به مكان های شاهد شد ولی كاهش شدید نگه داشت آب خاك در اثر آلودگی نفتی شرایط نامساعدی را برای فضای سبز منطقه ایجاد کرده است.

منبع: مهدیه كرمانپور، محمدرضا مصدقی، مجید افیونی، محمدعلی حاج عباسی، 1394، اثر آلودگی نفتی بر آب گریزی و پایداری ساختمان خاك در منطقه بختیار دشت اصفهان. فصلنامه علوم و فنون كشاورزی و منابع طبیعی، علوم آب و خاك، سال نوزدهم، شماره 3 (پیاپی 73).

لینک منبع

No tags for this post.